Una kong nilapitan ang nakababatang mga kapatid ni Rosana na nasa isang gilid lamang at gaya niya ay walang patid ang mga ito sa pag-iyak. Si Roldan ay wala pa rin. Marahil ay nag-enjoy masyado sa pagkokumpyuter.
Agad kong inamo ang mga bata at pinatahan. Madali naman silang nakinig at tumigil. Gayunpaman, hindi pa rin nila mapigilan ang mapahikbi.
Matapos iyon ay si Rosana naman ang nilapitan ko. Wala ni anumang salita ang namutawi sa mga labi ko. Niyakap ko lamang siya nang mahigpit at hinayaang umiyak.
Ilang minuto rin kaming nanatili sa ganoong posisyon hanggang sa tuluyan na siyang tumahan.
"Kamusta ang pakiramdam mo?" Masuyong tanong ko sa kanya.
Nagpunas siya ng luha at tumango ng marahan sa akin.
"N-nag-aalala ako para kay Itay, Andres. Ano na kaya ang nangyari sa kanya?" nan
