แฟนผมรักเจ้าตูบ..ผมต้องรักด้วย

6.ฝึกงานเอ๊ะยังไงถึงได้..

"ไม่รู้หล่ะ ไม่แต่งก็จะเอาเลย" กันตพงษ์โพล่งขึ้น

"คือ หนูนึกขึ้นได้ ต้องเอาต้องรักไปอาบน้ำ ไปก่อนนะ" พร้อมกับโกยแน่บ ทั้งคนทั้งหมา

หึหึ (กันตพงษ์หัวเราะขำคนเดียวในลำคอ) พี่จะทนไม่ไหวแล้วนะคนดี กันตพงษ์พึมพำกับตัวเองพลางลูบริมฝีปากหยักได้รูปแล้วเดินตามหญิงสาวเข้าบ้านไปเพื่อลาผู้ใหญ่ก่อนกลับบ้านเพราะเขามีเรื่องเล่าให้บิดามารดาของเขาฟังเยอะเลย

¤เหตการณ์ก่อนนี้¤

"แกแน่ใจแล้วเหรอว่าจะให้มันเป็นแบบนี้..เพื่อน"..."อืมฉันคิดดีแล้ว น้องต้องโตสักที ฉันก็มีคนที่ต้องแคร์เหมือนกัน ฉันสงสารแป้งร่ำ"

กันตพงษ์ตบบ่าเพื่อนรักอย่างให้กำลังใจ "ฉันฝากน้องสาวสุดที่รักของฉันไว้กับแกได้ใช่มั๊ย แกจะไม่ทำให้น้องฉันเสียใจใช่รึเปล่าว๊ะ"

เฮ๊ย..ได้เลยแกเชื่อใจฉันได้ไอ้ต่อฉันรับรอง"

"เออ ฉันเชื่อใจแก ฝากดูแลน้องสาวฉันด้วย..ต้องตาเป็นเด็กดีถึงจะดื้อจะซนไปบ้างแต่แกเป็นเด็กจิตใจดีมาก ๆ"

"อืม แกเชื่อใจฉันได้..เพื่อน..แกควรทำสิ่งที่ควรทำสักที" (กันตพงษ์ตบบ่าเพื่อนเบา ๆ อย่างให้กำลังใจ)

เขาเข้าใจเพื่อนรักดีว่าเขาอยู่ในภาวะห่วงหน้าพะวงหลัง มันจะเป็นไรไปเล่าถ้าเขาเองจะยื่นมือเข้าไปช่วยในเมื่อต้องตาคือคนที่เขาหมายปองมาตลอด กลับดีใจเสียด้วยซ้ำที่มันลงเอยแบบนี้ การรอคอยของเขาคงจะสิ้นสุดลงในไม่ช้านี้

ต้องตาได้มาฝึกงานที่บริษัทของครอบครัวกันตพงษ์ตามที่เจ้าตัวคาดโทษเอาไว้

บริษัทเค.พี.เรียลเอสเตท

-ห้องประชุมผู้บริหาร

ผมขอแจ้งวาระอื่น ๆ นะครับ ทางบริษัทมีนโยบายรับนักศึกษาฝึกงานในปีนี้เป็นปีแรก จำนวน 2 คน ให้ไปเรียนรู้ในฝ่ายการตลาดและฝ่ายบริหาร

เดี๋ยวเลขาของผมจะนำรายชื่อและรูปถ่ายไปติดบอร์ดให้หวังว่าจะได้รับการอำนวยความสะดวกเรื่องนี้ด้วยนะครับ ปิดประชุม

《เสียงซุบซิบที่บอร์ดประชาสัมพันธ์ ฉันว่าแปลกนะบริษัทเราไม่เคยรับนักศึกษาฝึกงานมาตั้งนานแล้วนี่ทำไมเกิดรับขึ้นมาล่ะแก..... นั่นน่ะซิ...ต้องมีอะไรในกอไผ่แน่ ดูรูปถ่ายน้องคนนี่ซิ่น่ารักมากเลยอ่ะแกร๊ ฝึกในตำแหน่งเลขาท่านรองอีกต่างหาก

