แฟนผมรักเจ้าตูบ..ผมต้องรักด้วย

9.สิ้นสุดการรอคอย

ในบ้าน

"พ่อครับ แม่ครับ ผมพาน้องขึ้นไปนอนข้างบนนะครับ คุณแม่น้องอยู่กับหลานบ้านโน้น ผมไม่อยากให้น้องกลับไปอยู่คนเดียวอีกแล้วครับ" กันตพงษ์บอกกล่าว

"มั่นใจแล้วใช่มั๊ยว่าจะให้เป็นแบบนี้" พงษ์ศักดิ์ถามอย่างหยั่งดูลูกชาย

"มั่นใจที่สุดครับพ่อ" อือ พ่อเอาใจช่วย แม่ด้วย..ผมด้วยคนคร้าบพี่ชาย

กันตพงษ์ยิ้มเบา ๆ แล้วอุ้มร่างบางตรงไปยังห้องนอนของเขาอย่างไม่ลังเล เขาวางร่างบางบนเตียงอย่างทนุถนอม "นอนซ๊ะนะคนดีพี่ขอนอนกอดเราก็พอ" เขาจัดการถอดชุดนักศึกษาออก เช็ดตัวจัดแจงเปลี่ยนชุดใหม่ให้สาวเจ้า จากนั้นก็จัดการตัวเองแล้วลงมานอนข้างสาวเจ้าและหลับตามไปติด ๆ จนเช้า

ต้องตารู้สึกนอนอิ่มเต็มตาและรูกสึกสดชื่นแปลก ๆ หญิงสาวพยายามกระพริบตาถี่ ๆ เพื่อปรับการมองเห็น

"ห๊ะ....พี่กัน...!&!..." ต้องตารีบลุกพรวดอย่างเร็วทำเอาอีกคนสะดุ้งตื่นตามกัน

"รีบตื่นทำไมคร้าบยังเช้าอยู่เลย" ชายพูดพร้อมกับยีหัวตาเบา ๆ

"หนูมานอนที่นี่ได้ไง ที่นี่ไม่ใช่ห้องหนู" ต้องตาทำหน้างง

"พี่พาหนูมาเองแหละ หลับต่อเถอะ วันนี้เป็นวันหยุด" เขาพูดพลางดึงเธอมาไว้ในอ้อมกอดอีกครั้ง หญิงสาวจึงเผลอหลับไปอีกครั้ง ด้วยหน้าตางงงวยกึ่งไม่พอใจซึ่งเธอไม่เคยนอนขี้เซาขนาดนี้

"หึหึหึ" กันตพงษ์หัวเราะในลำคอ

(เหตุการณ์ก่อนนี้)

"ในของหวานใช่มั๊ย... ใช่...น้ำด้วย แยกไว้ด้วยนะ" "ยานี้แรงไปรึเปล่าว๊ะไอ้เกียรติ ปลอดภัยแน่นะ อย่าให้มีปัญหาเชียวนะเว้ย พี่สะใภ้ในอนาคตของแกเชียวนะ" "เอาน่าอย่ามัวแต่เถียงกัน" คนเป็นแม่ดุเบา ๆ ยกไปซิ....คร้าบบบบ...

สาย ๆ ของวันใหม่ ต้องตาพยายามลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความยากลำบาก ทำไมเพลียแบบนี้นะ เธอบ่นกับตัวเอง ทำเอาคนข้าง ๆ รู้สึกผิด แอบกังวลเล็ก ๆ เพราะกลัวผลข้างเคียงของการใช้ยานอนหลับ

"ตื่นแล้วเหรอคะ...เป็นไงบ้าง...ตื่นไหวมั๊ย...ตื่นได้แล้ว..ไปอาบน้ำให้สดชื่นก่อนน๊าจะได้ลงไปกินข้าวกัน" กันตพงษ์พูดไปจุ๊ฟเหม่งของเธอไป

ต้องตารู้สึกเขินจนหน้าแดงผลักหน้าชายหนุ่มหนีเบา ๆ แล้วรีบลุกไปทำธุระส่วนตัว อย่างรวดเร็วในห้องน้ำมีชุดชั้นในของเธอที่ผ่านการซักอบแห้งกลิ่นหอมสะอาดสะอ้านแขวนไว้กับเสื้อแขนยาวตัวโคล่งของเขาที่ใส่แล้วยาวจนถึงเข่า เธอใส่ชุดที่เขาเตรียมไว้เดินออกมาจากห้องน้ำแบบไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่

"ป่ะ ลงไปกินข้าวกัน" พร้อมกับยื่นมือไปรับเธอเพื่อลงไปข้างล่างพร้อมกัน ต้องตารู้สึกประหม่าเล็กน้อย เธอคิดว่าจากนี้คงต้องทำใจยอมรับเสียแล้วพร้อมกับยื่นมือออกไป ทำเอาคนรอมือบางถึงกับยิ้มไม่หุบ

"อ้าว..ลงมากันแล้ว..มากินข้าวกันลูก..แม่อุ่นอาหารไว้ให้แล้ว" คุณนายกานดารู้สึกโล่งใจที่เห็นว่าที่ลูกสะใภ้ตื่นมาได้เสียที รู้สึกโมโหไอ้ลูกคนเล็กที่เป็นคนต้นคิดยิ่งคิดยิ่งโมโห

