ตอนที่ 6
1082 Words
เกือบหนึ่งชั่วโมงเลยทีเดียวกับเวลาบนท้องถนนยามเย็นที่รถราแน่นเอียด ณดาลอบถอนใจเบาๆ เมื่อรถหรูแล่นมาจอดที่หน้าโรงแรมขนาดใหญ่
“ที่นี่เหรอคะหัวหน้า”
“เรียกผมครูสดีกว่ามั้ง”
ณดาอมยิ้มน้อยๆ พลางส่ายหน้า “เรียกแบบนั้นกระดากปากแย่เลยค่ะ ให้ณดาเรียกว่าหัวหน้าแบบเดิมเถอะนะคะ”
ครูสที่จอดรถแล้วหรี่ตามองสาวแว่นข้างตัว “ตามใจคุณเถอะ เอาที่สบายใจก็แล้วกัน”
“ขอบคุณค่ะ”
แม่สาวเฉิ่มระบายยิ้มหวาน และนั่นก็ทำให้เขาอดที่จะพิศมองนิ่งนานไม่ได้
“รอยยิ้มของคุณเหมือนแสงแดดในฤดูหนาวไม่มีผิด”
“หือ?”
“ลงเถอะ งานเริ่มแล้วล่ะ”
ณดามองคนที่ตัดบทฉับๆ อย่างไม่เข้าใจ แต่ก็ยอมทำตามคำสั่งแต่โดยดี หล่อนก้าวลงมาจากรถ ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นแสงไฟที่ติดประดับประดาเอาไว้รอบๆ โรงแรม สองมือยกขึ้นผสานกันไว้ตรงหน้าอกอย่างตื่นตาตื่นใจ
“สวยจังเลยค่ะ”
“ปกติผมเห็นคุณเลิกงานแล้วก็กลับบ้านเลยทุกวัน ไม่คิดว่าจะชอบบรรยากาศแบบนี้ด้วย” ครูสลงมายืนใกล้ๆ
“ไม่รู้หัวหน้าจะเชื่อณดาหรือเปล่า แต่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกเลยนะคะที่ณดาได้เห็นบรรยากาศสวยๆ แบบนี้”
“ถ้าคุณชอบ ผมจะพาคุณมาอีก”
ณดาหันไปมองคนข้างตัวอย่างประหลาดใจ
“ผมหมายถึง ถ้าวันไหนผมต้องมางานเลี้ยงอีก แล้วคุณเทย่าไม่พร้อมมา ผมจะพาคุณมาแทน แบบวันนี้ไงล่ะ”
“อ้อ ค่ะ ยินดีค่ะหัวหน้า” ณดาตอบกลับเสียงสดใส ก่อนจะหมุนไปรอบๆ ตัวด้วยความตื่นตาตื่นใจ
“เข้าไปข้างในกันเถอะครับ ในนั้นมีของกินอร่อยๆ เยอะมาก ผมว่าคุณจะต้องชอบแน่ๆ”
ณดาทำตาโต ก่อนจะรีบกลบเกลื่อน
“แหม หัวหน้าพูดแบบนี้ได้ยังไงกันคะ ณดาไม่ใช่คนกินเก่งสักหน่อย”
ครูสหัวเราะร่วนขบขัน “แต่เท่าที่ผมได้ยินคนในออฟฟิศพูดถึงคุณ มีแต่เรื่องกินทั้งนั้นเลยนะครับ”
แก้มนวลแดงระเรื่อขัดเขิน “ยอมรับก็ได้ค่ะว่าณดาชอบกินมาก แต่... ณดาก็เลือกกินนะคะ”
คนฟังหัวเราะไม่หยุด ก่อนจะเอามือมาแตะที่เอวด้านหลังของณดา หญิงสาวชะงักไปเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นมองอย่างไม่คุ้นเคย แต่ครูสกลับยิ้มตอบ
“เข้าไปข้างในเถอะครับ”
“เอ่อ ค่ะ” ณดารับคำงงๆ ก่อนจะเดินเคียงข้างครูสเข้าไปภายในงานเลี้ยง
เมื่อเข้ามาถึงภายในห้องจัดงาน ณดาก็แทบจะเก็บอาการตื่นเต้นเอาไว้ไม่มิด เพราะไม่ว่าจะหันไปทางไหนก็เห็นแต่ของสวยๆ งามๆ ผู้ชายก็หล่อเหลา ผู้หญิงก็แต่งตัวกันงามสะพรั่ง
“ถ้าคุณหิว กินได้เลยนะณดา ของกินอยู่ทางนู้น”
ครูสชี้มือให้หล่อนมองตามไป ก่อนที่เขาจะหันไปคุยกับคนรู้จักที่เดินเข้ามาทักทายพอดี ดังนั้นหล่อนจึงปลีกตัวออกมา
“โห น่ากินจังเลย”
หญิงสาวลิ้มลองขนมตรงหน้าอย่างเอร็ดอร่อย จึงไม่ทันได้รู้ตัวว่ามีสายตาของใครบางคนเพ่งมองมา
“นั่นมัน...”
