พ่ายรักคุณเลขาตัวร้าย

5 เผชิญหน้าหลังจากไม่ได้เจอห้าปี

5

เผชิญหน้าหลังจากไม่ได้เจอห้าปี

พริมากำลังนั่งรอข้าวกระเพราหมูกรอบไข่ดาวรสจัดที่เธอใฝ่ฝันอยากกินมาตลอดเมื่อตอนที่อยู่ต่างประเทศ ตอนนี้เธออยู่เมืองไทยเรียบร้อยแล้วเธอจึงจัดซะเลย

ในระหว่างที่นั่งรออาหารสายตาของเธอก็พลันไปเห็นชายหนุ่มที่รูปร่างหน้าตาท่าทางคล้ายๆ กับทิศเหนือแต่เขาดูร่างหนากว่าทิศเหนือเมื่อหลายปีก่อนจนเธอไม่มั่นใจว่าใช่หรือเปล่า แม้ความคิดของเธอจะบอกว่าไม่ใช่ทิศเหนือแต่สายตาของเธอก็ยังคงจับจ้องไปที่เขาอย่างไม่ละสายตา

ผู้ชายคนนั้นเดินตรงเข้ามาใกล้เรื่อยๆ และน่าจะตรงมาที่ร้านอาหารที่เธอกำลังนั่งรอข้าวกระเพราะจานโปรดที่เธอรอคอยมานาน

“บอสก็มากินร้านนี้ด้วยหรอคะเนี่ย” พนักงานบริษัทสาวสองสามคนเอ่ยทักทายผู้ชายคนนั้น พริมาที่กลัวว่าจะเป็นทิศเหนือเธอจึงนั่งหันหลังไม่กล้าหันไปมองเขา

“ผมก็กินร้านนี้บ่อยเพียงแต่ว่าผมไม่ได้มากินที่ร้านส่วนมากก็สั่งให้ที่ร้านเอาไปส่งให้ที่บริษัท” ทิศเหนือพูดกับพนักงานสาวกลุ่มนั้นก่อนที่จะหันไปสั่งเมนูโปรดของเขา

“ป้าครับกระเพราทะเลไข่ดาวพิเศษๆ ครับขอเผ็ดๆ นะครับ” ทิศเหนือสั่งเสร็จก็หาที่นั่งซึ่งเป็นโต๊ะที่อยู่ติดกับพริมานั่งแต่เธอนั่งหันหลังทำให้ทั้งสองไม่เห็นหน้ากัน

พริมาที่ได้ยินเมนูที่เขาสั่งทั้งน้ำเสียงและเมนูที่สั่งนั่นคือตัวตนของทิศเหนือ

“คงแค่บังเอิญแหละไม่ใช่หรอก” พริมาพูดกับตัวเองพลางปลอบใจตัวเองว่านี่ไม่ใช่ทิศเหนือ

ทิศเหนือนั่งลงหันหน้าไปที่โต๊ะของพริมา เขาจ้องมองสักพักก็จำชุดที่เธอใส่เข้าไปสัมภาษณ์งานเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมาทำให้เขามั่นใจว่านี่คือพริมาแน่นอน

“กระเพราหมูกรอบไข่ดาวรสจัดพิเศษมาแล้วค่ะ” พนักงานนำอาหารของเธอมาเสิร์ฟให้กับขวัญเอยยิ่งทำให้เขามั่นใจว่านี่คือพริมาเพราะเมนูนี้คือเมนูโปรดของเธอ

“ขอบคุณนะคะ” พริมานั่งตัวแข็งทื่อไม่กล้าขยับหน้ามากเพราะกลัวว่าเขาจะเห็นหน้าของเธอแล้วจำได้เพราะตอนนี้เธอยังไม่พร้อมที่จะเจอเขา

“ทิศเหนือแกก็มากินร้านนี้เหมือนกันหรอว่ะ” เสียงของผู้ชายที่พริมาคุ้นเคยมากๆ ดังขึ้นใกล้ๆ อยู่ข้างหลังของเธอนั่นก็คือพี่ชายสุดที่รักของเธอนั่นเอง ใช่พีรวัสพี่ชายของเธอเป็นเพื่อนสนิทของทิศเหนือซึ่งทำให้เขาและเธอได้เป็นแฟนกันเมื่อหลายปีก่อนและตอนนี้เขาก็กำลังจะทำให้มันเป็นเหมือนหลายปีที่ผ่านมา

“ไอ้พีร์ไม่ได้เจอกันนานเลย สบายดีหรือเปล่า”

“สบายดีเพื่อน ไม่ได้เจอกันนานหลายเดือนเลยนะ” พีรวัสตบที่ไหล่ของเพื่อนรักของเขา

“สบายดี เราต้องนัดปาร์ตี้กันหน่อยมั้ยเพื่อน ไม่ได้ดื่มด้วยกันนานแล้ว”

