เหนือตะวันกระชากลากถูร่างบางของเอื้อมดาวให้เดินตามเขามาติด ๆ
“นี่ รปภ. เอาร่มมาหน่อยซิ” น้ำเสียงทรงอำนาจของเขา ทำให้ รปภ. วัยกลางคน รีบหยิบร่มคันใหญ่ส่งให้ทันที
เหนือตะวันปล่อยมือจากเอื้อมดาว เพื่อถือร่มที่ รปภ. นำมาให้ โดยที่เขาไม่ทันได้ระวัง ร่างบางของเอื้อมดาวก็วิ่งหนีออกไปต่อหน้าต่อตา
“บ้าชะมัด!!! อย่าให้ฉันจับได้นะ ไม่งั้นเธอแหลกคามือฉันแน่ เอื้อมดาว” เหนือตะวันสบถออกมาอย่างเกรี้ยวกราด ก่อนจะวิ่งฝ่าสายฝนตามร่างบางของเอื้อมดาวออกไปติด ๆ ปล่อยให้ รปภ. ยืนมองพวกเขาอย่างไม่เข้าใจ
“ฉันบอกให้หยุด หยุด!! เดี๋ยวนี้นะเอื้อมดาว” เหนือตะวันร้องเรียกเอื้อมดาวเสียงดังสนั่น แต่หญิงสาวไม่สนใจ ร่างบางของหล่อนยังคงวิ่งและก็วิ่งไปเรื่อย ๆ หล่อนไม่มีจุดหมายปลายทาง แต่สิ่งเดียวที่หล่อนคิดก็คือ การไปจากเขา ไปที่ไหนก็ได้ ให้เขาหาหล่อนไม่เจอ ความเสียใจ ความน้อยใจ กับคำพูดและการกระทำของเขาทำให้หล่อนทนไม