ธีโอหรี่ตาแคบจ้องมองร่างเล็กในชุดรุ่มร่ามของผู้หญิงคนหนึ่งผ่านกลุ่มคนมากมายที่ยืนบดบังอยู่ เขาเลิกคิ้วสูงกับความคุ้นตาเลือนรางที่ได้เห็น
“ป้าเฉิ่มนี่”
และก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร สองขาของเขาจึงก้าวตรงไปหาทั้งๆ ที่ไม่มีความจำเป็นเลยแม้แต่นิดเดียว
“หิวมาจากไหนครับคุณป้า”
ธีโอหยุดยืนข้างๆ ณดาที่กำลังตักขนมคุกกี้ชิ้นเล็กเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย
“คุณ...”
มือเรียวที่กำลังจะส่งคุกกี้ชิ้นเล็กเข้าปากอีกชิ้นชะงัก และหันไปมองเจ้าของเสียง ดวงตากลมโตเบิกกว้างตกใจ คุกกี้ชิ้นนั้นหลุดจากมือในทันที แต่ธีโอคว้ามันเอาไว้ได้ทัน เขาจึงถือมันเอาไว้ในมือเงียบๆ
“เสียงคุณคุ้นหูมากเลยนะคะ แต่ฉันน่าจะไม่รู้จักคุณ”
ธีโออมยิ้มโน้มตัวลงไปหา ดวงตาสองคู่ประสานกัน และก็เป็นณดาที่แก้มแดงระเรื่อขยับถอยหลังหนี
“มี... มีอะไรติดหน้าฉันหรือคะ”
“นี่จำผมไม่ได้จริงๆ หรือครับคุณป้า เอ่อ ไม่สิ คุณคนสวย”
คำพูดของเขาคุ้นหู และคุ้นใจมากนัก และไม่ช้าณดาก็อ้าปากค้าง เสียงพูดแหบแห้งนักยามที่เล็ดลอดออกมาจากกลีบปากอิ่ม
“คุณ... คุณนั่นเอง...”
“อืม” ธีโออมยิ้มและยืดตัวตรง
“นึกว่าจะลืมผมไปเสียแล้ว”
คราวนี้เป็นณดาบ้างที่จ้องหน้าเขา มองสำรวจอย่างจริงจัง ก่อนที่สองแก้มจะแดงก่ำขึ้นอีก เมื่อค้นพบว่าเทพบุตรเดินดินนั้นมีตัวตนจริงๆ
“ฉัน... ฉันไม่คิดว่าคุณจะหล่อได้ขนาดนี้”
“หือ?” ธีโอแปลกใจ “คุณป้าว่าอะไรนะครับ”
“ฉันบอกว่าคุณหล่อมาก หล่อจนเหมือนไม่ใช่มนุษย์จริงๆ” และหล่อนแทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้ชายที่ช่วยหิ้วปีกหล่อนมาส่งที่ห้องเช่าถึงสองครั้งสองคราจะหล่อระเบิดระเบ้อขนาดนี้
ธีโอเงยหน้าขึ้นและหัวเราะร่วน
ณดาทำหน้าย่นใส่อย่างไม่สบอารมณ์นัก
“หัวเราะอะไรฉันล่ะคะ ฉันพูดผิดตรงไหนกัน”
ชายหนุ่มส่ายหน้าน้อยๆ แต่ใบหน้าของเขาก็ยังคงเต็มไปด้วยความขบขัน “คุณป้าพูดไม่ผิดหรอกครับ”
“ไม่ผิดแล้วหัวเราะทำไมล่ะคะ” ณดาเต็มไปด้วยความประหม่าไม่มั่นใจ
“ที่ผมหัวเราะก็เพราะว่าไม่เคยมีใครชมผมตรงๆ แบบนี้น่ะครับ คุณป้าเป็นคนแรกเลย”
คนฟังทำหน้าย่นอีกครั้ง พลางถอนใจออกมา “ก็คุณหล่อมากจริงๆ นี่คะ จนฉันแทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคุณเป็นผู้ชายที่ช่วยเหลือฉันเอาไว้ถึงสองครั้งจริงๆ”
“ผมเนี่ยแหละครับ”
ธีโอโน้มตัวลงมาหาน้อยๆ แปลกที่ความเฉิ่มเชยของสตรีตรงหน้าช่างดึงดูดสายตาของเขาได้ดีเยี่ยมเหลือเกิน ไม่เหมือนกับผู้หญิงสวยสะพรั่งที่เคยเห็นจนชินตา
“ที่หิ้วคุณป้าจากทั้งในไนต์คลับและข้างทางกลับไปส่งที่ห้อง”
- Writer