อีกคนก็น่ารักฝึกฝ่ายการตลาดนี่ไง งู้ย ดีใจจังจะมีคนช่วยงานแล้ว^&^....》

วันเริ่มการฝึกงานวันแรกที่บริษัท

-เคาท์เตอร์ประชาสัมพันธ์

สวัสดีค่ะ หนูเป็นนักศึกษาฝึกงานมาฝึกงานวันแรกค่ะ นี่เอกสารรายงานตัวค่ะ

พนักงานประชาสัมพันธ์

"อ่อ คุณต้องตา กับคุณ นุชธิดาใช่มั๊ยคะ" "ใช่ค่ะ/ใช่ค่ะ" "เดี๋ยวพี่ขอแจ้งท่านรองก่อนนะคะ..... เชิญทางนี้เลยค่ะคุณน้องตามพี่มาเลยนะคะ"

ติ๊ง ลิฟท์ผู้บริหาร มาทางนี้เลยค่ะ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

แอ๊ด "ขออนุญาตพาน้องนักศึกษาฝึกงานมาส่งค่ะท่านรอง" "สวัสดีค่ะ/สวัสดีค่ะ" สองสาวยกมือไหว้และกล่าวสวัสดีผู้บริหารพร้อมกัน

"ขอบคุณมาก แล้วอีกคนพาไปส่งที่ฝ่ายการตลาดด้วยนะ" "ได้ค่ะท่านรอง" "เชิญน้องนุชธิดาทางนี้เลยค่ะ"

ต้องตาได้แต่ทำหน้างง

"ใจคอจะมองพี่ให้ขาดไปเลยรึไงเรา" ต้องตายิ่งงงไปกันใหญ่ หึ "ก็มองแรงไงเล่า...ทำงงไปได้..อุตส่าห์ไปคิดคำพูดแนว ๆ โดนๆ แบบที่วัยรุ่นเค้าใช้กันไม่จี๊ดบ้างเลยเหรอ...แย่จัง"

"พรวด"....ต้องตาพ่นขำออกมา หลังจากที่กลั้นขำไว้ตั้งนาน

"มานี่มา" ชายหนุ่มเรียกหญิงอันเป็นดวงใจให้เข้ามาใกล้เขา

"หือ" ต้องตาส่ายหน้าหวือ ยังยืนอยู่ที่เดิม

"พี่บอกให้มานี่" แปะแปะแปะ เสียงชายหนุ่มตบที่หน้าขาตนเอง

"หื่อ" ต้องตายังส่ายหน้าหวือ ๆ ยังยืนยันคำเดิม

"พรื่ด" กันตพงษ์กลั้นขำไม่ไหว

พรึ่บ เป็นเค้าเองที่เดินมากอดหญิงสาว "ขอกอดหน่อยไม่ได้หรือไง ทำงานปวดหัวมาก ขอกำลังใจหน่อยก็ไม่ได้" ชายหนุ่มพูดอ้อนหญิงสาวแซุกไซร้จมูกสูดดมกลิ่นที่เค้าเฝ้าถวิลหาจนเต็มปอด

อู่ย...พี่กัน พี่กัน อีกแล้วนะ หนูจะไม่ทนแล้วนะ พี่หอมหนูอีกแล้วนะ ตุ่บ ตุ่บ...เสียงทุบหน้าอกแน่น ๆ

"โอ้ย...ดุจริง แค่หอมนิดเดียวก็ไม่ได้..ไปบอกผู้ใหญ่เลยดีมั๊ย ขอวันนี้แต่งวันนี้จดวันนี้เลย" ชายหนุ่มเอ่ยปากอย่างอดไม่ไหว

"อะไรกัน ไม่ใช่เล่นขายของ โตแล้วนะเรา จะทำแบบนี้ได้ไง ผู้ใหญ่ได้ตกใจตายกันพอดี คนเค้าจะมองว่าท้องก่อนแต่งรึเปล่าก็ไม่รู้ คิดซี..คิด"

