ความพึงพอใจที่เกิดขึ้นเมื่อภามินโทรตามให้หล่อนมาหาที่เพ้นท์เฮ้าส์จางหายไปในบัดดล เมื่อพ่อเจ้าประคุณเอาแต่นั่งกระดกเหล้าด้วยใบหน้าที่บึ้งตึงตลอดเวลา
“นี่ภามคะ คุณเรียกให้แคลลี่มาหาเพื่ออะไรกันคะ”
คนที่กำลังจะยกแก้วเหล้าเทลงไปในลำคอชะงัก หันมาจ้องหน้าคนถามด้วยสายตาแดงก่ำ
“ทำไม คุณมีปัญหาอะไรกับผมแคลลี่”
นางแบบสาวลุกขึ้นยืนและเดินมาทรุดกายลงนั่งข้างๆ กับพ่อเทพบุตรสุดหล่อ
“แคลลี่ไม่มีปัญหาอะไรหรอกค่ะ แต่แคลลี่คิดว่าคุณจะชวนแคลลี่จ้ำจี้น่ะ”
ภามินเบ้ปากก่อนจะเค้นเสียงเย็นชาออกมา “ผมไม่มีอารมณ์แบบนั้นตอนนี้ อยากดื่มเหล้ามากกว่า”
“นี่อย่าบอกนะคะว่าที่คุณโทรเรียกแคลลี่มาก็เพื่อให้มานั่งมองคุณดื่มเหล้า”
แทนที่พ่อเจ้าประคุณจะปฏิเสธหรือพูดจารักษาน้ำใจของหล่อนบ้าง แต่ตรงกันข้ามซะงั้น
“ใช่ ผมต้องการให้คุณมานั่งมองผมดื่มเหล้า หรือจะดื่มเป็นเพื่อนกันก็ได้นะ”
“นี่ภามนะ คุณเป็นอะไรไป ปกติคุณไม่ใช
