นายหัวเถื่อน

​ นายหัวเถื่อน บทนำ เสียงเพลงรักดังขับขานไปทั่วบ้านสวนริมน้ำที่ถูกเนรมิตเปลี่ยนให้เป็นงานแต่งงานสุดเริศหรูอลังกาลด้วยน้ำเงินของเจ้าบ่าว ชายสูงวัยร่างท้วมในชุดเจ้าบ่าวสีครีมเหลือบทองยืนส่งยิ้มให้กับแขกเหรื่อที่มาร่วมแสดงความยินดีอย่างอารมณ์ดี ข้างๆกันนั้นเจ้าสาวแสนสวยอยู่ในชุดไทยจักรีสีม่วงสวยงามจับตา หากแต่ใบหน้างามของเจ้าสาวกลับไม่มีรอยยิ้ม ทั้งที่วันนี้เป็นวันที่ผู้หญิงทุกคนต่างเฝ้ารอคอย บ่อยครั้งที่นาย 'ประวิทย์' เจ้าบ่าวของงานในวันนี้พยายามชวนเจ้าสาวของตนเองพูดคุย แต่สุดท้ายก็ได้ความเงียบตอบกลับมาทุกครั้ง "ยิ้มหน่อยหนูหทัย เห็นแก่หน้าตาของฉันบ้าง" นายประวิทย์กัดฟันพูดที่ข้างหูของเจ้าสาว และอดไม่ได้ที่จะหาเศษหาเลยกับแก้มสาวนวลเนียนตรงหน้า นิดหน่อยๆคงไม่เป็นไร เพราะถึงยังไงในคืนนี้ เมื่อถึงเวลาส่งตัวบ่าวสาวเข้าหอ ผู้หญิงคนนี้ก็ต้องตกเป็นของเขาอยู่ดี หทัยชนกเบี่ยงหน้าหนีอย่างรังเกียจ เธอหันไปมองหน้าเจ้าบ่าวด้วยแววตาเฉยเมย ทำให้นายประวิทย์ถึงกับหน้าตึง อารมณ์กรุ่นโกรธเริ่มประทุขึ้นภายในอกหากแต่ชายสูงวัยจำต้องกักเก็บและข่มมันเอาไว้ "อย่าเล่นตัวไปหน่อยเลย ยังไงวันนี้หนูก็ต้องเป็นของฉันอยู่วันยังค่ำ" นายประวิทย์พูดเสียงกร้าวพอให้ได้ยินกันแค่สองคน มือใหญ่อวบอูมกำต้นแขนของหญิงสาวไว้แน่นจนเธอรู้สึกเจ็บหากไม่มีแม้เสียงอุทรหลุดออกมาจากริมฝีปากบาง แขนเรียวบางกระชากออกจากการเกาะกุมเต็มแรงโดยไม่คิดจะรักษาหน้าตาของเจ้าบ่าว ใบหน้างามเงยขึ้นมองคนตรงหน้าอย่างเกลียดชัง ก่อนจะเบือนหน้าไปอีกทางหนึ่งแล้วหันหลังเดินหนี แต่นายประวิทย์ไม่ยอมให้หทัยชนกได้เดินหนีไปได้อย่างที่ต้องการ "นั่นหนูจะไปไหน?" นายประวิทย์ถามพร้อมกับตามมาจับแขนของเธอเอาไว้ "จะไปห้องน้ำค่ะ คุณจะตามฉันไปด้วยไหมล่ะคะ" หทัยชนกบอกโดยไม่หันไปมองหน้า และดึงแขนของตนออกอีกครั้งด้วยความรังเกียจและขยะแขยงเต็มทน "รีบไปรีบมานะหนูหทัย อีกเดี๋ยวก็จะถึงเวลากล่าวขอบคุณกับแขกแล้ว" .................... เมื่อแยกจากเจ้าบ่าว ร่างบางของเจ้าสาวก็เดินเร็วๆไปยังเรือนคนใช้ที่อยู่หลังบ้าน ระหว่างทางสายตาทุกคู่ต่างจับจ้องมาที่เธออย่างชื่นชมปนอิจฉาเจ้าบ่าวคราวพ่อ หากแต่มีสายตาสองคู่ที่มองมาด้วยความรู้สึกที่แตกต่างกันไป คู่หนึ่งมองด้วยความรู้สึกสงสารและเห็นใจ ส่วนอีกคู่หนึ่งมองด้วยความรู้สึกเสียดาย ชั่วขณะที่เผลอสบสายตา ใบหน้าสวยหวาน จมูกโด่งรั้น นัยตากลมโต ยังติดตรึงอยู่ในหัวใจของราเมศน์ไม่รู้ลืม แต่ถึงแม้ว่าเขาจะถูกใจซักแค่ไหน ก็คงได้แค่มองเท่านั้น เพราะอีกไม่นานผู้หญิงคนนี้ก็จะตกเป็นของคนอื่นอย่างสมบูรณ์ "มองขนาดนั้นแค่เสียดายหรือถูกใจ" 'ศิลา' เอ่ยปากถามเพื่อนร่วมโต๊ะที่มีศักดิ์เป็นทั้งเพื่อนและเจ้านายในคราเดียวกันเหมือนจะหยั่งเชิง ก่อนจะหันมองตามร่างของเจ้าสาวที่เดินลับหายไปในความมืดอีกครั้ง "ต่อให้ถูกใจจริงๆ แล้วจะมีประโยชน์อะไร ในเมื่อเธอเป็นเจ้าสาวของคนอื่น" ราเมศน์พูดเหมือนไม่สนใจ ก่อนจะหลุบเปลือกตาลงมองแก้วเหล้าในมือเพื่อซ่อนประกายบางอย่างในแววตาไว้ "ตอนนี้เธอเป็นเจ้าสาวของคนอื่น แต่อีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า เธออาจจะเปลี่ยนมาเป็นเจ้าสาวของ 'นายหัวราม' ก็ได้...ใครจะรู้" ศิลาพูดอย่างมีเลศนัย คนฟังเหลือบสายตาขึ้นมองแค่เพียงแวบเดียวเท่านั้นก่อนจะหันกลับมาสนใจแก้วเหล้าตรงหน้าและยกมันขึ้นดื่มรวดเดียวหมดแก้ว ทั้งสองคนนั่งดื่มต่อไปเงียบๆอีกพักใหญ่ จนกระทั่งความผิดปรกติบางอย่างเกิดขึ้นกับราเมศน์ ชายหนุ่มสะบัดศรีษะแรงๆเพื่อขับไล่อาการที่เป็นอยู่ในขณะนี้ แต่ยิ่งฝืนก็เหมือนอาการจะยิ่งแย่ลง จนในที่สุดเมื่อทนฝืนไม่ไหว ราเมศน์ก็ฟุบหลับไปบนโต๊ะนั่นเอง "ขอโทษทีเถอะที่แบบนี้ แต่สักวันนายอาจจะขอบใจฉัน" ศิลาพูดเสียงเรียบไม่บอกความรู้สึกใด ก่อนที่ร่างสูงจะขยับเข้ามาประคองร่างไร้สติของราเมศน์ให้ลุกขึ้นแล้วพากันเดินหายไปในความมืด