ตอนที่ 4
1304 Words
“อะไรเหรอเจ๊” ไอริสถามอย่างอยากรู้ ในขณะที่ณดานิ่งฟัง
“ก็เตียงแทบระเบิดยังไงล่ะ น่าลองนะณดา”
“นั่นสิณดา เธอจะได้หลุดพ้นจากกรอบเดิมๆ สักที” ไอริสเห็นด้วยกับเจ๊รอนด้า
“ขอบคุณนะคะ แต่ณดาเสียดายตัง”
“เงินนิดๆ หน่อยๆ แลกกับความสุขมหาศาลเชียวนะ ณดา”
“ขอบคุณค่ะเจ๊ แต่ณดา...”
“ช่างเถอะเจ๊ ณดามันไม่กล้าทำหรอก ปล่อยให้แก่ตายไปกับเยื่อพรหมจรรย์น่ะดี”
ไอริสพูดอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะหันไปจ้องหน้าจอคอมของเจ๊รอนด้าต่อไป โดยไม่สนใจณดาอีก
ณดายิ้มบางๆ ก่อนจะขยับตัวถอยห่าง จะเดินกลับโต๊ะแต่ก็ชนกับร่างของครูสเสียก่อน
“เอ่อ ขอโทษค่ะหัวหน้า ณดาไม่ทันมอง”
ครูสปล่อยมือจากแขนของณดา ก่อนจะขยับออกห่าง “ไม่เป็นไรครับ ว่าแต่คุณไม่สนใจไปเดทกับหนุ่มเลิฟจริงๆ หรือ”
“หา? หัวหน้ารู้ด้วยเหรอคะ”
ชายหนุ่มหัวเราะขบขัน
“ก็คุณรอนด้าพูดเสียงดังลั่นขนาดนั้น ผมไม่ได้ยินก็หูหนวกแล้วล่ะครับ”
ณดายิ้มเจื่อนๆ ก่อนจะส่ายหน้า “ณดาคงไม่เหมาะกับหนุ่มเลิฟหรอกค่ะ และอีกอย่างค่าเดทแต่ละครั้งก็แพงมาก ณดาเก็บเงินฝากธนาคารเอาไว้ดีกว่า”
ครูสอมยิ้ม ก่อนจะเดินจากไปโดยไม่พูดอะไรออกมาอีก ณดามองตามไปงงๆ ก่อนจะกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงานของตัวเอง ซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกันที่โทรศัพท์มือถือดังขึ้นพอดี
หน้าจอแสดงเบอร์คุ้นตา ซึ่งแน่นอนว่าหล่อนจำได้ดีว่าเป็นใคร รอยยิ้มดีใจระบายเต็มใบหน้านวล
“ธาร...”
“เป็นยังไงบ้างณดา สบายดีไหม ฉันคิดถึงเธอมากเลยนะ”
ณดาน้ำตาซึม คิดถึงเพื่อนใจจะขาด “ฉันก็คิดถึงเธอเหมือนกันธาร คิดถึงมากด้วย”
“คิดถึงแต่ไม่ยอมโทรหาเลยนะ” วรันธาราอดที่จะพ้อมาตามสายไม่ได้
“ก็ฉัน... เกรงใจเธอนี่ ไม่อยากกวนน่ะ”
“อย่าคิดแบบนี้เชียวนะ สำหรับเธอฉันมีเวลาให้เสมอนั่นแหละ”
ณดายิ้มทั้งน้ำตาอย่างดีใจ “แค่ธารโทรมาหาฉันก็ดีใจจะแย่อยู่แล้ว เธอมีความสุขดีใช่ไหม คุณเคนใจดีกับเธอใช่ไหม”
“คุณเคนดีกับฉันมาก... จนฉันอยากให้เธอมาที่เทกซัสด้วย”
