แผนรักมาเฟียร้าย… Trapped By The Mafia

ตอนที่ 13.1

เมื่ออลิเซียน่าลืมตาขึ้นมา เธอพบว่ากำลังยืนอยู่ที่สนามในบ้านของตัวเองท่ามกลางสายฝนที่กระหน่ำเทอย่างไม่ลืมหูลืมตา ส่งผลให้ในแววตามีแต่ความสับสน ครั้นมองขึ้นไปที่ระเบียงบ้าน ดวงตาก็ถึงกับเบิกกว้าง

ทุกอย่างดูเหมือนว่ามันกำลังเคลื่อนไหวอย่างช้า ๆ รู้สึกว่าหัวใจจมลึกอยู่ในหลุมดำ หญิงสาวพยายามวิ่ง แต่พบว่าตัวเองไม่สามารถขยับขาได้ อลิเซียน่าเงยหน้าขึ้นมองอีกครั้ง และนั่นคือตอนที่เห็นร่างคนร่วงลงมาจากระเบียง กระแทกพื้นจนเลือดเริ่มไหลออกมา ก่อนจะถูกชะล้างเพราะสายฝน

อลิเซียน่าพยายามกรีดร้องแต่ไม่มีเสียง น้ำตาเริ่มไหล และเธอเงยหน้าขึ้นมองอย่างพ่ายแพ้ เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ยืนอยู่ที่นั่น แต่กลับไม่สามารถมองเห็นใบหน้าที่ชัดเจนได้ ในที่สุดเสียงกรีดร้องก็ดังขึ้น

“มัม… ฮื้อ…!”

หญิงสาวดิ้นอยู่บนเตียง สะบัดหัวไปมาพร้อมกับร่างกายที่เจ็บปวด จากนั้นยกมือขึ้นจับศีรษะพลางหายใจเสียงดัง มันเป็นแค่ความฝัน เธอหลับตาลงอีกครั้ง พยายามข่มกลั้นทำให้ตัวเองสงบลงอย่างรวดเร็ว

อลิเซียน่าถอนหายใจ ลืมตาขึ้นมองไปรอบ ๆ เธอไม่ได้อยู่ในห้องของตัวเอง หลังจากจำได้ว่าเกิดอะไรขึ้น หญิงสาวสังเกตทุกสิ่งรอบตัว ไฟในห้องปิดอยู่ ทำให้รู้ว่าตนเองกำลังนอนอยู่บนเตียงขนาดคิงไซซ์ เธอผลักผ้าห่มออกไป รู้สึกกลัวเพราะไม่แน่ใจว่าในตอนนี้เธออยู่ที่ไหน

“นอนพักต่อเถอะ!” หญิงสาวได้ยินเสียงดังออกมาจากมุมห้อง ส่งผลให้ลมหายใจของอลิเซียน่าก็ติดขัด เธอมองไปที่เขาในความมืด

“เกิดอะไรขึ้นและฉันอยู่ที่ไหน” อลิเซียน่าสั่นศีรษะอย่างสับสน จนรู้สึกเจ็บและทำให้มีอาการคลื่นไส้

“เราเห็นคุณหมดสติอยู่ในป่า แด๊ดของคุณเลยขอให้ผมพาคุณมาด้วย เพราะที่บ้านคุณก็ถูกโจมตีเช่นกัน” ลูก้าอธิบายด้วยเสียงอันสงบปกติ

“เขาคิดว่าฉันจะปลอดภัยถ้ามากับคุณ?” อลิเซียน่าเอ่ยถามอย่างประชดประชันและยิ้มเยาะ

“แน่นอน เขาบอกว่าคุณจะปลอดภัยถ้าคุณมากับผม มันปลอดภัยที่สุดถ้าอยู่กับผม”

ลูก้าใช้น้ำเสียงล้อเลียนจนอลิเซียน่าไม่สามารถระบุอารมณ์แปลก ๆ ในสายตาของเขาได้ รู้สึกเหมือนเขากำลังสนุก เธอจ้องมองเขาเป็นเวลานาน เธอจึงรู้สึกตัวว่าตัวเองทำตัวน่าอายออกไป

“นานแค่ไหน ฉันหลับไปนานแค่ไหนคะ?” เธอถามเบา ๆ และสังเกตเห็นว่าตัวเองอยู่ในเสื้อผ้าชุดเดิม จึงถอนหายใจอย่างโล่งอก

“ห้าชั่วโมง และผมให้หมอมาดูแผลบนศีรษะของคุณแล้ว” เขาชี้ไปที่หัวของอลิเซียน่า หญิงสาวจึงสัมผัสหน้าผากที่มีผ้าพันแผลติดอยู่

เธอพยักหน้า พอมองเห็นเลือดบนเสื้อผ้าก็ทำให้รู้สึกคลื่นไส้

“ฉันอยากอาบน้ำค่ะ”

