พราวฟ้ามองรำไทยด้วยความเอ็นดู ก่อนจะพูดขึ้น “อยู่กับน้าต่ออีกสักเดือนได้ไหมหนูรำไทย”
“เอ่อ...”
เมื่อเห็นเด็กสาวอึกอัก พราวฟ้าจึงพูดขึ้น “ขอโทษทีนะหนูรำไทย น้าลืมไปว่าหนูต้องไปสอนที่โรงเรียน”
“หนูขอโทษนะคะคุณน้า เดี๋ยวปิดเทอมคราวหน้าหนูสัญญาว่าจะมาสอนคุณน้าอีกครั้งค่ะ”
พราวฟ้าพยักหน้ารับ แม้จะเสียดายแต่ก็ต้องทำใจยอมรับ “ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ น้าก็แค่หวังเอาไว้เฉยๆ งั้นปีหน้าอย่าลืมสัญญาที่ให้ไว้กับน้านะจ๊ะ”
รำไทยระบายยิ้มหวาน
“ค่ะ คุณน้า หนูสัญญาว่าจะกลับมาอีกค่ะ”
“เยี่ยมมาก” พราวฟ้าหันไปยิ้มกับป้าทิมทับอย่างถูกใจ จากนั้นก็เอ่ยขึ้นกับเด็กสาว
“งั้นเดี๋ยวหนูรำไทยช่วยเอาขนมไปให้ตาชาติแทนน้าหน่อยนะ เมื่อวานน้าใช้แกวิ่งรอกหลายงานเลย”
“ได้ค่ะคุณน้า งั้นหนูไปนะคะ”
รำไทยหยิบจานใส่ขนมขึ้นมาถือ และเมื่อได้รับอนุญาตจากพราวฟ้าหล่อนก็เดินออกจากห้องครัวไป ปล่อยให้พราวฟ้ากับป้าทับทิมมองตามร่างอรช
