ตอนที่ 2
1071 Words
“ว่าไง มารอฉันแต่เช้าเลยนะ” เหนือตะวันทักขึ้น เมื่อเปิดประตูห้องทำงานเข้ามาแล้วเจอภูรีนั่งรออยู่ ชายหนุ่มเดินตรงไปที่โต๊ะทำงาน เขาถอดเสื้อสูทสีดำพาดไว้กับเก้าอี้ทำงาน ก่อนจะทรุดตัวลงนั่ง แล้วหันไปเผชิญหน้ากับภูรี
ภูรีเงยหน้าขึ้นมองบุรุษตรงหน้า ภาพที่สะท้อนกลับมาในดวงตาของเขาก็คือ ผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ ผิวขาวแต่ไม่ขาวจัด ผมสีดำสนิทหยักศกเล็กน้อย ดวงตาคมกล้ารับกับคิ้วยาวสีดำสนิท จมูกโด่งได้รูป ริมฝีปากสีเข้มนั้นคลี่ยิ้มทักทายให้กับเขา เหนือตะวันจัดว่าเป็นผู้ชายที่หล่อคมสันมากทีเดียว
“เหนือ นี่นายจะเอาให้เขาล้มไม่เป็นท่าเลยหรือไง” เหนือตะวันสบตากับเพื่อนรัก เขารู้อยู่แล้วว่าภูรีต้องมาพูดกับเขาเรื่องนี้ เพราะคนอย่างภูรีใจดีเกินไป
ภูรีเห็นแววตาของเพื่อนรักแล้วก็แทบอยากจะลุกหนี เพราะคำตอบมันอยู่ในดวงตาสีเข้มนั้นทั้งหมดแล้ว
“ใช่!!! ฉันต้องการให้มันล้ม และมันล้มลงบนลวดหนามที่ฉันวางไว้ด้วย ให้มันเจ็บปวดทรมานอย่างที่มันไม่เคยได้รับมาก่อนในชีวิตเลยแหละ” เหนือตะวันพูดออกมาเสียงดุดัน ทุบกำปั้นลงบนโต๊ะทำงานอย่างต้องการระบายอารมณ์
ภูรีมองหน้าเพื่อนรักอย่างไม่สบายใจนัก เขารู้ว่าเหนือตะวันต้องทนทุกข์ทรมานและสูญเสียมากมายแค่ไหนกับการกระทำอันชั่วร้ายของนายอำนาจ แต่ว่าเขาก็ไม่อยากให้เพื่อนรักของเขา ต้องจมปลักอยู่กับเพลิงแค้นนั้นนานเกินไป เพราะว่ายิ่งนาน มันก็ยิ่งไม่เป็นผลดีกับตัวเหนือตะวันเอง
“แต่ฉันว่า นายแค่ให้เขาหมดเนื้อหมดตัวก็พอแล้ว อย่าทำอะไรที่มันรุนแรงไปกว่านี้เลย ที่ฉันพูดนี่ก็เพราะว่าฉันเป็นห่วงนาย ฉันไม่อยากให้นายต้องตายเพราะเพลิงแค้นในใจของนายเอง”
เหนือตะวันเงยหน้ามองภูรีอย่างไม่พอใจ ทำไมเขาต้องหยุดด้วยในเมื่อเขารอเวลานี้มาตั้งยี่สิบปีเต็ม รอวันที่จะได้เห็นไอ้ฆาตกรมันตายทั้งเป็นต่อหน้า
“ขอบใจนายมากภูรี แต่ฉันคงทำอย่างนั้นไม่ได้ ฉันปล่อยมันไปไม่ได้ ภาพที่มันยิงพ่อ ยิงแม่ของฉัน มันเฝ้าหลอกหลอนฉันทุกคืน ฉันจะต้องทำลายมันให้พินาศย่อยยับ ฝันร้ายนี้จะได้ไปจากฉันเสียที”
เหนือตะวันคร่ำครวญออกมาอย่างเจ็บปวด ภูรีถอนหายใจออกมาอย่างจนปัญญา
“ก็ตามใจนายแล้วกันเหนือตะวัน เพราะถึงฉันพูดอะไรออกไป นายก็คงไม่ฟังฉันอยู่ดี ในเมื่อฉันทำให้นายหยุดความแค้นลงไม่ได้ ฉันก็ไม่คิดจะยื้อมันอีกต่อไป ฉันขอให้นายทำสำเร็จ แล้วก็ดับความแค้นที่มันอยู่ในใจลงได้สักที ฉันขอให้นายโชคดี เพื่อนรัก”
