เพลิงแค้นซาตาน

ตอนที่ 9

“พี่เหนืออย่าพึ่งโกรธสิ น้ำแค่แหย่เล่นเท่านั้นเอง เอ่อ...นี่แล้วพี่ภูไปไหนซะล่ะ ไม่ได้เจอกันซะตั้งนาน สงสัยแอบไปหาสาว ๆ แน่เลย” ลำธารถามถึงเพื่อนรักของพี่ชาย เมื่อมองไม่เห็นเขา เพราะปกติแล้วสองคนนี้ จะตัวติดกันยิ่งกว่าปาท่องโก๋เสียอีก

จะว่าไปแล้วหล่อนกับภูรีก็รู้จักกันมาได้เกือบสิบปีแล้วมั้ง เพราะเหนือตะวันชอบพาเขาไปเที่ยวบ้านบ่อย ๆ ผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ ผิวขาวจัด ริมฝีปากแดงระเรื่อจนผู้หญิงอย่างหล่อนยังอาย ดวงตาคมเข้มรับกับจมูกโด่งงามได้รูป ผมตรงสีดำสนิทตัดตามสมัยนิยม ส่งผลให้รูปชายคนนี้หล่อเหลาราวกับเทพบุตร

สรุปได้ว่าภูรีนั้นก็หล่อเหลาไม่แพ้เหนือตะวันเลยแม้แต่น้อย แถมยังสุภาพอ่อนโยน น่ารัก จนบางครั้งหล่อนก็ยังเคยคิดว่าหล่อนแอบรักเขา แต่มันจะเป็นไปได้ยังไง ในเมื่อหล่อนมีเหนือตะวันอยู่ในใจทั้งคน

“เขาก็อยู่ที่ห้องทำงานเขานะสิ แล้วมีอะไรมาถึงที่นี่” เหนือตะวันถามน้องสาว ทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาจากกองเอกสาร

“ก็น้ำคิดถึงพี่เลยมาหา ไม่ได้เหรอ” ลำธารทำหน้าทะเล้น

“ไม่ได้!!!” เสียงเข้มจนลำธารตกใจ

“พี่เหนือนี่ยังไงนะ น้องมาหาก็ไม่ได้ เป็นบ้าหรือเปล่าเนี่ย” ลำธารตวาดกลับทันทีด้วยความน้อยใจ ก่อนจะคิดอะไรได้ จนถามเขาออกไปเสียงขุ่นเขียว

“แล้วทำไมเมื่อวานถึงไม่ยอมนอนที่บ้าน ต้องขับรถไปนอนที่คอนโดทำไม” ลำธารพูดอย่างขุ่นเคือง มองหน้าพี่ชายอย่างจับผิด เหนือตะวันหลบตาน้องสาว ก่อนจะตอบเสี่ยง ๆ ออกไป

“ก็พี่รำคาญเธอนั่นแหละ ชอบมาเกาะแกะพี่ดีนัก” พูดพร้อมทั้งหลบตาน้องสาว

“พี่เหนือน่ะ!!!” ลำธารฟังเหตุผลของพี่ชายแล้วก็ร้องออกมาอย่างขัดใจ

“เอาละ ๆ มีอะไรก็ว่ามา พี่จะรีบทำงาน” เหนือตะวันพูดออกมาอย่างรำคาญเต็มทน ลำธารทำท่าทางกระฟัดกระเฟียดอย่างไม่พอใจ ก่อนจะพูดออกไปเสียงขึ้นจมูก

“น้ำก็แค่อยากจะมาชวนพี่ไปทานข้าวกลางวันด้วยเท่านั้นเองแหละ” เหนือตะวันปรายตามองน้องสาว ก่อนจะถอนหายใจออกมา เขาไม่อยากจะใกล้ชิดกับลำธารนัก เพราะรู้อยู่แก่ใจว่าหล่อนคิดกับเขายังไง และที่สำคัญเขาไม่ว่างซะด้วย เขาต้องกลับไปดูเอื้อมดาวสักหน่อย

“พี่ไม่ว่าง น้ำไปกับเจ้าภูแล้วกันนะ เดี๋ยวพี่บอกมันให้” เหนือตะวันจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ เพื่อโทรไปบอกภูรี แต่ลำธารขัดขึ้นมาเสียก่อน หล่อนหน้างอจนเหนือตะวันรู้สึกผิด แต่ยังไม่ทันทำอะไร ลำธารก็ตวาดแว้ดออกมาเสียงดังลั่นซะก่อน

“ไม่ต้อง!!! พี่เหนืออย่ามาทำอย่างนี้กับน้ำนะ น้ำไม่ชอบ ถ้าพี่ไม่ว่างก็ไม่เป็นไร แต่อย่ามายัดเหยียดน้ำให้กับคนอื่น น้ำไม่ต้องการ” ลำธารผุดลุกขึ้นอย่างโมโห ทำไมเขาต้องทำอย่างนี้ด้วย เขาก็รู้ว่าหล่อนรักเขา แต่เขายังจะพยายามผลักไสหล่อนให้กับคนอื่นอีก

