Defne, kucağında Galip Bey’in kızıyla birlikte diğerlerinin yanına dönerken gözünü öldürecekmiş gibi ona dikmiş olan Zozan’ı yine görmezden geldi.
Karaca, “Yenge, bu kim, çok tatlıymış,” dedi.
Alin ile birlikte anında yanına koşmuştu.
Diğerleri, yaşça küçük olanlar, evin arka bahçesindeki oyun alanında takılıyordu. Yaşça büyük olanlar da anneleriyle beraber oturuyor, Defne ya da diğerleriyle konuşmuyor, gerekmedikçe ağızlarını bile açmıyorlardı.
Erkek yeğenler pek evde durmuyordu. Ara sıra görünüyor, kayboluyordu.
Defne, henüz görmediği çok daha fazla yeğen ve kuzen olduğunu öğrenmişti ama henüz gördüklerinin bile ismine tam olarak hakim olamadığı için onları sormak ya da tanışma hevesine hiç girmemişti.
Zaten odağında iki kişi vardı. Her hareketini her kelimesini takip eden Zozan Ve
