ของรักของหวง
1026 Words
มหาวิทยาลัยซีเซอร์เนียร์จูเนียร์
วันนี้ยี่โถ...ได้เดินทางมามหาวิทยาลัยเพื่อเข้ารับการศึกษาในคณะนิติศาสตร์ ระดับชั้นศึกษาปีที่1 เป็นวันแรก โดยมีจ้าวฮานที่รับหน้าที่เป็นพลขับมาส่งเธอจนถึงหน้าตึกคณะเลยทีเดียว...
"ตั้งใจเรียนนะครับคนเก่งของพี่ฮาน" จ้าวฮานยกนิ้วชี้และนิ้วกลางขึ้นมาประทับริมฝีฝาก ก่อนจะนำไปกดลงบนแก้มนุ่มๆ ของยี่โถอย่างอยากที่จะให้กำลังใจหญิงสาว
"ค่ะ..." คราแรกยี่โถที่รู้สึกเขินก็เกือบที่จะยกมือขึ้นมาลูบแก้มของตัวเอง ก่อนเธอจะนึกขึ้นได้ว่าการกระทำนั้นมันอาจจะทำให้ชายหนุ่มเข้าใจเป็นอีกแบบได้ เธอจึงเปลี่ยนมาเป็นโปรยยิ้มหวานๆ ไปให้ชายหนุ่มแทน
"สายแล้วๆ!"
ปึก!
"อ๊ะ!"
"รีบไปตายรึไง! คนยืนอยู่ทั้งคนวิ่งกระแทกเข้ามาแบบนั้นได้ยังไง!" จ้าวฮานต่อว่าสาวรุ่นน้องคนหนึ่งที่วิ่งทะเล่อทะล่าเข้ามาจนเป็นเหตุให้ยี่โถเกือบที่จะล้มลง นับว่าโชคยังดีที่เขาสามารถที่จะรองรับร่างอรชรของหญิงสาวเอาไว้ได้ทัน
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณฮาน" ยี่โถเองแม้จะรู้สึกตกใจเสียจนหน้าเจื่อน แต่ก็ไม่อยากที่จะต่อความยาวให้มีปัญหากับเพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยเสียตั้งแต่วันแรกของการเปิดเทอม
"ขอโทษที เราไม่ได้ตั้งใจ" 'ชัยรัมภา หงษ์สาสิโรคุณ หรือเจ้าเอย' นักศึกษาชั้นปีที่1 ในสาขานิติศาสตร์เช่นเดียวกันเอ่ยอย่างรู้สึกผิด
"อ้าว...เธอนิเอง ละทำไมยังใจเย็นอยู่อีกเล่า คาบแรกมันเริ่มไปเกือบสิบนาทีแล้วนะ!" เมื่อเห็นว่าเป็นเพื่อนร่วมหอพักที่บังเอิญลงเรียนในคณะเดียวกันเจ้าเอยจึงออกแรงฉุดกระชากลากถูให้ยี่โถวิ่งตามหลังเธอไป โดยที่ไม่ทันได้สังเกตเลยว่าผู้ชายที่มากับยี่โถนั้นมีรูปหน้าที่ละม้ายคล้ายกับผู้ชายอีกคนที่เธอรู้จัก
"นี่มันมหาลัยจริงๆ รึเปล่าวะเนี่ย!" เจ้าเอย...แอบดึงไม้บรรทัดที่คาบอยู่ในปากออก ก่อนจะเอ่ยปากบ่นอยากรู้สึกอารมณ์เสียกับกฎเกณฑ์แปลกประหลาดของมหาวิทยาลัยแห่งนี้
ยี่โถ..ที่ยังคงยกขาข้างหนึ่งขึ้นและไม้บรรทัดสีใสก็ยังคงคาบติดอยู่ที่ปาก เหลือบตามองเพื่อนร่วมชะตากรรมอย่างเริ่มที่จะรู้สึกถูกชะตากับเจ้าเอยขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
"อ๊ะ! จารย์มาแล้ว"
"อึอึ" ยี่โถถึงกับหลุดขำในท่าทีลุกลี้ลุกลนรีบยัดไม้บรรทัดกลับใส่ปากของเจ้าเอยในตอนที่อาจารย์ประจำวิชากำลังเดินมายังพวกเธอสองคน
"เข้ามาได้แล้ว คราวหลังถ้าสายได้มีคนเห็นนักศึกษาสวยๆ วิ่งรอบสนามคนละสิบรอบแน่"
"ค่ะอาจารย์สมจูด!"