“ขอบใจนายมากที่เห็นใจฉัน” เหนือตะวันยิ้มให้กับภูรีอย่างขอบใจ ก่อนจะก้มลงไปหยิบซองสีขาวที่อยู่ในลิ้นชักขึ้นมาวางบนโต๊ะ
“ฉันรู้มาว่าไอ้อำนาจมันจะลงประมูลงานนี้ และที่อยู่ในซองนี้ก็คือจำนวนเงินที่มันเสนอไป”
ภูรีจ้องมองหน้าเหนือตะวันอย่างไม่เข้าใจ
“นายไปเอามันมาได้ยังไง มันเป็นความลับสุดยอดไม่ใช่เหรอ หรือว่า...” เหนือตะวันยิ้มอย่างผู้ที่กำชัยชนะไว้ในมือ เขาเดาได้ทันทีว่าภูรีคิดอะไรอยู่
“นายคิดถูกแล้ว เอื้อมดาวเป็นคนเอามาให้ฉัน...นายคงสงสัยใช่ไหมว่าฉันทำยังไง เอื้อมดาวถึงยอมทรยศพ่อของเธอ...” เหนือตะวันหัวเราะเยาะออกมาอย่างชอบใจ แต่ดวงตากร้าวจัด
ภูรีพยักหน้า
“ฉันก็แค่บอกว่า ฉันจะแต่งงานกับเธอ ถ้าเธอนำข้อมูลลับนี้มาให้ฉัน ก็แค่นั้น” เหนือตะวันยักไหล่ออกมาอย่างไม่สนใจ
ภูรีเบิกตาค้าง หันไปจ้องมองเหนือตะวันอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง
“นี่นายหลอกใช้เธอเหรอ...” เหนือตะวันยิ้มหยันออกมาที่มุมปาก แววตากร้าวขึ้นอย่างน่ากลัว
“ใช่!! เธอเป็นลูกสาวของศัตรูที่ฆ่าพ่อฆ่าแม่ฉัน กรรมนั้นเธอก็ต้องมีส่วนรับด้วย พอถึงวันประมูล ฉันจะยื่นซองที่มีราคาต่ำกว่าไอ้อำนาจแค่บาทเดียว แค่นี้ฉันก็ได้งานนี้ แล้วมันก็ต้องโดนฟ้องล้มละลายหมดตัว หมดสิ้นทุกอย่าง เพราะทุกอย่างที่มันครอบครองอยู่มันเคยเป็นของพ่อฉัน ฉันจะเอาคืนมาทั้งหมด”
ภูรีรู้สึกตกใจไม่น้อยกับคำพูดของเหนือตะวัน “แล้วเอื้อมดาว นายจะทำยังไงกับเธอ นายคงไม่คิดจะทิ้งเธอใช่ไหม”
เหนือตะวันหัวเราะออกมาอย่างสะใจ “ฉันจะเลิกกับเอื้อมดาวทันทีที่ไอ้อำนาจถูกยึดทรัพย์”
ภูรีไม่เห็นด้วยกับความคิดของเหนือตะวัน เพราะเขารู้ดีว่าเอื้อมดาวรักเหนือตะวันมากแค่ไหน และหล่อนก็ไม่ใช่คนผิด
“แต่เธอไม่รู้เรื่องในอดีตนะ และอีกอย่างเธอก็รักนายมาก ฉันว่านายอย่าทำร้ายเธอเลยดีกว่า แค่นายอำนาจคนเดียวก็พอแล้ว”
“ไม่!!! ฉันจะทำลายมันทั้งครอบครัว ไม่ว่าในครอบครัวมันมีใครบ้าง ฉันจะทำลายมันให้หมด ไม่ให้เหลือแม้แต่คนเดียว เพื่อชดเชยกับสิ่งที่ฉันต้องสูญเสียมาตลอดชีวิต ถ้าฉันฆ่ามันได้ฉันก็จะฆ่ามัน” เหนือตะวันกัดฟันพูดออกมาอย่างเคียดแค้น กรามของเขาขบกันขึ้นเป็นสัน ดวงตาเต็มไปด้วยเปลวเพลิง
ภูรีพูดอะไรไม่ออก ได้แต่ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ ความแค้นของเหนือตะวันนั้น ถ้าเปรียบดั่งไฟ ตอนนี้มันก็อยู่ในช่วงที่กำลังโหมกระหน่ำยากที่ใครจะดับมันได้ มันคงเผาไหม้ทุกคนที่อยู่รอบข้างจนหมดไม่เหลือ และสุดท้ายตัวเหนือตะวันเองนั่นแหละ...ที่จะต้องเจ็บปวดเพราะการกระทำของตัวเอง
- Writer
