เพลิงแค้นซาตาน

ตอนที่ 7

ขณะที่เหนือตะวันกำลังยืนสวมเสื้ออยู่ในห้องนอนตัวเองนั้น เขาก็ต้องสะดุ้งวูบ เมื่อร่างของเขาถูกสวมกอดจากด้านหลัง และเขาก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นฝีมือของใคร

“ไม่เอาน่าน้ำ อย่าทำอย่างนี้ น้ำก็รู้ว่าพี่ไม่ชอบ” เหนือตะวันแกะมือบางนั้นออกจากลำตัวของเขา ก่อนจะหันไปมองใบหน้าขาวใสนั้นอย่างขุ่นเคือง แวบหนึ่งเขาก็มองเห็นใบหน้าของเอื้อมดาวซ้อนทับอยู่บนหน้าของลำธารน้องสาว ชายหนุ่มหลับตาลง ก่อนจะค่อย ๆ ลืมขึ้นมาใหม่

“พี่เหนือนะ แหย่นิดแหย่หน่อยทำไมต้องทำเป็นโกรธด้วย ทำตัวเป็นเกย์ไปได้ พี่ก็รู้นี่ว่าน้ำคิดยังไงกับพี่ หรือต้องให้บอกอีก เป็นครั้งที่ร้อยกันล่ะ ว่าน้ำนะรักพี่”

เหนือตะวันมองหน้าน้องสาวอย่างไม่สบอารมณ์ เขาเคยบอกหล่อนแล้วกี่ครั้งกี่หนแล้วว่าเขากับหล่อนเป็นพี่น้องกัน ถึงจะไม่ได้ตามสายเลือด แต่ก็มีแม่คนเดียวกัน และที่สำคัญเขารักหล่อนเหมือนน้องสาว จะให้เป็นแบบอื่นคงไม่ได้

“หยุดพูดไปเลยน้ำ ถ้าน้ำยังอยากเห็นหน้าพี่อีก อย่าพูดอย่างนี้ให้พี่ได้ยินอีกนะ” เหนือตะวันตีหน้าเข้มดุลำธารอย่างไม่พอใจ ก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องนั้นไป

“อะไรกัน แค่บอกว่ารัก ทำไมต้องโกรธด้วย ก็คนมันรักจะให้ทำยังไงล่ะ” สาวน้อยส่ายศีรษะไปมาอย่างไม่เข้าใจในตัวพี่ชาย ก่อนจะเดินออกไปจากห้องนั้นเช่นกัน

เอื้อมดาวก้าวขึ้นรถคันที่หล่อนคุ้นเคยเป็นอย่างดี เพราะปกติเขาก็ใช้รถคันนี้มารับหล่อนเป็นประจำ แต่ถ้าพูดถึงความรู้สึกแล้วมันช่างต่างกันอย่างลิบลับ

เพราะถ้าเป็นเมื่อก่อนหล่อนจะตื่นเต้นและยินดีทุกครั้งที่ได้ขึ้นมานั่งเคียงข้างเขา แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนเดิม จิตใจของหล่อนมันเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

เขาบอกว่าเขาจะทำลายหล่อน หล่อนฟังแล้วก็อยากจะร้องไห้นัก ทำไมเขาถึงได้ใจร้ายใจดำ ทำกับหล่อนได้ถึงเพียงนี้

ระยะเวลาที่คบหากับเขามาเป็นปี มันไม่ได้ทำให้เขามีความรู้สึกรู้สาอะไรเลยหรือไง ผิดกับหล่อนยิ่งนาน หล่อนก็ยิ่งรักเขามากขึ้นเรื่อย ๆ แม้แต่ตอนนี้หล่อนก็ยังรักเขา ยังรักเขาอยู่ไม่เสื่อมคลาย ถึงแม้เขาจะทำร้ายหล่อนกับพ่อแค่ไหน แต่หล่อนก็ตัดใจจากเขาไม่ได้จริง ๆ

เอื้อมดาวปรายตามองบุรุษที่นั่งข้าง ๆ ด้วยความน้อยใจเต็มเปี่ยม รูปหน้าที่คมเข้มราวกับบุรุษกรีกของเขานั้น สามารถทำให้ผู้หญิงที่พบเจอหลงรักได้อย่างง่ายดาย ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือหล่อนนั่นเอง ผู้หญิงหน้าโง่ ใช่!! หล่อนโง่จริง ๆ

เหนือตะวันขับรถมาจอดที่หน้าตึกสูงใหญ่ ที่นี่คือที่พักของเขา ยามที่เขาติดงานแล้วกลับบ้านสวนไม่ทัน เขาเดินนำเอื้อมดาวขึ้นไปข้างใน ห้องพักของเขาอยู่ชั้นที่ 49 ซึ่งถือเป็นชั้นที่สูงที่สุด และก็แพงที่สุดด้วย ระหว่างทางที่เดินเข้ามาด้านในตัวอาคาร เหนือตะวันก็คิดวิธีที่จะแกล้งเอื้อมดาวขึ้นมาได้ ดังนั้นแทนที่เขาจะเดินตรงไปที่ลิฟต์ เขากับพาเอื้อมดาวเดินไปที่บันไดหนีไฟแทน

