บุญแล้วทูนหัวมีผัวเป็นพี่

แค่สองเรา

กรุงลอนดอน ประเทศอังกฤษ

เข้าสู่เดือนธันวาคมของปี ทั่วทั้งกรุงลอนลอนก็ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะขาวโพลนไปโดยทั่วกัน เนื่องจากได้เดินทางเข้าสู่ฤดูหนาวแล้วนั่นเอง...

ยี่โถ...พักผ่อนอยู่ในเพนท์เฮ้าส์สุดหรูของ 'มิเกล ซีลล์ โลว์มินนิกัน' ผู้ซึ่งเป็นเจ้าของท่าเรือส่งของแห่งกรุงลอนดอนและคู่ค้าคนต่อไปของจ้าวฮาน

แม้จริงๆ แล้วมิเกลนั้นจะพูดภาษาไทยได้อย่างแตกฉานและจ้าวฮานนั้นก็ไม่จำเป็นที่จะต้องหาเลขาฯ มาเป็นล่ามประจำตัวก็ตามที หากแต่เพราะจ้าวฮานนั้นอยากที่จะให้เกียรติผู้ที่ถือร่วมงานกับมิเกลท่านอื่นๆ จ้าวฮานจึงตัดสินใจที่จะลงเรียนภาษาพ่วงด้วยการภาเลขาฯ มาเป็นล่ามอีกหนึ่งคน

"สององศาเซลเซียส!" ยี่โถเช็คอุณหภูมิผ่านโทรศัพท์มือถือเครื่องเก่าของตัวเองก็แทบจะลมจับขึ้นมาเมื่อพบว่าในตอนนี้อุณหภูมิในตอนนี้นั้นต่ำลงถึงสององศาเซลเซียสด้วยกันเลยทีเดียว

"มิน่า...ถึงได้หนาวขนาดนี้ เครื่องทำความอุ่นตัวเท่าบ้านก็เอาไม่อยู่หรอกแบบนี้" ยี่โถเป็นคนขี้หนาวจึงเป็นเหตุให้เธอเลือกที่จะท่องเที่ยวไปตามโซนประเทศที่มีแดดจ้าแทบจะตลอดทั้งปีแทน จะให้ไปบ่อยที่สุดก็คงจะเป็นเกาะฮาวาย...

ก๊อกๆ

"มีอะไรหรือเปล่าคะ?" เมื่อเปิดประตูออกมาแล้วพบว่าแม่บ้านเก่าแก่ของมิเกลยืนรออยู่ ยี่โถจึงเอ่ยปากถามด้วยความสงสัย

"เชิญด้านล่างค่ะคุณผู้หญิง" แม่บ้านเก่าแก่ตอบรับอย่างสุภาพก่อนจะผายมือไปยังลิฟต์ตัวหรูที่อยู่ใกล้ๆ กัน

"ค่ะ..."

"บ้านหลังใหญ่มีไหแค่นี้จริงๆ นะเหรอ" ยี่โถออกปากบ่นเบาๆ เมื่อพบว่าชั้นล่างของเพ้นต์เฮ้าส์นั้นมีเพียงแค่แสงจากโคมไฟตั้งโต๊ะที่เป็นตัวช่วยในการมองเห็น

"Happy birthday to you..."

"คุณฮาน..." ยี่โถที่ไม่ได้รับเค้กเป็นของขวัญวันเกิดมานานถึงสองปี หลังจากที่วิกฤติอันชั่วร้ายผ่านเข้ามาทำลายครอบครัวของเธอ ถึงกับหลั่งน้ำตาออกมาในทันทีที่เห็นว่าผู้ชายที่แสนดีของเธอกำลังยื่นเค้กก้อนจิ๋วน่ารักน่าเอ็นดูมาไว้ตรงหน้าเธอ

"อธิษฐานก่อนนะคะคนสวยของพี่ฮาน"

"ขอบคุณนะคะ ขอบคุณค่ะ ขอบคุณจริงๆ" ยี่โถ...ตรงเข้าสวมกอดแขนแกร่งก่อนจะซบใบหน้าลงไปเพื่อระบายมวลน้ำตาที่ยังคงไม่มีท่าทีว่าจะหยุดไหล

"สุขสันต์วันเกิดนะคะคนดีของพี่ฮาน พี่ขอให้ยี่โถมีความสุขและก้าวผ่านทุกวันไปได้ด้วยหัวใจที่เข้มแข็งนะคะ"

"รู้ได้ยังไงคะ...ว่า"

"ไม่รู้วันเกิดเมียตัวเองก็แย่แล้วไหม" จ้าวฮานวาก่อนจะลูบลงบนหัวทุยเล็กนั้นอย่างแผ่วเบาด้วยความรักและเอ็นดูหญิงสาว

