ตอนที่ 5
1346 Words
“นายว่าอะไรนะ เคน”
ธีโอลุกขึ้นเดินไปหยุดที่หน้าต่างบานใหญ่ภายในห้องทำงานของตัวเอง
“ก็เมียฉันน่ะสิ อยากให้เพื่อนมีแฟนใจจะขาด แม่เจ้าประคุณก็เลยให้ฉันโทรมาหานายน่ะ”
“หือ?”
เควินถอนใจเบาๆ ขณะหันไปมองรอบตัวเมื่อเห็นว่าวรันธาราไม่ได้อยู่ใกล้ๆ จึงรีบกระซิบกระซาบ
“ให้หาหนุ่มเลิฟนิสัยดี ยังไม่มีแฟนน่ะ”
ธีโอหัวเราะขบขัน
“สภาพนายตอนนี้กลัวเมียนี่นา”
“จะบ้าหรือไง ใครกลัวเมีย ฉันก็แค่เกรงใจมากกว่าเดิมเท่านั้นเอง ว่าแต่นายเถอะ จะหาหนุ่มเลิฟให้ฉันได้หรือเปล่า แต่ขอคนดี หน่อยนะ ไม่อย่างนั้นธารเล่นงานฉันตายเลย”
น้ำเสียงของเควินเต็มไปด้วยความกระวนกระวายจนธีโออดที่จะสงสารไม่ได้
“ถ้ามีเมียแล้วต้องเป็นแบบนาย ฉันว่าอยู่คนเดียวดีกว่า”
“ถึงจะไม่เป็นตัวของตัวเองเท่าไหร่ แต่นายจะได้สัมผัสสวรรค์ชั้นเจ็ดทั้งๆ ที่ยังหายใจอยู่นะธีโอ”
คนฟังหัวเราะร่วน ส่ายหน้าพรืด “ฉันขออยู่เป็นหนุ่มโสดเหมือนเจ้าแม็ตดีกว่า”
เควินทำเสียงขบขันในลำคอ “นี่นายตกข่าวเรื่องเจ้าแม็ตไปใช่ไหม”
“ตกข่าว?”
“ก็เมื่อวานเจ้าแม็ตมันถึงโทรมาคร่ำครวญว่าถูกคุณปู่สั่งให้มีเมียโดยเร็วที่สุด แต่มันยังไม่อยากมี ก็เลยโทรมาขอคำปรึกษาจากฉัน”
“แล้วนายให้คำปรึกษาอะไรมันไปล่ะ” ธีโอเต็มไปด้วยความสงสัย ในขณะที่เควินหัวเราะร่วน
“ฉันก็บอกมันว่าให้รีบหาผู้หญิงดีๆ สักคน และแต่งงานซะ”
“นี่นาย...?!” ธีโอตกใจไม่คิดว่าเควินจะแนะนำแบบนี้
“ก็มันคือทางออกที่ดีที่สุดนี่ หรือนายว่าไม่จริง”
“เคน... นี่นายต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ”
คนถูกกล่าวหาหัวเราะร่วน “เมื่อวานเจ้าแม็ตมันก็ว่าฉันแบบนี้ ก่อนจะวางหูใส่ฉันเลย”
“ก็นายมันบ้าจริงๆ นี่ ใครกันจะอยากมีเมียเหมือนนาย”
“แล้วฉันจะคอยดูธีโอ อีกไม่นานเกินรอ นายจะเป็นรายต่อไป”
ธีโอส่ายหน้ากับโทรศัพท์ หัวเราะร่วน “นายเป็นหมอดูตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ยเควิน”
“เปล่าหรอก ฉันก็แค่อยากให้นายรู้ว่าการมีเมีย มันมีความสุขแค่ไหน อ้อ แล้วอย่าลืมเรื่องหนุ่มเลิฟล่ะ”
“ไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวฉันจัดการให้”