“ได้ๆ สำหรับแกฉันว่างเสมอนัดมาได้เลย คนที่ไม่ค่อยว่างน่าจะเป็นบอสเหนือหรือเปล่าครับ” พีรวัสพูดแซวเพื่อนพร้อมกับหัวเราะร่วนตามประสาคนอารมณ์ดีอย่างพีรวัส

“ว่าแต่แกทำอะไรแถวนี้” ทิศเหนือที่รู้ว่าพีรวัสมาหาน้องสาวของเขาแต่ทิศเหนือก็ทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไร

“มารับยัยพริ้ม พอดีเห็นบอกว่ามาสัมภาษณ์งาน” พีรวัสขยิบหน้าเหมือนอยากบอกอะไรบางอย่างกับทิศเหนือซึ่งทิศเหนือก็เข้าใจพีรวัสเพราะทั้งสองเป็นเพื่อนที่รู้ใจกันมากๆ ทิศเหนือจึงรู้ว่าคนที่ทำให้พริมามาสมัครงานที่นี่ก็คือพีรวัสนั่นเอง

“ฉันไปหาน้องก่อนนะ” พริมานั่งตัวแข็งทื่อเพราะเธอรู้ว่าทิศเหนือน่าจะรู้แล้วว่าเธอนั่งอยู่ตรงนี้

“กินเสร็จพอดีเลยค่ะพี่พีร์ เรากลับกันดีกว่าค่ะ” พริมาวางช้อนลงทั้งๆ ที่พึ่งกินข้าวไปได้แค่คำเดียวแล้วก็จับแขนพี่ชายเดินไปจากตรงนั้นพริมาพยายามไม่มองหน้าของทิศเหนือแต่ยิ่งหนีก็เหมือนยิ่งต้องได้เจอเพราะด้วยความรีบร้อนลนลานของเธอทำให้เธอสะดุดอะไรสักอย่างบนพื้นตัวของเธอเซถลาล้มไปบนตัวของทิศเหนือที่นั่งอยู่ พีรวัสที่เห็นอย่างนั้นแทนที่จะช่วยน้องสาวกลับปล่อยมือน้องสาวให้ล้มลงไปทับทิศเหนือเต็มๆ

ทิศเหนือจ้องมองหน้าของพริมาใบหน้าจิ้มลิ้มของเธอยังคงเหมือนเมื่อห้าปีที่แล้วแค่เพิ่มความคมเข้มขึ้นมาเล็กน้อยตามวัย หัวใจของเขาเต้นแรงจนจะทะลุออกมาข้างนอกซึ่งไม่ต่างจากพริมาที่ตอนนี้หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะจนแทบหายใจไม่ได้ ใบหน้าคมเข้มของเขาหล่อขึ้นกว่าเมื่อห้าปีที่แล้วกล้ามเนื้อบนตัวของเขาแน่นจนเธอรู้สึกนุ่มเบาสบายเมื่อเธอทับมันอยู่อย่างนี้ สายตาของทั้งสองจ้องมองกันสักพักเป็นพริมาที่เป็นฝ่ายรู้สึกตัวก่อนว่าเธอต้องไปจากตรงนี้ได้แล้ว

“ขอโทษด้วยนะคะ” พริมาลุกขึ้นจากตัวของเขาทันที กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ของชายหนุ่มที่เธอคุ้นเคยเตะจมูกเธอจนทำให้เธอรู้สึกได้ถึงความรู้สึกเก่าๆ เช่นเดียวกันกับทิศเหนือที่จำกลิ่นตัวของเธอได้เป็นอย่างดี

พริมาจับแขนพี่ชายเดินไปจากตรงนั้น “ไว้เจอกันนะไอ้เหนือ” พีรวัสไม่ลืมที่จะหันมาบอกกับทิศเหนือ

“รีบไปไหนของเราเนี่ย” พีรวัสที่โดนพริมาลากออกมาจากร้านด้วยความเร็วที่เธอคิดว่าเร็วที่สุดเท่าที่เธอจะเดินได้

“ก็พี่ไม่เห็นหรือไงว่าพี่ทิศเหนืออยู่ตรงนั้น หนูไม่อยากเจอเขาแต่สุดท้ายก็ต้องเจอ” พริมาพูดออกมาก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่

“ก็ไม่เห็นเป็นไรเลยคิดมากไปหรือเปล่าน้องพี่ เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้วป่านนี้ไอ้เหนือมันคงลืมไปแล้วมั้ง” พีรวัสพูดไปอย่างนั้นแต่ความจริงแล้วเขารู้ดีว่าทิศเหนือยังคงไม่ลืมพริมาเพราะทุกครั้งที่ทั้งสองไปดื่มด้วยกันเขาก็จะพร่ำเพ้อถึงพริมาทุกครั้ง