วิชาแรกของวันแรกแห่งการเปิดเทอมผ่านไปได้ด้วยดี ยี่โถที่ถึงแม้จะยังมีเรื่องที่บ้านให้หนักอกหนักใจแต่ทุกอย่างก็ถูกคลายกังวลไปกับคนที่ร่าเริงอย่างเจ้าเอย
"ยัยโถแกดูนี่"
"แค่กๆๆ ฮ่าๆๆ ยัยเอยคนบ้า!" คนสวยหน้าหวานถึงกับขำหน้าดำหน้าแดงหลังจากหันไปเห็นเจ้าเอยที่ย้อมฟันตัวเองจนกลายเป็นสีดำด้วยดาร์กช็อกโกแลต
"อร่อยนะเอาปะ"
"ไม่...ขมจะตาย" ยี่โถดันดาร์กช็อกโกแลตที่เพื่อนสาวชอบหนักหนาให้ออกห่างตัวอย่างไม่พึงปรารถนา ด้วยว่าเธอไม่ชอบที่จะกินช็อกโกแลตนั่นเอง...
"แล้วที่บอกว่าจะวางชนเจ้าเพลิงน่ะวันไหน" ยี่โถ...ที่พอจะรับรู้ถึงความสูญเสียของเจ้าเอยอยู่บ้างถามไถ่อย่างใคร่รู้
"ก็...อีกไม่กี่วันนี่แหละ" เจ้าเอยว่าก่อนที่ดวงตาที่เคยสดใสจะหม่นหมองลงเมื่อนึกไปถึงบิดาที่ได้ยิงตัวตายตามวัวชนแสนรักที่เสียชีวิตคาสนามไป
"ฉันไม่น่าถามเลย ฉันขอโทษนะ" ยี่โถที่เห็นแบบนั้นก็เกิดรู้สึกผิดขึ้นมาที่ไปเอ่ยถามสิ่งที่กระทบกระเทือนจิตใจเพื่อนสาว โดยที่เธอเองก็ไม่ได้ตั้งใจ...
"ช่างมันเถอะ ไปเข้าเรียนกันใกล้ถึงเวลาแล้ว แกคงจะไม่อยากยืนขาเดียวคาบไม้บรรทัดอีกใช่ไหมยัยโถ" เจ้าเอยกล่าวอย่างติดตลกเพื่อปกปิดความร้าวรานข้างในหัวใจ
"ไม่เอาด้วยแล้ว เมื่อยจะตายชัก!"
หลังเลิกเรียนเจ้าเอยที่มีพลขับมารับถึงที่จึงได้เดินทางกลับบ้านไปก่อน ส่วนยี่โถก็เที่ยวเลาะหาของทานเล่นแทนที่จะโทรแจ้งจ้าวฮานตามที่ได้นัดแนะกันเอาไว้...
"อันนั้นก็อร่อย อันนี้ก็อร่อย หืม...อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน" ยี่โถที่กำลังส่งลูกชิ้นปลาทอดในมือขวา และปลาหมึกชุบแป้งทอดในมือซ้าย เข้าปากสลับกันอย่างเอร็ดอร่อยก็ถึงกับชะงักกึกเมื่อจู่ๆ ก็มีชายฉกรรจ์จำนวนสี่คนเข้ามาห้อมล้อมเธอเอาไว้ทั้งหน้าและหลัง
"พะ...พวกคุณเป็นใครเนี่ย" ไร้ซึ่งคำตอบจากชายตรงหน้า ก่อนที่นาทีถัดมาหนึ่งในสี่จะยื่นน้ำเก๊กฮวยที่เป็นของโปรดเธอมาให้เธอ
"วันนี้คุณฮานติดประชุม กระผมทั้งสี่คนจึงรับหน้าที่มารับตัวคุณยี่โถไปส่งกลับหอพักนะครับ" หนึ่งในสี่แจ้งให้เธอได้ทราบ ก่อนที่ทั้งสี่คนจะก้มลงคำนับเธออย่างให้เกียรติผู้หญิงของนาย
"แต่...ฉันยังไม่อิ่ม อีกอย่าง...ยังไม่ได้อยากกลับสักหน่อย"
"ถ้าหากกระผมและเพื่อนนำตัวคุณยี่โถไปส่งถึงหอพักเกินหกโมงเย็น เกรงว่าจะได้เห็นคนสี่คนที่หัวพลัดหล่นลงจากบ่านะครับ" คำพูดที่ดูเรียบง่ายแต่แฝงไปด้วยความป่าเถื่อนของคนเป็นนายที่กระทำต่อลูกน้องนั้นทำเอายี่โถถึงกับขนลุกชันไปทั้งสรรพางค์กายสาวในทันที
"กลับค่ะกลับ กลับเลยค่ะยี่โถอิ่มแล้ว"
ไอ้ฮาน คือตำนานหวงเมียมากที่สุดในโลก...
- Writer