“ได้ ผมจะเรียกแม่บ้านมาช่วย” เขาพูดพร้อมเดินออกไปจากห้อง

ไฟทั้งหมดเปิดขึ้นและแสงสว่างทำให้เธอตาพร่าอยู่ครู่หนึ่ง อลิเซียน่ากะพริบตามองไปรอบ ๆ ผนังทั้งหมดเป็นสีดำ แถมเตียงนอนก็ยังเป็นสีดำ ทำให้ห้องดูลึกลับมากขึ้น

ที่นี่คือห้องพักที่มีขนาดใหญ่ซึ่งประดับตกแต่งด้วยชุดโซฟาสีมืดทึบสุดหรูหรา มีประตูสองบานอยู่อีกด้านหนึ่ง ประตูหนึ่งคงเป็นห้องแต่งตัว และอีกประตูคงเป็นห้องน้ำ

อลิเซียน่าพยายามลุกขึ้น แต่เพราะอาการหัวหมุน ดังนั้นเธอจึงนั่งลงก่อนที่จะพยายามลุกขึ้นใหม่ ทว่าหญิงสาวก็ได้ยินเสียงประตูเปิดออกทำให้ต้องหันไปมองว่าเป็นใคร

เห็นผู้หญิงอายุประมาณยี่สิบกว่า ๆ เดินเข้ามา อลิเซียน่าจึงขมวดคิ้ว ก่อนสังเกตเห็นเสื้อผ้าของอีกฝ่าย เธอเป็นสาวใช้นี่เอง

“ฉันชื่อดีน่า นายท่านส่งฉันมาช่วยคุณอาบน้ำ” ผู้พูดเอ่ยด้วยน้ำเสียงร่าเริง อลิเซียน่าจึงพยักหน้า

“ฉันอาบน้ำด้วยตัวเองได้ เธอรออยู่ข้างนอกแล้วกัน” อลิเซียน่าโบกมือปฏิเสธและเปล่งเสียงคราง ‘เชี่ย! ทำไมเธอถึงลืมว่าเธอยังเจ็บอยู่?’

“ฉันได้รับคำสั่งอย่างเข้มงวดคุณผู้หญิง ได้โปรดให้ความร่วมมือกับฉัน เพราะฉันยังไม่อยากตายเร็ว ๆ นี้” ดีน่าพูดติดตลก

อลิเซียน่าถอนหายใจอย่างจำยอมให้ดีน่าช่วยเธออาบน้ำ จากนั้นไม่นานหญิงสาวก็เดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมผ้าเช็ดตัวพันกายและมีผ้าขนหนูผืนเล็กโพกศีรษะ แต่แล้วเธอก็ต้องกรีดร้อง

“คุณมาทำอะไรที่นี่?” เธอตกใจที่เห็นลูก้านั่งบนเตียงด้วยท่าทางผ่อนคลายเหมือนเขาเป็นเจ้าของห้อง โอ้ใช่!… เขาเป็นเจ้าของมัน

เขาเหลือบมองดีน่า ต่อมาคนถูกมองก็รีบออกจากห้อง หลังจากโค้งคำนับ

ลูก้าลุกขึ้นจากเตียงและหัวใจของหญิงสาวก็เริ่มเต้นเร็ว เมื่อเห็นเขาเข้ามาใกล้เธอมากขึ้น ดวงตาของอลิเซียน่าเบิกกว้าง ลมหายใจสะดุดในฉับพลัน เขากวาดตามองหญิงสาวขึ้นลงก่อนที่จะสบตาอย่างไร้อารมณ์

“ไม่มีอะไรที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน” ลูก้าล้อเลียนทำให้เธอหน้าแดง

“อืม! แต่คุณไม่เคยเห็นฉันเปลือยกายมาก่อน” อลิเซียน่าโพล่งอย่างลืมตัว

เขายกยิ้มที่ได้ก่อกวน ก่อนที่ร่างสูงจะโน้มกายลงมาใกล้เป็นสาเหตุให้เธอถึงกับต้องกลั้นหายใจ

“แล้วคุณอยากให้ผมเห็นไหมล่ะ” เขากระซิบทำให้เธอถอยหลังจนชนกับผนังห้อง

“ไม่!… ทำไมฉันต้องทำแบบนั้นด้วยล่ะ” อลิเซียน่าส่ายศีรษะและเกือบปล่อยมือที่กุมผ้าเช็ดตัวออก

ลูก้าเดินไปข้างหน้าอีกหนึ่งก้าว อลิเซียน่าก็หันซ้ายหันขวาเลิ่กลั่กเพื่อหาทางหลบหนี ทว่าก็ไม่อาจรอดพ้น เพียงพริบตาเดียวเขาก็ถึงตัว นิ้วเย็นของเขาแตะลงตรงกระดูกไหปลาร้าเปลือยเปล่า ทำให้เธอสะดุ้งแล้วยิ่งกดตัวเองเข้าแนบชิดกับผนังห้องมากขึ้น