"ขอโทษค่ะ หนูตื่นสาย เสียมารยาทจัง.." ต้องตาพูดพร้อมกับยกมือไหว้ผู้ใหญ่ของบ้าน

"โถไม่เป็นไรเลยลูกเอ๊ย (ตื่นมาก็ดีแล้ว)..ในวงเล็บพูดในใจ พร้อมกับลูบผมหญิงสาวเบา ๆ มานั่งกินข้าวเลยลูกกินเสร็จแล้วเดี๋ยวแม่ให้พี่เค้าไปส่งที่บ้านแล้วก็ให้ไปอยู่กับหนูทั้งวันเลย แม่โทรไปบอกคุณแม่บ้านโน้นให้แล้วน๊าตั้งแต่เมื่อวานแล้ว.. โทษฐานที่พาหนูมานอนที่นี่ไง..ดีมั๊ย..." คุณนายกานดาเสนอ แต่ต้องตาคิดว่าข้อเสนอมันแปลก ๆ เหมือนยัดเยียดอะไรให้เธอยังไงก็ไม่รู้ ได้แต่ยิ้มเจื่อน ๆ กลับไป

สองแม่ลูกผู้อาบน้ำร้อนมาก่อนมองหน้ากันหัวเราะหึในลำคอ แต่สาวเจ้าไม่ทันสังเกตเห็นเพราะกำลังเอร็ดอร่อยกับอาหารตรงหน้า

-บ้านต้องตา

"แม่คะหนูกลับมาแล้วค่า" ต้องตาสอดส่ายสายตามองหามารดา

"มาแล้วเหรอลูกสาว...กินอะไรมารึยังจ๊ะ..." ผู้เป็นแม่พูดพร้อมกับยื่นมือออกมาเพื่อโอบกอดลูกสาวของเธออย่างต้องการปลอบประโลม

"แม่คะ เมื่อคืนหนูไม่ได้กลับบ้าน แต่หนูไม่เหลวไหลนะคะ หนูยังเป็นเด็กดีของแม่อยู่น๊า" ทำเอาคนเป็นแม่น้ำตาซึม ส่วนคนที่ยืนมองได้แต่รู้สึกตื้อตันจนพูดไม่ออก

"เอ่อ..วันนี้ผมขออนุญาตมาอยู่เป็นเพื่อนน้องทั้งวันนะครับ" กันตพงษ์กล่าว

"ได้จ้ะ ขอบใจพ่อกันมาก.." หลังจากพูกคุยกันสักพักต้องตาขอพาต้องรักไปเล่นในสวนหลังบ้าน ส่วนผู้ใหญ่ของบ้านนั่งคุยกับชายหนุ่ม

"คุณแม่ไม่ต้องกังวลนะครับผมไม่ได้ล่วงเกินน้อง ผมยังเคารพการตัดสินใจของน้องเหมือนเดิม..ถ้าน้องไม่ยินยอม..ผมก็ไม่บังคับครับ" กันตพงษ์บอกกล่าวด้วยความจริงใจ

"ขอบใจมากลูก..แล้วแม่จะคุยกับต่อเรื่องนี้อย่างจริงจังสักที แม่จะให้ต่อพาลูกพาเมียเข้าบ้าน..แม่ว่าน้องไม่ใช่คนใจจืดใจดำ" "ครับแม่..ผมเห็นด้วย...เห็นว่าทางนั้นมีพี่ชายกับคุณแม่..ถ้าทางลูกสาวกับหลานมาอยู่ที่นี่ก็น่าจะได้...เดี๋ยวผมจะคุยกับต่ออีกทางครับจะได้ช่วยกันหาทางออกให้ดีที่สุด...ผมขอไปดูน้องหน่อยนะครับ" กันตพงษ์ตัดจบ "ไปเถอะจ้ะ น้องน่าจะเล่นกับเจ้าต้องรักอยู่ในสวนหลังบ้านน่ะ"

-สวนหลังบ้าน

แปะแปะแปะ ต้องรัก มาทางนี้เร้ววว ฮ่าฮ่าฮ่า อย่าเลีย จั๊กกะจี๋ พอแล้ว...ฮ่า ฮ่า ฮ่า

กันตพงษ์ยืนมองร่างบางเล่นกับสุนัขตัวโปรด นึกขึ้นได้ รีบนำมือถือขึ้นมาอัดคลิปวีดีโอแล้วกดส่งไปให้คนในครอบครัวเขาดู เพื่อให้ทุกคนสบายใจในฐานะผู้สมรู้ร่วมคิดก่อการดี และไม่ลืมส่งคลิปไปให้เพื่อนรักอีกคน

"ไงต้องรัก ไม่เจอกันนานอ้วนขึ้นมั๊ยเรา คิดถึงพี่เรามากเลยใชมั๊ย

..ขอโทษนะที่แยกพี่เราออกมา.." ชายหนุ่มลูบขนเจ้าขนปุยไปมา

"โฮ่ง โฮ่ง.." ต้องรักเห่าตอบเบา ๆ คล้ายจะบอกว่าไม่เป็นไรเลยนุดเราเข้าใจ

ต้องตาเองก็ดูมีความสึกสดชื่นทุกครั้งที่ได้อยู่กับต้องรัก ทำเอากันตพงษ์ต้องคิดทบทวนใหม่อีกครั้งเรื่องการที่จะพาสาวเจ้าไปอยู่ที่บ้านตน เขารู้สึกว่ามันเป็นการเห็นแก่ตัวเกินไป