“น้ำ มีเหตุผลหน่อยสิ ก็พี่ไม่ว่าง น้ำก็ไปกับเจ้าภูมัน ไม่เห็นจะมีอะไรเสียหายเลยนี่ และอีกอย่างเจ้าภูมันก็ไว้ใจได้ พี่รับรอง น้ำไม่ต้องกังวล” เหนือตะวันพยายามอธิบายเหตุผลให้น้องสาวฟัง แต่ดูเหมือนหล่อนจะไม่ยอมเข้าใจอะไรง่าย ๆ

“ไว้ใจได้ น้ำรู้ แต่ว่าน้ำไม่ต้องการไปกับใครทั้งนั้น น้ำต้องการไปกับพี่เหนือคนเดียว พี่เหนือก็รู้ว่าในสายตาของน้ำ ไม่เคยมองเห็นผู้ชายคนไหนทั้งสิ้น เพราะน้ำมองเห็นแต่พี่เหนือคนเดียว พี่คนเดียวที่น้ำรัก และคิดจะฝากชีวิตไว้ด้วย น้ำไม่อยากเป็นเหมือนแม่ที่ต้องช้ำใจเพราะพ่อ” ลำธารระเบิดอารมณ์ออกมาอย่างสุดจะกลั้นไว้ได้ น้ำตาไหลอาบแก้ม หล่อนไม่เคยไว้ใจผู้ชายคนไหนสักคน เพราะประสบการณ์จากแม่ที่ต้องช้ำใจเพราะพ่อ จนต้องหอบลูกหนีมานั้น มันทำให้หล่อนหวาดกลัว กลัวว่าตนเองจะต้องเจอะเจอความเลวร้ายแบบแม่

เหนือตะวันมองน้องสาวอย่างเสียใจ เขาไม่น่าพูดสะกิดแผลในใจหล่อนเลย

“ก็ได้ ๆ พี่ไปกับเธอก็ได้ เลิกร้องไห้ได้แล้ว” เหนือตะวันถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ

“แต่พี่ขอชวนเจ้าภูไปด้วยแล้วกันนะ น้ำคงไม่ว่าใช่ไหม” ลำธารยกมือขึ้นปาดน้ำตาราวกับเด็กตัวน้อย ๆ หล่อนไม่ตอบ ได้แต่พยักหน้าตอบพี่ชายไป…

ภูรีทรุดตัวลงนั่งกับเก้าอี้ หน้าตาเคร่งเครียด เมื่อครู่นี้เขาได้ยินทุกอย่าง ลำธารไม่เคยมองใครเลยนอกจากเหนือตะวันคนเดียวเท่านั้น ถึงแม้เขาจะพยายามแค่ไหนก็คงจะไม่มีสิทธิ์ครอบครองหัวใจหล่อนได้ ได้ยินอย่างนี้แล้วก็ดี เขาจะได้ตัดใจเสียที ก่อนที่มันจะสายจนเกินแก้

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ภูรีค่อย ๆ เอื้อมมือไปหยิบกระบอกโทรศัพท์มาแนบหู

“ภูรีเที่ยงนี้ นายไปทานข้าวกับฉันนะ ยายน้ำก็มาด้วย” เสียงเพื่อนรักกรอกมาตามสาย ภูรียิ้มเศร้า ๆ ให้กับตัวเอง ลำธารหล่อนคงไม่อยากจะให้เขาไปขัดความสุขหล่อนกับเหนือตะวันหรอก

“พอดีฉันนัดกับคุณแม่เอาไว้ นายไปเถอะนะ ฉันขอโทษจริง ๆ” ภูรีจำต้องโกหกออกไป เหนือตะวันผิดหวังไม่น้อยเมื่อภูรีปฏิเสธ แต่เขาก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไรเพื่อน

“ไม่เป็นไรเพื่อน งั้นแค่นี้แล้วกัน” เหนือตะวันพูด ก่อนจะวางหูไป

ภาพของผู้หญิงร่างบอบบาง แก่นแก้วแสนซนของลำธารผุดขึ้นมาในสมองของภูรี ใบหน้ารูปไข่สวยหวาน ช่างดูดีนักเวลาหล่อนยิ้มแย้ม เส้นผมสีดำขลับยาวถึงกลางหลังที่มักจะถูกรวบขึ้นไว้เป็นหางม้าที่กลางศีรษะ ผิวพรรณที่ขาวสะอาด กับดวงตาโต ๆ จมูกโด่งเชิดของหล่อน ทำให้หล่อนสวยที่สุดในหัวใจของเขา

“ขอให้มีความสุขแล้วกันลำธาร” ภูรีพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะก้มหน้าทำงานของตนเองต่อไป