“คุณภาม... จอดรถทำไมคะ” รำไทยที่นั่งเงียบอยู่อุทานถามด้วยความตื่นตกใจ
“อ้าว ไม่ได้เป็นใบ้หรอกหรือ เห็นไม่พูดไม่จา”
หญิงสาวเม้มปากแน่น มองคนที่จ้องแต่จะหาเรื่องด้วยความน้อยใจ
“ดิฉันไม่ได้เป็นใบ้หรอกค่ะ แค่ไม่อยากพูดกับคนที่มีจิตใจสกปรกเท่านั้น”
“ปากดีนักนะ!”
มือหนารวบเอวคอดกิ่วเอาไว้และยกร่างอรชรให้ขึ้นมานั่งซ้อนตักแกร่งของตัวเองอย่างเผด็จการ รำไทยมัวแต่ตื่นตกใจเลยไม่ทันได้ขัดขืน สุดท้ายก็ต้องมานั่งหลังพิงกับพวงมาลัยรถ ในขณะที่ด้านหน้าคือแผ่นอกของพ่อเทพบุตรมาร
“กรุณา... ปล่อยดิฉันเถอะค่ะ”
“ทำไม ทีนี้ทำเป็นสะดีดสะดิ้ง ถ้าเป็นพี่โรมคงรีบแก้ผ้าให้เลยใช่ไหมล่ะ”
ภามินไม่รู้ตัวเองเลยว่าเขากำลังพาลหญิงสาวเพราะความหึงหวงมากแค่ไหน
“มันเรื่องของดิฉัน นี่ปล่อยนะคะ”
ภามินแสยะยิ้มและกอดรัดร่างอรชรแน่นขึ้น
“ฝันไปเถอะ ถ้าวันนี้ฉันยังไม่ได้สั่งสอนผู้หญิงร่านร้อนแบบเธอ อย่าเรียกฉันว่าภามินเลย
