เสียงเดินย่ำเท้าลงบนกองใบไม้แห้งพาทำให้มากอยาที่หูดีสะดุ้งโหยง แผ่นหลังเขาหนาวเยือกคล้ายกับกำลังถูกจับจ้องด้วยดวงตาใครสักคน
จังหวะการเดินคล้ายคลึงกับเสียงลงน้ำหนักของคำหวาน
ขนาดเสียงเท้าเขายังจำได้ขึ้นใจ ต่อให้ปฏิเสธไอ้ลูกน้องปากสว่างทั้งหลาย...เขาไม่ใช่คนหลงเมียขนาดนั้นสักหน่อย หากการกระทำกลับสวนทางกับคำพูดโดยสิ้นเชิง...
มากอยานิ่วหน้า นึกขวางกับความรู้สึกตัวเอง แต่ก็เอาเถอะ ก็นั่นเมียของเขาทั้งคน จำได้ก็ไม่เห็นจะแปลกนี่นา ...
แต่ว่าคำหวานตื่นนอนแล้วหรือนี่ มากอยาเงยหน้ามองดวงตะวันบนขอบฟ้า ดวงตาคมกล้าหยี่ลงตอนสู้แสง สายโด่งขนาดนี้ คำหวานคงจะหิวข้าว...
ใบหน้าคมเข้มเตรียมจะหันกลับไปมองยังเสียงเท้าเดิน ทันใดนั้นหญิงสาวที่เขาจำต้องฝืนใจเดินตามมาถึงลำธารก็เข้าประชิดตัว เจ้าหล่อนโผเข้ากอดเอวสอบเข้าไว้แน่น เอนใบหน้าเปียกชื้นซบลงบนต้นแขนกำยำที่อุดมไปด้วยมัดกล้าม
เจ้าตัวเพิ่มเสียงสะอึกสะ
