ลำธารใสเส้นนี้เชื่อมโยงมาจนถึงหมู่บ้านราหู คำแก้วดึงผ้าคลุมศีรษะลง เปิดเผยดวงหน้าแฉล้มสวยใส เธอส่งสัญญาณเสียงนกร้อง ไม่นานร่างหนาของลูกสมุนขุนโจรก็กระโจนออกมาจากจุดซ่อนตัว
“กว่าจะออกมาพบข้าได้นะเอ็ง ปล่อยให้ข้ารอตั้งนานสองนาน...”
สีสมานถุยเปลือกไม้ที่เคี้ยวแก้เซ็งทิ้ง รวบเอาเอวบางเข้ามาสวมกอดอย่างหื่นกระหาย ลมหายใจเหม็นหืนพาทำเอาคำแก้วต้องเบือนใบหน้าหนี
สองมือยกดันใบหน้าคมเข้มออกห่าง ภายในใจนั้นนึกรังเกียจเหลือจะทน หากเป็นเพราะไอ้โจรหน้าหม้อนี่ยังสร้างประโยชน์ให้เธอ จึงจำต้องฝืนทนยอมให้มันเอามาหลายครั้ง
“ใจเย็นก่อนสิพี่ ไหนล่ะข่าวที่พี่ว่าจะบอก” คำแก้วทวงในสิ่งที่ตกลงกันเอาไว้ สีสมานดึงเอาแผ่นกระดาษเล็กออกมาโชว์ตรงหน้า
คำแก้วรีบคว้าจะหยิบกระดาษแผ่นนั้น แต่สีสมานกลับดึงหลบยังไม่ยอมมอบให้ง่ายๆ
ลูกสมุนโจรเก่งฉกาจจุ๊ปาก “เอากันก่อนสิ เดี๋ยวข้าจะยกให้หลังจากข้าหายเสี้ยน...เพราะตอนนี้ข้า
