ปยุดาไม่ได้กลับไปพร้อมกับเจตน์และภูดิท เพราะรู้ตัวดีว่าหนีไปจากความรู้สึกและหัวใจตัวเองไม่ได้ ด้วยความเห็นแก่ตัวจึงขอตักตวงเวลาที่ยังพอมีอยู่ เพราะไม่รู้เหมือนกันว่า ผู้หญิงที่คิดอะไรเงียบๆ คนที่ยืนอยู่ข้างๆ จะหายตัวไปเมื่อใด อาจจะเป็นพรุ่งนี้ วันมะรืน ปยุดาไม่อยากทิ้งโอกาสที่จะทำให้หัวใจของตัวเองนั้นมีความสุข ความขุ่นเคืองเกิดขึ้นชั่วครู่ ชั่วคราวเสมอ แต่เมื่อได้อยู่ใกล้ๆ ได้ใช้เวลากับกรวิกาความขุ่นข้องหมองใจมักจะจางไปในเวลาอันรวดเร็ว เพราะแววตาอ่อนโยนอันแสนมีเสน่ห์คู่นั้นและความเป็นกรวิกา ซึ่งปยุดาไม่มีคำอธิบายใดๆ ได้ว่า ทำไมถึงไม่คิดจะเป็นฝ่ายไปทั้งๆ ที่คำพูดของกรวิกาคล้ายผลักไสอยู่ตลอดเวลา
“โกรธมากไหม ไม่พูดกับ กร มาจะครึ่งวันแล้วนะ” กรวิกาถาม
“แค่น้อยใจ ไม่เคยโกรธตัวเลย” ปยุดาบอกคนที่ล้มตัวลงนอนหนุนตักและหลับตาพริ้มอยู่ ปยุดาเอามือลูบไปที่แก้มอย่างแผ่วเบา
“โกรธก็ได้นะ กรทำให้ยุ่งกิ
