นายหัวเถื่อน

บทที่ 2.

​

นายหัวเถื่อน

บทที่ 2.

ร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาหาหทัยชนกช้าๆ ในขณะที่หญิงสาวค่อยๆก้าวถอยหลังไปทีล่ะก้าว....

"คุณหนูหทัย..."

เสียงทุ้มของคนตรงหน้าทำให้หทัยชนกผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก

"พี่หิน...หทัยตกใจหมดเลยค่ะ" หทัยชนกเอ่ยขึ้นหลังจากหายหวาดกลัวแล้ว

"ผมมาดูเผื่อมีอะไรผิดพลาด"

ศิลาเอ่ยเสียงเรียบ แววตาคมกวาดมองไปรอบๆเพื่อหาสิ่งผิดปรกติ ก่อนจะสะดุดกับแสงไฟจากไฟฉายหลายดวงที่กำลังกระจายรอบสวนแห่งนี้

"เราต้องรีบไปแล้ว พวกมันคงรู้แล้วว่าคุณหนูหายไป"

หทัยชนกหันกลับไปมองทางที่เธอเดินผ่านมาเมื่อครู่ทันที เป็นอย่างที่ศิลาพูดตอนนี้ดวงไฟหลายดวงกระจายออกไปเป็นจุดๆ และบางดวงก็กำลังตรงมาทางนี้

"ไปครับ...ทางนี้"

ศิลาบอกพร้อมกับดันแผ่นหลังของหทัยชนกให้ออกวิ่งนำหน้าไปก่อนโดยมีเขาคอยระวังอยู่ข้างหลังพร้อมกับเพื่อนยากในมือ

"เฮ้ย!ตรงนั้นมีคน ไปเร็ว!"

เสียงโวยวายที่ดังไล่หลังทำให้หทัยชนกออกแรงวิ่งเร็วขึ้นอย่างไม่คิดชีวิต หัวใจของเธอเต้นเร็วอย่างอกสั่นขวัญหาย กลัวเหลือเกินว่าเธอจะหนีไม่พ้น

ไม่นานทั้งคู่ก็มาถึงยังจุดที่รถกระบะจอดรออยู่ ศิลาตรงไปประจำที่คนขับทันที ส่วนกทัยชนกก็วิ่งอ้อมไปขึ้นอีกฝั่งโดยไม่รอให้ศิลาเอ่ยปาก เมื่อขึ้นรถเรียบร้อยปลอดภัยแล้วศิลาก็สตาร์ทเครื่องยนต์และเหยียบคันเร่งพุ่งออกจากที่ซ่อนทันที

ปังๆๆๆๆ!

เสียงปืนดังไล่หลังจำนวนหลายนัด หทัยชนกหลับตายกมือขึ้นปิดหูตัวเองทันทีอย่างหวาดกลัว

"ก้มลง.."

ศิลาร้องสั่งก่อนจะยื่นมือไปกดศรีษะของหญิงสาวก้มต่ำ ส่วนตัวเองก็เหยียบคันเร่งจนมิด

"เวรเอ๊ย!"

หนึ่งในลูกน้องของนายประวิทย์สบทออกมาอย่างหัวเสีย ขาข้างหนึ่งยกขึ้นเตะต้นหญ้าข้างทางเพื่อระบายอารมณ์เมื่อไม่สามารถไล่ตามรถคันนั้นไปได้

"เอายังไงต่อดีพี่"

คำถามของลูกน้องทำเอาคนเป็นลูกพี่หัวเสียหนักมากกว่าเก่า

"จะเอายังไง ก็กลับไปรายงานนายน่ะสิไอ้โง่!"

"แต่นายสั่งไว้ว่าถ้าไม่เจอคุณหทัยชนกอย่ากลับไปให้นายเห็นหน้านะพี่"

คนเป็นลูกน้องพูดอย่างรู้นิสัยของเจ้านายตัวเองดี ถ้าไม่ได้ตัวเจ้าสาวกลับไปด้วยคนที่เจ็บตัวคงไม่พ้นพวกมันแน่

"แล้วมึงจะปล่อยให้นายส่งคนมาลากคอมึงรึไง กูมีลูกน้องเป็นคนรึเป็นควายวะเนี่ย!?"

คนเป็นลูกพี่ด่ากราดลูกน้อง ก่อนจะพาตัวเองเดินกลับไปยังทางที่วิ่งออกมาเมื่อครู่นี้พร้อมกับคิดหาคำพูดเตรียมไปพูดกับคนเป็นนาย

................

หทัยชนกหันกลับไปมองข้างหลังพร้อมกับถอนหาใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อไม่มีใครตามมาอย่างที่นึกกลัว

และก่อนที่จะหันหน้ากลับมาสายตาของเธอก็สะดุดเข้ากับร่างสูงที่นอนหลับไม่ได้สติอยู่ที่เบาะหลัง

"เขาจะเป็นอะไรไหมพี่หิน?"

หทัยชนกอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามกับคนข้างๆ

"แค่หลับเท่านั้น ไม่มีอะไรน่าห่วง"

"ถ้าเขาตื่นขึ้นมาเขาจะโกรธเราไหมที่ทำแบบนี้?"

หทัยชนกถามอีกครั้งอย่างเป็นกังวล ถ้าเขาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขึ้นมาเเล้วเธอจะทำเช่นไร

"คงมีบ้างแต่ไม่น่าจะมาก นายหัวเป็นคนมีเหตุผลถ้ารู้เรื่องทั้งหมด เขาต้องเข้าใจคุณหนูแน่นอน"

ถึงจะได้ยินศิลาพูดแบบนั้นแต่หทัยชนกก็ยังไม่วางใจนัก ร่างบางหันกลับมามองฝ่าความมืดไปยังเบื้องหน้าอย่างกังวล มาถึงขนาดนี้แล้วอะไรจะเกิดเธอคงต้องยอมให้มันเกิด มันคงไม่มีอะไรแย่ไปกว่าการที่เธอต้องแต่งงานกับคนคนแก่คราวพ่ออีกแล้วล่ะมั้ง

...................

รถกระบระกลางเก่ากลางใหม่คลานเข้ามาจอดหน้าโรงแรมแห่งหนึ่งที่ศิลาเข้ามาจองไว้ตั้งแต่ขึ้นจากเรือมา

"คืนนี้เราคงต้องพักกันที่ แล้วพรุ่งนี้ผมจะพาไปลงเรือและเดินทางไปเกาะมืดกัน"

ศิลากันมาบอกร่างบางข้างๆก่อนจะลงจากรถมาเปิดประตูและแบกร่างสูงของราเมศน์ขึ้นพาดบ่าโดยมีกทัยชนกคอยปิดประตูให้

สายตาทุกคู่ต่างหันมามองเป็นตาเดียว เมื่อเห็นชายสองหญิงหนึ่งก้าวเข้ามาในโรงแรม และที่สะดุดตาที่สุดก็เห็นจะเป็นเจ้าสาว

ศิลาแบกคนตัวใหญ่ตรงไปที่บันไดทันที เขาไม่สนใจว่าใครจะมองด้วยแววตาแบบไหน และรู้สึกยังไง เขารู้แค่เพียงว่าตอนนี้เขาหนักและต้องการจะวางร่างของร่างของราเมศน์ลงเสียที