กรวิกายิ้มกับคนขี้งอนที่ล้มตัวลงนอนเงียบๆ ไม่ยอมพูดอะไรแถมยังหันหลังให้อีก จึงเอามือทาบทับแล้วลูบเบาไปที่ศีรษะเบาๆ หวังว่าจะได้เห็นรอยยิ้ม แต่ปยุดาหลับตานิ่งเงียบ
“ให้กอดไหม” กรวิกากระซิบถามแล้วจูบเบาๆ ไปที่แก้ม
“ไม่ จะนอนแล้ว” ปยุดาพูดด้วยน้ำเสียงงอนๆ
“กอดหน่อยเหอะ อยากกอดนะ” กรวิกาพูดอ้อนแบบที่แทบจะไม่เคยได้พูดมาก่อนเลยด้วยซ้ำในชีวิต
“ไม่ให้กอด เค้างอนอยู่”
“ต้องง้อไงอะ” กรวิกาถามขยับตัวมาเบียดชิดปยุดาที่ขยับถอยห่าง
“ไม่ต้องมาง้อเลย ขอแค่ได้อยู่ด้วยกันบ้างกับรักเค้าแค่นั้นน่ะ ยังบ่ายเบี่ยง ไปไกลๆ เลย”
“ไปไหนได้ล่ะ มืดแล้ว ที่นี่บ้านกรนะ” กรวิกาพูดแหย่แล้วแอบยิ้ม
“ไปนอนบ้านโน้นก็ได้” ปยุดาทำท่าจะลุกขึ้นแต่ถูกกอดเอาไว้ก่อน
“หายงอนได้แล้ว กรง้อไม่ค่อยเก่งนะ” กรวิกากระซิบบอก
“รับโทรศัพท์บ้าง คุยกันบ้างได้ไหม วันละครั้ง คุยกันนิดหน่อยก็ยังดี หายทีตั้งหลายวัน ถ้าเค้าไม่มาจะได้เจอตัว
