กว่าจะรู้ว่ารัก

ตอนที่3 ให้เกียรติ

คิมหันต์

หลังจากที่ตอนแรกผมตัดสินใจว่าจะออกไปนอนที่คอนโดไข่มุกหลังจากเสร็จงานแต่งแล้วผู้ใหญ่กลับไปกันหมด แต่ก็ต้องเปลี่ยนแผนเป็นนอนที่บ้าน เมื่อผู้หญิงคนนั้นขอร้องออกมา และที่ผมอยู่ไม่ใช่ว่าผมยอม แต่เพราะผมคิดว่า การจะทำให้เธอเจ็บปวดและถอนตัวไปได้นั้นมันต้องทำให้เธอรู้เห็น ไม่ใช่แค่ผมเดินออกจากบ้านนี้แล้วไม่กลับมายุ่งกับเธอ

เพราะนั่นถึงแม้ว่าเธออาจจะไม่พอใจหรือทนไม่ได้ แต่มันทำให้เธอไม่เจ็บปวด และทรมานยังไงล่ะ และมันก็ไม่ใช่อย่างที่ผมต้องการ ผมจะทำให้การเลิกกันครั้งนี้ เป็นครั้งสุดท้ายของเรา จะทำให้เธอไม่แม้แต่จะกล้าคิดกลับมายุ่งกับผมอีกเลย

“อย่านอนดึกนะ พี่เป็นห่วง” ผมพูดกับปลายสายออกไป ซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นไข่มุกแฟนสาวของผมนั่นเอง เราคบกันได้เกือบปีแล้ว ระยะเวลาที่คบกันก็หลังจากเลิกและทำใจกับผู้หญิงร่วมห้องผมได้นั่นแหละ

(พี่คิมจะไม่เปลี่ยนไปใช่ไหมคะ) เป็นคำถามรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ของไข่มุกตั้งแต่เธอรู้ว่าผมต้องแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้ แต่ผมไม่รำคาญหรือไม่พอใจเธอหรอก คนเราเป็นแฟนกันมันเป็นเรื่องปกติอยู่แล้วที่จะกังวลให้แฟนไปอยู่กับผู้หญิงคนอื่น ยิ่งเป็นแฟนเก่าเราด้วย

“พี่ไม่มีทางเปลี่ยนไป พี่รักไข่มุกยังไงก็จะรักแบบนั้น ไม่มีอะไรมีค่าพอที่จะทำให้พี่เปลี่ยนไปจากไข่มุกได้” ยิ่งเป็นผู้หญิงแบบนี้ ไม่มีทางที่ผมจะเดินรอยเดิมแน่นอน

ปัง! เสียงปิดประตูห้องน้ำดังขึ้นจากด้านหลัง ผมหันไปมองนิดหน่อยก็เห็นผู้หญิงคนนั้นเดินออกมาและปิดมัน ซึ่งแน่นอนว่าปิดเสียงดังขนาดนี้เธอคงจะได้ยินสิ่งที่ผมพูดไป

ผมไม่สนใจหันกลับมาคุยโทรศัพท์กับไข่มุกต่อ โดยตลอดการคุย ผมก็มักจะได้ยินเสียงเปิดปิดตู้และทำอะไรเสียงดังประชดประชันมาจากในห้อง

“ฝันดีนะครับ แล้วเจอกัน” หลังจากคุยกันสักพักผมก็วางสายแล้วเดินกลับเข้ามาในห้อง ก็เห็นผู้หญิงคนนั้นนั่งเล่นโทรศัพท์พิงอยู่ที่หัวเตียงด้วยใบหน้าที่บึ้งตึง

“แต่งงานยังไม่ข้ามคืน แต่คุยกับผู้หญิงอื่นได้ไม่รู้สึกอะไรเลยนะคะ” ปริมระตาพูดขึ้นอย่างประชดเมื่อผมเดินมาทิ้งตัวลงนอนที่เตียง

“ไข่มุกไม่ใช่คนอื่น เธอเป็นคนที่ฉันรัก” ผมตอบเธอไปชัดถ้วยชัดคำ ย้ำสถานะให้เธอได้รู้ว่าไข่มุกอยู่ในสถานะไหน แล้วเธออยู่ในสถานะไหน

“แต่ตอนนี้พี่แต่งงานกับปริมแล้ว ทำอะไรก็ให้เกียรติปริมบ้าง” ปริมระตาเถียงออกมาอย่างไม่พอใจ และมันก็เป็นสิ่งที่ผมต้องการ

“คนอย่างเธอมีเกียรติควรจะได้ด้วยหรอ” ผมถามเธอออกไป แต่เป็นคำถามที่ไม่ได้ต้องการคำตอบอะไร ร่างบางตรงหน้าเม้มปากแน่น มองแค่นี้ก็รู้ว่าเธอคงจะเจ็บกับคำพูดของผม แต่นั่นแหละ นี่มันแค่เริ่มต้นเท่านั้น

“แล้วเพื่อนที่คบกับแฟนเก่าของเพื่อน มันมีเกียรติมากหรอคะ” ปริมระตาพูดขึ้น ใช่ ปริมระตาเป็นเพื่อนกับไข่มุก เป็นเพื่อน(เคย)สนิทกันด้วย แต่แล้วยังไงล่ะ

“ถึงอย่างนั้น ไข่มุกก็มีเกียรติมากกว่าเธอ” เพราะผมกับเธอเลิกกันแล้วก่อนจะคบกับไข่มุก เราไม่ได้คบตีท้ายครัวปริมระตา ไม่ได้คบซ้อน ในเมื่อเลิกกันแล้ว ผมก็มีสิทธิ์จะคบใคร และใครก็มีสิทธิ์จะคบผมก็ได้

“พี่เกลียดปริมมากหรอถึงพูดแบบนี้” ปริมระตาถามออกมาด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบกว่าตอนแรก

“ก็ไม่ได้มาก แค่เธอเป็นคนเดียวที่ฉันเกลียดที่สุดในชีวิตก็ว่าได้”