“ฉันคงไปไม่ได้หรอก ชีวิตของฉันอยู่ที่นี่เธอก็รู้” ณดาพูดเศร้าๆ “แต่เธอไม่ต้องเป็นห่วงฉันนะธาร ฉันอยู่ที่นี่ก็สบายดี แม้ว่าจะเหงาไปบ้างก็ตาม”
“อืม ว่าแต่ไอ้พี่ขุนมันมารบกวนอะไรเธออีกหรือเปล่า”
ณดาส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะลุกขึ้นและเดินออกไปนอกสำนักงาน เมื่อรู้ว่าบทสนทนาที่กำลังเกิดขึ้นจะยาวพอสมควร
“เมื่อคืนฉันไปดื่มมา และก็เจอพี่ขุนมากับแฟนใหม่พอดี”
วรันธาราทำเสียงโมโหมาตามสาย “แล้วหมอนั่นพูดให้เธอช้ำใจอีกหรือเปล่า นี่อย่าไปฟังมันเลยนะ ผู้ชายดีๆ รอเธออยู่อีกเยอะแยะ อ้อ แล้วที่ฉันโทรมานี่ก็เพราะฉันมีอะไรจะเซอร์ไพรส์”
“เซอร์ไพรส์?” ณดามึนงง “เซอร์ไพรส์อะไรเหรอธาร”
เสียงหัวเราะพึงพอใจของวรันธาราดังมาตามสาย “ก็เพื่อนของคุณเคนเปิดบริษัทหาคู่อยู่ที่วอชิงตัน แล้วในบริษัทนะมีแต่หนุ่มหล่อๆ ทั้งนั้นเลย ฉันก็เลยคิดถึงเธอน่ะณดา ว่าจะจัดให้สักคน”
“อย่าบอกนะว่าหนุ่มเลิฟ?”
“หืมมม เธอรู้จักหนุ่มเลิฟด้วยเหรอ”
ณดายิ้มเศร้าๆ ก่อนจะตอบออกไป “รู้จักสิ ก็เมื่อกี้สาวๆ ในออฟฟิศกำลังพูดถึงกันอยู่ แต่ว่า... ฉันไม่อยากได้หรอกนะ”
“ณดา เธอควรเปิดใจบ้างนะ แค่เดทน่ะไม่มีอะไรหรอก”
“แต่ฉันไม่ชอบนี่ ฉันอยากได้ผู้ชายที่รักฉันจริงๆ ซึ่งคงไม่มีหรอก”
“มีสิ สักวันเธอก็ต้องเจอ”
ณดาอดซาบซึ้งใจกับความหวังดีของวรันธาราไม่ได้ จะมีใครสักกี่คนที่หวังดีกับเด็กกำพร้าเช่นหล่อนอย่างจริงใจ แต่อย่างน้อยๆ ก็มีวรันธาราคนหนึ่งนั่นแหละ
“ขอบใจมากนะ”
“ขอบใจแต่ไม่สนใจสินะ” น้ำเสียงของวรันธาราเต็มไปด้วยความผิดหวัง
“สนใจสิ ถ้าเธอคิดว่าดี ฉันก็มองว่าดีด้วย”
“จริงนะณดา”
ณดาอดอมยิ้มให้กับความยินดีในน้ำเสียงของวรันธาราไม่ได้ “จริงสิ แต่ว่าทำไมถึงสนับสนุนให้ฉันเดทนักล่ะ ให้ฉันพักหัวใจหน่อยไม่ได้หรือไง”
“ก็ฉันกลัวเธอเหงานี่ เอาเป็นว่าห้ามโกหกฉันนะ เธอต้องเดทกับหนุ่มเลิฟจริงๆ ด้วย ไม่อย่างนั้นฉันจะโกรธ”
คนอยู่ปลายสายอดหัวเราะไม่ได้ “มีความสุขมากจังนะ ที่บังคับให้ฉันเดทได้น่ะ”
“แน่นอนอยู่แล้ว ฉันอยากไปงานแต่งเธอใจจะขาด”
“ก็แค่เดท ไม่ใช่หาแฟนได้สักหน่อย”