“ขอบใจมากเพื่อนรัก”
“อืม ว่าแต่เพื่อนของเมียนายชื่ออะไรล่ะ ใช่คนที่ฉันเคยเจอในไนต์คลับวันนั้นหรือเปล่า” ใบหน้าเฉิ่มเชยของผู้หญิงคนนั้นผุดขึ้นมาในสมอง และมันก็ทำให้ธีโออดยิ้มขบขันไม่ได้ “แต่ฉันหวังว่าคงไม่ใช่ยายป้าคนนั้นหรอก ใช่ไหม”
“เอาจริงๆ นะธีโอ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าธารหมายถึงเพื่อนคนไหนของเธอ ฉันรู้แต่ชื่อน่ะ”
“แล้วชื่ออะไรล่ะ”
“ณดา พนารัตน์”
“ณดา พนารัตน์หรือ” ธีโอทวนชื่อนั้นแผ่วเบาในลำคอ ก่อนจะรีบหมุนตัวเดินไปที่โต๊ะทำงาน และจดชื่อของลูกค้าสาววีไอพีเอาไว้บนกระดาษโน้ต
“ใช่ ชื่อนี่แหละ นายก็ช่วยดูแลให้หน่อยก็แล้วกัน เมียฉันคิดล่วงหน้าไปถึงว่าเพื่อนของเธอจะได้หนุ่มเลิฟมาเป็นแฟนจริงๆ”
“มันจะเป็นไปได้ยังไงล่ะ หนุ่มเลิฟก็คือหนุ่มเลิฟ ถ้ายังทำอาชีพนี้อยู่ก็มีเจ้าของไม่ได้”
“ฉันรู้ แต่เมียฉันไม่ยอมรู้ด้วยนี่สิ โอเค ธารเดินเข้ามาแล้ว แค่นี้ก่อนนะ แล้วอย่าทำให้ฉันเดือดร้อนล่ะ บาย”
เควินตัดสายไปแล้ว ในขณะที่ธีโอทรุดตัวลงนั่งกับเก้าอี้ ใบหน้าหล่อจัดส่ายน้อยๆ อย่างอ่อนใจ
“ณดา พนารัตน์...” นิ้วแกร่งกดปุ่มเรียกเลขาหน้าห้องให้เข้ามาหา
ประตูห้องทำงานถูกเปิดออกในวินาทีต่อมา พร้อมกับร่างสมส่วนของนาตาเลียรีบเดินเข้ามาหา
“ค่ะ คุณธีโอ”
กระดาษโน้ตแผ่นเล็กถูกยื่นมาให้ นาตาเลียรับขึ้นมามอง คิ้วโก่งขมวดมุ่นอย่างสงสัย
“คืออะไรคะคุณธีโอ”
“ลูกค้าวีไอพีของผมน่ะ คุณล็อกคิวไรอันเอาไว้ให้ผู้หญิงคนนั้นด้วย”
“ได้ค่ะ คุณธีโอ”
นาตาเลียโค้งศีรษะลงน้อยๆ กำลังจะเดินออกไป แต่ธีโอเรียกเอาไว้เสียก่อน
“สักวันพรุ่งนี้ตอนสองทุ่มก็แล้วกันนะครับ”
“ได้ค่ะ ว่าแต่สถานที่นัดหมายล่ะคะ”
ธีโอหมุนปากกาในมืออยู่ชั่วขณะ “โรงแรมดาร์วินเซน”
“ได้ค่ะ คุณธีโอ เดี๋ยวดิฉันจะล็อกคิวและแจ้งการนัดหมายนี้ให้กับไรอันทราบค่ะ”
หนุ่มหล่อพยักหน้ารับน้อยๆ “แล้วอย่าลืมกำชับไรอันล่ะว่า ผู้หญิงคนนี้เป็นแขกวีไอพีของเอเมอร์ริค เลิฟ”
“รับทราบค่ะ” นาตาเลียรับคำก่อนจะรีบเดินออกไป
ธีโอถอนใจออกมาเบาๆ ริมฝีปากคลี่กว้างออกเป็นรอยยิ้มหยัน
“อะไร... อะไรนะคะหัวหน้า?”