“อย่าแตะต้องฉัน… อย่าทำอะไรฉันนะ!” อลิเซียน่าหลับตาและเริ่มตะโกนอย่างบ้าคลั่ง

“คุณน่ารำคาญมาก” เขาพูดทำให้เธอลืมตาขึ้นมองเขา

“คุณก็เป็นคนที่น่ารำคาญเหมือนกัน” หญิงสาวประหม่ากับความใกล้ชิดจึงระเบิดคำพูดออกมาอีกครั้ง

เมื่อเห็นเขาจับจ้องอย่างไม่ละสายตา อลิเซียน่าก็รู้สึกอึดอัดขึ้นมาทันทีจนเผลอเลียริมฝีปากโดยไม่รู้ตัว เขาทำอะไรกับเธอ? มือของหญิงสาวเริ่มสั่นเทาเมื่อสังเกตเห็นว่าเขามองสำรวจไปทั่วร่างกาย

ก่อนที่อลิเซียน่าจะรู้สึกตัว เขาได้วางมือไว้หลังเอว ดึงเธอเข้ามาใกล้ และบดจูบที่ริมฝีปากอิ่ม ดวงตาของคนถูกกระทำถึงกับเบิกกว้าง ในขณะที่เขาจูบเธอลึกซึ้งมากกว่าเดิม ความรู้สึกวาบหวิวแผ่ซ่านไปทั้งร่าง เป็นสาเหตุให้หญิงสาวเผลอครวญคราง

เขาผลักอลิเซียน่ากลับเข้าไปชิดกับผนังห้อง แล้วทาบทับด้วยร่างกายอันแข็งแกร่ง

หญิงสาวจับผ้าเช็ดตัวแน่นขณะมือของเขาลากไล้ขึ้นไปถึงต้นคอ ปลายนิ้วมือหยาบกร้านกระตุ้นเร้าให้เกิดอาการปั่นป่วนอันแปลกประหลาด เหมือนมีผีเสื้อกำลังกระพือปีกอยู่ในช่องท้อง มันเป็นความรู้สึกแปลกใหม่ที่เธอไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน

เข่าของอลิเซียน่าอ่อนยวบแทบพยุงตัวไม่อยู่ จูบของเขารุนแรงทำให้หญิงสาวสูญเสียความเป็นตัวเองแล้วจูบตอบกลับเขาอย่างเงอะงะ สมองหยุดทำงานกะทันหัน รู้แต่เพียงเธอต้องการมันมากกว่าเดิม

อลิเซียน่าจับเสื้อเขาไว้แน่น กลิ่นน้ำหอมราคาแพงที่โชยออกมาทำให้เธอวูบโหวงอยู่ด้านใน

ลูก้าดูดดึงริมฝีปากล่างของเธอ แล้วลากไล้เลียไปมา กระทั่งจูบจนพอใจจึงผละออก ใบหน้าอลิเซียน่ากลายเป็นสีแดงทันควัน แม้แต่ริมฝีปากสีชมพูก็บวมเจ่อ

“ดีมาก! ผมคิดว่าตัวเองค้นพบวิธีที่จะทำให้คุณเงียบได้แล้ว” เขากระซิบด้วยเสียงแหบพร่า อลิเซียน่าลืมตาขึ้นมามองไปที่เขาอย่างมึนงง ทั้งยังคงรู้สึกชาบนริมฝีปาก เขาหันหลังกลับและส่งสัญญาณให้หญิงสาวตามเขาไป

เขาแค่จูบเธอแล้วทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น อลิเซียน่าหน้ามุ่ยขณะเดินตามเขาไป ชายหนุ่มทำมือให้เธอนั่งลง เธอจึงนั่งลงพร้อมกับจับผ้าเช็ดตัวไว้

หญิงสาวมองสิ่งที่เขากำลังจะทำและสังเกตเห็นกล่องปฐมพยาบาล เขาจะดูแลเธอใช่ไหม?

เขาหันมาหาเธอและเริ่มลงมือล้างแผลให้ อลิเซียน่ากำลังงงและวางหน้าไม่ถูกเมื่อเขาปฏิบัติกับเธอเช่นนี้ หญิงสาวไม่รู้สึกว่ามันเจ็บ แล้วเฝ้าถามตัวเองว่าเธอตกหลุมรักเขาใช่หรือเปล่า? หัวใจของเธอเริ่มเต้นเร็วขึ้นเพราะตกใจกับความคิดดังกล่าว มันเป็นไปไม่ได้ที่จะตกหลุมรักเขาอย่างรวดเร็วเช่นนี้!

“ผมจะพาคุณกลับบ้านในวันพรุ่งนี้ คุณกินยาแล้วนอนพักผ่อนซะ” เขาพูดและลุกขึ้น

“เสื้อผ้าของคุณวางไว้ในห้องแต่งตัว” ทำไมเขาถึงไม่บอกเธอก่อนหน้านี้ เธอจะได้แต่งตัวให้เรียบร้อย หญิงสาวหันไปหาเขา แต่เขาก็เดินออกจากห้องไปแล้ว