“มันไม่แน่นี่ บางทีหนุ่มเลิฟอาจจะตกหลุมรักเธอ แล้วก็ขอคบจริงๆ จังๆ ใครจะไปรู้ล่ะ” วรันธาราพูดอย่างมีความหวัง หล่อนหวังว่าณดาเพื่อนรักจะพบรักแท้จริงๆ สักที
“โอกาสเป็นแบบที่เธอพูดติดลบสิบเลยรู้ไหมเนี่ย”
“ติดลบอะไรกันล่ะ ไม่ต้องห่วงน่า เดี๋ยวฉันจะให้คุณเคนแจ้งชื่อของเธอไปที่เพื่อนของเขา เธอจะได้เป็นลูกค้าวีไอพียังไงล่ะ”
“ไม่ต้องขนาดนั้นหรอกนะธาร อย่าให้เรื่องมันใหญ่โตเลย” ณดารู้สึกกระอักกระอ่วนใจไม่น้อย
“ต้องใหญ่โตสิ ก็เธอเป็นเพื่อนรักของฉันนี่ แต่ความจริงฉันอยากเป็นคนเลือกหนุ่มให้เธอด้วยตัวเอง”
ณดาหัวเราะเบาๆ “งั้นเธอก็เลือกให้ฉันเถอะ อยากรู้เหมือนกันว่าเธอจะเลือกผู้ชายแบบไหนให้กับฉัน”
“จริงอ่ะ ณดา”
“จริงสิ แต่เงินฉันขอจ่ายเองนะ”
วรันธาราทำเสียงจึกจั๊กไม่สบอารมณ์ในลำคอ “อีกแล้ว หยิ่งอีกแล้ว ไหนว่าจะเก็บเงินไว้ซื้อบ้านไงล่ะ”
“มันก็ใช่ แต่ฉันไม่อยากรบกวนเธอนี่ ให้ฉันออกเองเถอะนะ”
“ก็ได้ แต่ฉันจะขอลดห้าสิบเปอร์เซ็นให้กับเธอ”
“ไม่เอาน่าธาร เดี๋ยวบริษัทเจ๊งกันพอดี” แม้จะชอบของลดราคาแต่ก็อดเกรงใจไม่ได้
“แค่นี้หน้าแข้งเจ้าของไม่ร่วงหรอก เธอรู้ไหมรายได้ต่อปีของเอเมอร์ริคน่ะ ไม่รู้กี่พันล้าน”
ณดายิ้มน้อยๆ ไม่ได้พูดอะไรอีก วรันธาราจึงพูดคนเดียว “งั้นตกลงตามนี้นะ เอาเป็นว่าได้เรื่องยังไง ฉันจะโทรบอกนะ แต่เตรียมตัวทำสวยได้เลย”
“ฉันก็สวยได้แค่นี้แหละจ้ะ”
“สวยได้อีก ถ้าเธอเลือกใส่เสื้อผ้าแบบที่คนทั่วไปเขาใส่กันน่ะ” วรันธาราบ่นอุบ “นี่ถ้าว่างนะ จะบินไปจัดการเรื่องเสื้อผ้าหน้าผมให้ด้วยตัวเองเลย”
“ขอบใจจ้ะ เดี๋ยวฉันจัดเอง ดีใจนะที่เธอโทรมาน่ะ”
“อืม... ฉันก็ดีใจที่เธอสบายดี แล้วจะโทรหาใหม่นะ”
วรันธาราทำเสียงเครือมาตามสาย ในขณะที่ณดาน้ำตานองหน้าไปแล้ว แต่ก็พยายามเก็บเสียงสะอื้นเอาไว้เพราะไม่ต้องการให้เพื่อนไม่สบายใจ
“ดูแลตัวเองและก็หลานฉันดีๆ นะ”
“จ้ะ เพื่อนรัก”
สองสาวล่ำลากัน ก่อนที่วรันธาราจะตัดสายสนทนาไป ณดายกมือขึ้นป้ายน้ำตาทิ้ง พลางถอนใจออกมาเบาๆ
“ฉันเก็บตังค์ซื้อตั๋วได้เมื่อไหร่ จะรีบบินไปหานะ ธาร”
- Writer
