“นี่ป้า... เข้ามาขัดจังหวะอะไรหรือเปล่าจ๊ะเนี่ย”
“คือป้าทับทิมคะ... คือว่า...” หญิงสาวเสียงสั่นเทา ความอับอายอัดแน่นอยู่เต็มอก
“ไม่เอาน่าไม่ต้องเขินหรอก นี่ถ้าคุณพราวรู้คงดีใจนะที่หนูรำไทยกับคุณภามเข้าใจกันแล้ว”
เข้าใจกันแล้วเหรอ... มันไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย สิ่งที่เกิดขึ้นมันคือโทษทัณฑ์ที่ภามินมอบให้หล่อนต่างหากล่ะ โทษทัณฑ์ที่แสนทรมาน โทษทัณฑ์ที่หล่อนไม่มีวันต้านทานได้เลยแม้แต่นิดเดียว
“มัน... มันไม่ใช่แบบนั้นหรอกค่ะ”
ป้าทับทิมยังยิ้มเกลื่อนใบหน้า ขณะเดินมาทรุดตัวลงนั่งบนเตียงข้างๆ กับร่างอรชรที่ยังคงสั่นเทา
“ทำไมมันจะไม่ใช่ล่ะ ก็ป้าเห็นคุณภาม... จูบหนูรำไทยนี่น่า ถ้าไม่ชอบไม่พอใจคุณภามไม่มีทางทำแบบนี้หรอก”
คำพูดของหญิงวัยกลางคนทำให้รำไทยอดยกมือขึ้นไล้กลีบปากบวมเป่งของตัวเองไม่ได้ หล่อนเองก็อยากจะคิดแบบนั้น อยากจะคิดว่าเขารัก เขาปรารถนา แต่ทุกคำพูดที่ภามินพร่ำบอกมันกลับตรงกันข้า
