กว่าจะรู้ว่ารัก

ตอนที่4 เกลียด

ปริมระตา

“ก็ไม่ได้มาก แค่เธอเป็นคนเดียวที่ฉันเกลียดที่สุดในชีวิตก็ว่าได้” เสียงเข้มตอบออกมาด้วยสีหน้าและแววตาที่ไร้ความโกหกอย่างสิ้นเชิง นั่นทำให้รู้ว่าคำตอบของเขาคงจะออกมาจากใจจริงๆ

ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆพร้อมกับเบนสายตาไปทางอื่นก่อนจะกระพริบตาไล่น้ำตาที่มันจะไหลออกมา ก่อนจะหันไปพูดสิ่งที่ฉันต้องการที่สุดให้พี่คิมหันต์ได้ฟัง

“พี่จะเกลียดปริมก็ได้ แต่ปริมอยากให้พี่ฟังปริมสักครั้ง เรื่องที่พี่รู้หรือว่า...” ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดอะไรจบ แค่เข้าเรื่องมาเสียงเข้มก็เอ่ยขึ้นดักก่อน

“ถ้ายังพูดเรื่องไร้สาระอีก ก็แยกห้องกันนอนซะ” พี่คิมหันต์พูดแล้วนอนตะแคงหันหลังให้ฉันทันที

เขาก็เป็นแบบนี้ตลอด เขาเคยบอกว่าสิ่งที่ฉันทำมันทำให้เขาเจ็บปวดจนไม่อยากฟัง หาว่าฉันคิดว่าเขาโง่ถึงได้สวมเขาให้เขา และฉันก็ยอมรับที่เขาโง่จริงๆ ไม่ได้โง่เพราะตอนฉันสวมเขา แต่เขาโง่ที่ไม่เคยเปิดใจฟังความจริงเลยสักครั้ง ตั้งแต่เราเริ่มมีปัญหากัน จนวันที่เลิกกัน ฉันพยายามอธิบายทุกอย่างให้เขาฟัง แต่เขากลับไม่ฟัง นอกจากพูดว่ามันหลายครั้งแล้ว มันมากเกินไปแล้ว จนเขาพอแค่นี้แล้ว

ฉันทิ้งตัวลงนอนข้างๆเขาไปพร้อมกับปิดไฟหัวเตียง ไม่เป็นไร วันนี้ฉันยังไม่มีโอกาสพูดก็ไม่เป็นไร ยังไงฉันกับเขาก็ยังต้องอยู่ด้วยกันไปอีกนาน มันต้องมีสักวันที่เขาจะเปิดใจรับฟังฉันบ้างแหละ แค่ตอนนี้เขาอยู่ข้างๆฉันแบบนี้ ฉันก็ควรจะดีใจแล้วไม่ใช่หรอ

ฉันขยับตัวไปใกล้พี่คิมหันต์ก่อนจะยื่นมือตัวเองขึ้นไปกอดเขาอย่างที่เราเคยทำกันเหมือนวันวาน แต่...

“อย่ามาโดนตัวฉัน ไม่ชอบ” ร่างสูงใช้มือเขาปัดมือฉันทิ้งอย่างแรงแล้วพูดออกมาอย่างไม่ใส่ใจ

ฉันเม้มปากพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา ก่อนจะขยับกลับที่ตัวเองเพื่อนอนห่างจากพี่คิมหันต์ไม่ให้เขารำคาญ และพยายามข่มตานอนให้หลับ

ฉันตื่นขึ้นมาในเวลาเช้าของวันใหม่ ก่อนจะเข้าห้องน้ำไปจัดการตัวเอง และออกมาแต่งตัว เตรียมเสื้อผ้าไว้ให้พี่คิมหันต์ ก่อนจะลงไปข้างล่างเพื่อทำอาหารให้เขา

“ทำอะไรกันคะ” ฉันถามป้าน้อยกับดาวที่ช่วยกันปรุงอาหารเช้าอยู่

“อ้าวคุณปริม ป้ากำลังจะทำข้าวต้มหมูสับน่ะค่ะ” ป้าน้อยตอบออกมา

“ให้ปริมช่วยนะคะ” ฉันบอกออกไป

“ไม่เป็นไรค่ะ คุณปริมไปนั่งดูข้างนอกดีกว่า” ป้าน้อยพูดขึ้น

“ไม่เป็นไรจ้ะ ปริมอยากทำ” ฉันบอกออกไป เพราะนั่งอยู่เฉยๆมันก็น่าเบื่อไง

ส่วนเรื่องงานที่ฉันทำ ฉันลาพักร้อนไว้อาทิตย์หนึ่ง ตอนนี้ก็ผ่านมาสามวันแล้ว ก็อีกสี่วันได้ไปทำงานนั่นแหละ

ฉันกับป้าน้อยช่วยกันทำอาหารเช้ากันจนเสร็จ ฉันก็เดินออกมารอด้านนอก ป้าน้อยกับดาวจะยกตามมาทีหลังอีกที และไม่นานร่างสูงก็เดินลงมาจากชั้นบนพร้อมกับชุดทำงานเต็มสูท ไม่ใช่ชุดที่ฉันเตรียมไว้ให้ เพราะไม่คิดว่าเขาจะไปทำงานวันนี้

“พี่คิมจะไปทำงานหรอคะ” ฉันถามออกไปหลังจากเขาลงมาถึงด้านล่าง

“จะให้ฉันอยู่เห็นหน้าเธอหรอ” พี่คิมหันต์ตอบกลับมา และคำตอบของเขาก็เอาฉันหน้าชาไปเหมือนกัน

“แต่เราพึ่งแต่งงานกันนะคะ น่าจะอยู่ติดบ้านก่อนสักวันสองวัน” ฉันพูดกับเขาไป

“ถ้าเป็นคนอื่นอาจจะใช่ แต่พอแต่งกับเธอแม้แต่วินาทีเดียวฉันก็ไม่อยากอยู่” ร่างสูงว่าจบก็เดินออกไปโดยไม่กินข้าวเช้า ฉันได้แต่มองตามเขาไปอย่างเหนื่อยล้า ไม่คิดว่าเขาจะเกลียดฉันได้มากขนาดนี้จริงๆ