“ห้องพักฉันอยู่ชั้น 49 ห้อง 4915 หวังว่าเธอคงจะเดินขึ้นไปไหวนะ” เหนือตะวันมองหน้าหญิงสาวสวยตรงหน้าด้วยแววตาดูแคลน

เอื้อมดาวเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างตัดพ้อ นี่เขาจะทรมานหล่อนให้ตายไปข้างหนึ่งเลยหรือไง หญิงสาวไม่ตอบ หล่อนเดินขึ้นไปทันทีโดยไม่เหลียวหลังมาดูเขาแม้แต่น้อย

เหนือตะวันมองตามร่างบางที่เดินขึ้นบันไดไปอย่างสะใจ แค่นี้มันยังน้อยไป ในเมื่ออยากรับกรรมแทนพ่อนักก็ต้องทำใจ ชายหนุ่มใช้ลิฟต์ขึ้นมาที่ห้องพัก โดยปล่อยให้เอื้อมดาวเดินขึ้นบันไดมาเอง เขาคิดว่าถ้าหล่อนไม่ไหวจริง ๆ เดี๋ยวหล่อนก็คงขึ้นลิฟต์มาเองนั่นแหละ

เอื้อมดาวเดินขึ้นมาได้แค่สิบห้าชั้น หล่อนก็ต้องทรุดลงนั่งกับขอบบันไดอย่างปวดเมื่อย หล่อนค่อย ๆ ถอดรองเท้าส้นสูงออก หญิงสาวก้มลงมองข้อเท้าของตนเองที่บวมแดง เอื้อมดาวตัดสินใจเดินเท้าเปล่าขึ้นไป เพราะมันคงต้องอักเสบแน่ ถ้าหล่อนยังขืนใส่มันเดินขึ้นต่อไปอีก

ด้านเหนือตะวันเขานั่งอ่านหนังสือรอเอื้อมดาวอยู่เกือบชั่วโมง แต่ก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของหล่อน ชายหนุ่มสบถออกมาอย่างหัวเสีย ทำไมหล่อนถึงได้ปล่อยให้เขารออยู่ได้เป็นชั่วโมง

หรือว่าจะหนีกลับไปแล้ว แต่คงเป็นไปไม่ได้ เพราะเอื้อมดาวก็รู้ว่า ถ้าหล่อนทำอย่างนั้นอะไรจะเกิดขึ้น ชายหนุ่มอดทนรอต่อไปได้อีกเพียงแค่ห้านาทีเท่านั้น เขาก็ต้องแจ้นออกไปตามหาหล่อน

เหนือตะวันรีบวิ่งลงบันไดไปทันที เพราะเขารู้ว่าเอื้อมดาวคงไม่ใช่ลิฟต์แน่ เพราะถ้าหล่อนคิดจะใช้ลิฟต์จริง ป่านนี้ก็คงขึ้นมาถึงนานแล้ว ชายหนุ่มวิ่งลงบันไดไปหลายสิบชั้น ก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของเอื้อมดาว จนเขาจะถอดใจจะหันหลังกลับอยู่แล้ว แต่สายตาของเขา ก็บังเอิญไปเห็นร่างบางนอนแน่นิ่งอยู่กับพื้นบันได

เหนือตะวันรีบตรงเข้าไปหาเอื้อมดาวอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มสบถออกมาอย่างหัวเสีย

“ยายผู้หญิงบ้า ทำไมถึงโง่อย่างนี้ เดินขึ้นมาได้ยังไงตั้งเกือบ 20 ชั้น” เหนือตะวันช้อนร่างบางที่ไร้สตินั้น ขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะพาร่างนั้นขึ้นลิฟต์ไปยังห้องพักส่วนตัวของเขาทันที

ร่างบางถูกวางลงบนเตียงอย่างนิ่มนวล เหนือตะวันพิศดูใบหน้าของเอื้อมดาวอย่างสับสน ทำไมหล่อนต้องอดทนขนาดนี้ด้วย ทำไมไม่ขึ้นลิฟต์มา

ชายหนุ่มปรายตามองเรียวขานวลที่โผล่พ้นกระโปรงของหล่อนออกมา แล้วสายตาเขาก็ไปสะดุดที่ข้อเท้าของหล่อน มันบวมเบ่งจนน่ากลัว

“เป็นขนาดนี้ ยังจะอวดดีอีก มันน่าจะปล่อยให้ตายนัก” เหนือตะวันพูดกับร่างบางที่นอนไร้สติอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะออกไปหยิบกล่องยามาทาข้อเท้าให้หล่อน

ความจริงเขาไม่ควรจะเห็นใจหล่อนด้วยซ้ำ จะเป็นจะตายก็ช่างหล่อน แต่ถ้าหล่อนตายง่ายนัก ไอ้อำนาจมันก็จะทรมานน้อยไป

เขาต้องถนอมหล่อนไว้ก่อน!!!!