“เปิดประตูให้เดี๋ยวนี้!”
“เอ่อ...หนูเป็นลูกเต้าเหล่าใคร แล้วมาที่นี่ได้ยังไง?” เหล่าบอดี้การ์ดกำลังยืนห้อมล้อมเด็กน้อยตัวเท่าเอว เดินมาถึงหน้าบ้านก็เอาแต่ออกคำสั่ง ใบหน้ากลม ๆ แก้มขาวเหมือนลูกซาลาเปาดูดุเอาเรื่อง
“เป็นลูกของเจ้าของบ้าน” เด็กน้อยเชิดหน้าคอตั้ง จิ้มที่อกตัวเองแล้วชี้เข้าไปในบ้าน
เหล่าบอดี้การ์ดยกมือเกาหัวไปตามกัน ๆ ปกติถ้าเจอคนมารบกวนก็แค่จับโยนออกไป หนักหน่อยก็ควักปืนออกมาขู่ แต่ตอนนี้เด็กน้อยที่อยู่ตรงหน้าเป็นเหตุการณ์ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ถ้าจะโยนเด็กออกไปก็เคยทำ ควักปืนออกมาขู่งั้นเหรอ เด็กคงหัวเราะมากกว่าเพราะไม่รู้จัก
“เจ้าของบ้านยังไม่มีลูก รีบกลับไปเถอะตัวเล็กป่านนี้พ่อแม่ตามหาแล้ว”
“ก็มาหาพ่อนี่ไง” เด็กน้อยยกมือกอดอกทำแก้มป่อง สายตาติดดุทำเอาเหล่าบอดี้การ์ดรู้สึกคุ้นตาไม่น้อยคิดว่าเคยเห็นสายตาติดเอาเรื่องแบบนี้เคยเห็นที่ไหนมาก่อน แต่คิดไม่ออกว่าเป็นใคร
