“ใกล้ตายหรือยังล่ะ”
ความตกใจเปลี่ยนเป็นความน้อยใจอย่างใหญ่หลวงเลยทีเดียว น้ำตาแห่งความขมขื่นเอ่อซึมขอบตา
“ถ้าดิฉันจะตาย ดิฉันจะกลับไปตายที่บ้านของตัวเองค่ะ”
“ปากดีนักนะ”
คนตัวโตตวาดใส่หน้า แต่รำไทยน้อยใจเกินกว่าจะหวาดกลัวใดๆ อีกแล้ว
“ดิฉันต้องการพักผ่อนค่ะ เชิญคุณภามค่ะ”
หญิงสาวพูดจบก็ล้มตัวลงนอนบนเตียง หันหลังให้กับเขาเป็นการตัดบทการสนทนา แต่คนตัวโตหาได้ลดละความพยายาม ยิ่งเจ้าหล่อนทำเป็นไม่ใยดีเขา เขาก็ยิ่งเต็มไปด้วยความหงุดหงิด แถมคำพูดสุดท้ายของมารดาก็ยังก้องอยู่ในหูไม่หยุดห
‘แต่ผู้หญิงต่ำๆ ที่พ่อภามพูดถึงมีผู้ชายมาต่อแถวตามจีบหลายคนนะจะบอกให้’
บ้าชะมัด ทำไมเขาจะต้องรู้สึกทรมานกับคำพูดของมารดาด้วยนะ หล่อนจะมีผู้ชายที่ไหน จะมีผู้ชายอีกสักกี่คนก็ช่างหล่อนสิ ทำไมเขาจะต้องไปสนใจ ใส่ใจกับแม่ผู้หญิงคนนี้ด้วย เขาเกลียดหล่อนไม่ใช่หรือ เกลียดความทะเยอทะยานใฝ่สูงของหล่อน ภามินพร่ำบอกกั