"ขี้ตู่ตลอด" ยี่โถยกนิ้วมือขึ้นบดบี้ปากหยักหนานั้นอย่างมันเขี้ยวในความเอะอะก็เมียของเขา

"ถ้าเปลี่ยนเป็นปากที่ขยี้จะขอบคุณมากเลยค่ะคนดี ขยี้ปากไอ้ฮานหน่อยค่ะคนสวย" คนตัวใหญ่ว่าอย่างออดอ้อนและคนที่อยากจะทำแบบนั้นมาตั้งแต่ต้นอย่างยี่โถนะหรือที่จะปฏิเสธ

ปากของคุณฮานของเธอน่าจูบที่สุดเลย... คนอะไร... ทั้งหล่อ...ทั้งเท่...ทั้งน่าจูบ

"อยากจูบในห้องค่ะ ตรงนี้ยี่โถจูบไม่ถนัด" ปลายเท้าคู่นั้นเขย่งขึ้นเพียงนิด พร้อมด้วยสองแขนที่ยกขึ้นมาโอบกอดรอบคอแกร่งเอาไว้อย่างหลวมๆ ก่อนจะกระซิบลงข้างใบหูนั้นด้วยน้ำเสียงแผ่วกระซิบ

"ถ้าเข้าห้องไป มันก็คงจะไม่จบลงแค่ที่จูบนะคะคนสวย"

"แล้วใครบอกละว่ายี่โถจะให้คุณฮานแค่คำว่าจูบ" เพียงเท่านั้นชาติชายใต้ร่มผ้าก็ถึงกับขยับขยายจนคับแน่นไปทั่วสรรพางค์กายของชายหนุ่มวัยสามสิบปีในทันที ก่อนจะตรงเข้าไปช้อนร่างนางเอามาไว้ระหว่างอกในท่าเจ้าสาวมุ่งไปยังชั้นบนของเพนท์เฮ้าส์หลังหรูแห่งนี้...

ร่างน้อยๆ ถูกว่างลงบนเตียงคิงส์ไซส์หนานุ่มอย่างแผ่วเบา ก่อนหญิงสาวจะค่อยๆ ลงมือถอดถอนอาภรณ์ท่อนบนของตัวเองออกมาอย่างช้าๆ กระทั่งเผยให้เห็นเนินขาวผ่องดั่งแตงร่มใบที่ซุกซ่อนอยู่ภายใต้บราเซียร์สีขาวสะอาด

"ขอบคุณที่ช่วยหาโรงพยาบาลในการรักษาพ่อกับแม่ของยี่โถนะคะ" ยี่โถว่าอย่างกลั่นแกล้งใครบางคนที่ช่วงล่างกำลังคัดตึงเสียจนกางเกงตัวหรูแทบจะฉีกขาดออกจากกัน

"ขอบคุณนะคะ อื้อ..." คนช่างแกล้งทำได้เพียงแค่ร้องครวญครางอยู่ในลำคอเมื่อร่างสูงใหญ่นั้นได้ตรงเข้ามาหาและบดขยี้ริมฝีปากหยักหนาลงมาอย่างเร่าร้อนจนอากาศที่หญิงสาวเคยบ่นว่าเหน็บหนาวหนักหนาไม่มีผลอันใดกับหญิงสาวไปในทันที

"ทูนหัว ไม่แกล้งค่ะ ถ้าจะขอบคุณกันก็ช่วยขยับขาออกมาเป็นรูปตัวเอ็มแล้วรอรับแรงกระแทกจากพี่ฮานคนดีคนเดิมคนนี้ก็พอ..." เสียงแหบพร่าเอ่ยขึ้นอย่างคนที่ไม่อาจจะควบคุมสติสัมปชัญญะของตัวเองเอาไว้ได้อีกต่อไป ก่อนจะซุกไซ้ลงตรงซอกคอขาวผ่องที่ตนฝันถึงมานานหลายเดือนอย่างหิวกระหายในกายนาง จมูกสันโด่งสูดดมกลิ่นกายหอมหวลรัญจวนชวนให้หลงใหลนั้นอย่างอ่อนโยนจนคนน้องถึงกับหลุดร้องออกมาด้วยความเสียวกระสันที่แผ่ซ่านไปทั่วทั้งสรรพางค์กายสาว

"เป็นของไอ้ฮานเถอะค่ะยี่โถ แล้วพรุ่งนี้มันจะเขียนพินัยกรรมยกทุกอย่างให้กับที่รักคนนี้ของมันจนหมดเนื้อหมดตัวเลย ไอ้ฮานสัญญา"

เขาจะกินกันแล้วววววว ตัดฉับ! ตัดฉับ! ตัดฉับ! ฮ่าๆๆๆ 🥹🤤