ณดาที่กำลังจะกลับบ้านอยู่แล้วอดที่จะตกใจกับคำสั่งของหัวหน้างานไม่ได้
“คือวันนี้ผมต้องไปงานเลี้ยง แต่ไม่มีคนไปด้วยน่ะ ก็อย่างที่คุณเห็นนั่นแหละว่าคุณเทย่าเลขาของผมไม่ได้มาทำงานในวันนี้”
ณดาฟังแล้วก็ยังคงไม่เข้าใจอยู่ดี “แล้ว... แล้วมันเกี่ยวกับณดา... ตรงไหนเหรอคะ”
ครูส วิลเลียมส์ เจ้าของสำนักงานบัญชีที่ใหญ่อันดับหนึ่งของวอชิงตัน
“ปกติมันก็ไม่เกี่ยวหรอกครับ”
“แล้ว... มันไม่ปกติยังไงคะหัวหน้า”
“คือไม่มีใครว่างเลยสักคนที่จะไปกับผม นอกจากคุณ...”
“ณ... ณดาก็ไม่ได้ว่างนะคะ”
หญิงสาวยังคงมึนงง ร้อยวันพันปีครูสไม่เคยที่จะเสวนากับหล่อน หน้ายังแทบไม่อยากมองเลย แต่สองอาทิตย์ที่ผ่านมานี่ เขาเริ่มคุยกับหล่อนเยอะขึ้นจนน่าตกใจ
“แต่คุณก็ไม่ได้มีนัดกับหนุ่มเลิฟเหมือนกับสาวคนอื่นในออฟฟิศไม่ใช่หรือ”
“คือ...”
“ถือว่าผมขอร้องก็แล้วกันนะครับ ไปเป็นเพื่อนผมหน่อย”
ณดาอยากจะปฏิเสธ เพราะหล่อนอยากกลับไปพักผ่อนที่ห้อง แต่พอเห็นสายตาวิงวอนของครูสแล้วก็อดใจอ่อนไม่ได้
“ก็ได้ค่ะ แต่หัวหน้าอย่ามาเอ็ดณดานะคะ ถ้าณดาทำอะไรเปิ่นๆ ลงไปในงานน่ะ”
ครูสยิ้มกว้าง จนเห็นฟันขาวสะอาดเรียงตัวกันอย่างเป็นระเบียบครบทุกซี่
“ผมสัญญา”
ณดายิ้มกว้างจนดวงตาที่อยู่ภายใต้แว่นหนาหยีแคบ “งั้นก็ได้ค่ะ ว่าแต่ณดาต้องเปลี่ยนชุดอะไรไหมคะ”
แล้วหญิงสาวก็อดเป็นกังวลไม่ได้
“ไม่ต้องหรอกครับ ชุดนี้ก็สวยดี”
“หือ?” ณดาเบิกตากว้างมองคนพูดอย่างเหลือเชื่อ แต่ไม่ช้าก็หัวเราะออกมา
“หัวหน้าไม่ต้องฝืนใจชมหรอกค่ะ เพราะยังไงณดาก็จะไปงานเลี้ยงกับหัวหน้าอยู่แล้วค่ะ”
ครูสอมยิ้มก่อนจะผายมือไปด้านหน้า “ไปกันเถอะ ช่วงนี้รถติดมากด้วย เดี๋ยวจะถึงงานสาย”
ณดาระบายยิ้มและเดินตามออกไป “หัวหน้าคะ ว่าแต่งานนี้มีของกินไหมคะ”
ครูสหยุดเดินพร้อมกับหันกลับมามอง ณดาแก้มแดงระเรื่อ
“คือ... ณดารู้สึกหิวน่ะค่ะ”
คำตอบของหญิงสาวทำให้ครูสแหงนหน้าขึ้นหัวเราะร่วน “งานเลี้ยงก็ต้องมีของกินสิครับ แต่ถ้าหิวมากจนทนไม่ไหว ในรถมีขนมปังอยู่ คุณสามารถกินรองท้องได้เลย”
“จะดีเหรอคะ”
“ดีสิครับ ไม่ต้องเกรงใจหรอก”
แล้วครูสก็เดินตรงไปที่รถ ณดารีบเดินตาม และพอขึ้นรถได้เท่านั้นแหละ หล่อนก็คว้าขนมปังที่เจ้าของรถหยิบยื่นมาให้ใส่ปากกินอย่างเอร็ดอร่อยทันที
ครูสได้แต่อมยิ้ม และขับรถออกไป
- Writer