ต้องตาพูดจาประสาซื่อ

เป๊าะ เสียงดีดนิ้วอย่างกับคิดโปรเจ็คออก

"เป็นความคิดที่ดีมาก น่าสนนะ ไหน ๆ ก็ไฟเขียวทั้งสองฝ่ายล๊ะ ขอเลยละกัน" ไม่พูดเปล่า เค้าย่างสามขุมเข้ามาช้อมอุ้มหญิงสาวในท่าเจ้าสาวมานั่งที่โซหาโดยให้สาวเจ้านั่งบนตักเขาอีกชั้นหนึ่ง

"จะกอดไว้อย่างนี้แหละ หาโอกาสมานานล๊ะ" ไม่พูดเปล่าแต่ชายหนุ่มกดศีรษะทุยมาซบที่อกแน่นของเขาแล้วเอนตัวกึ่งนั่งกึ่งนอนบนโซฟาไปพร้อม ๆ กัน

"พี่กัน...เดี๋ยวมีคนมาเห็น..พอแล้วลุกขึ้นเลยนะ...พี่กัน.." ต้องตาออกแรงดิ้นสุดฤทธิ์แต่ไม่สามารถหลุดไปจากพันธนาการของเขาได้ เขากอดเธออยู่อย่างนั้นอยู่นานสักพัก

เสียงลมหายใจสม่ำเสมอมาจากคนตัวเล็กบนอกบ่งบอกว่าเธอได้หลับไปแล้ว

ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะโต๊ะ จากผู้เข้ามาใหม่ "ตากัน พ่อเอง"

"ชูวว์."....กันตพงษ์ ชู่ปากเป็นนัยบอกพร้อมกับชี้ไปที่ตัวต้นเหตุให้บิดาห้ามส่งเสียงรบกวนยอดดวงใจของเขา

ไลน์พ่อ: พาน้องไปนอนที่ห้องนอนดี ๆ ตื่นแล่วพาน้องไปพบพ่อที่ห้องด้วย (อ่านแล้ว)

กัน: ครับพ่อ ขอกอดน้องอีกหน่อยเดี๋ยวตามไปครับ (อ่านแล้ว)

พ่อ: ห้ามล่วงเกินน้องนะไอ้ลูกชาย (อ่านแล้ว)

กัน: คร้าบบบพ่อ (อ่านแล้ว)

-ห้องท่านประธาน

ก๊อก ก๊อก ผมพาน้องมาแล้วครับพ่อ

เข้ามา ท่านประธานลงทุนเดินไปเปิดประตูให้ว่าที่ลูกสะใภ้เอง ทำเอาหญิงสาวถึงกับชะงัก

"สะ สวัสดีค่ะ ท่านประธาน" ต้องตาหันไปมองหน้าคนข้างกายที่ยืนซ้อนหลังเธออย่างอยากให้ความอบอุ่น

กันตพงษ์ลูบหลังหญิงสาวเป็นเชิงปลอบ

"ไม่ต้องมากพิธีหรอกลูก มามามา มานั่งนี่ ผู้สูงวัยเดินนำหน้าไปนั่งที่โซฟาพร้อมกับตบที่เบาะข้าง ๆ เป็นเชิงบอกให้ไปนั่งข้างตน

ส่วนหญิงสาวได้เดินไปนั่งข้าง ๆ อย่างสุภาพ (แต่ความเป็นจริงแทบไม่ได้หายใจ..เกร็ง)

"ไม่ต้องเกร็ง มีพี่อยู่ข้าง ๆ พี่ไม่ให้ใครทำอะไรเราได้หรอก" ไม่พูดเปล่ายังเอามือลูบผมระเรื่อยมาถึงใบหน้าและหยุดคลึงที่คางเล็ก

"พอเลยไอ้เสือ น้องจะเกร็งก็เพราะแกนั่นแหละ ฉันเห็นนะในห้องน่ะว่าแกทำอะไรน้องบ้าง" พงษ์ศักดิ์ปราม

"พรื่ด"......เสียงพ่นกลั้นขำไม่ไหวดังมาจากปากคนตัวเล็ก