แฟนผมรักเจ้าตูบ..ผมต้องรักด้วย

10.หมั้น

เวลาผ่านพ้นไป ต้องตาฝึกงานเสร็จและเรียนจบหลักสูตรแล้วอยู่ระหว่างทำเรื่องจบการศึกษา เพื่อขอเข้ารับปริญญาบัตรตามลำดับ

"ไง จบแล้วซินะ" กันตพงษ์ยืนอยู่หน้าห้องนั่งเล่นในบ้านของเธอในขณะที่เธอนั่งป้อนขนมสำหรับสุนัขที่พื้น หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองผู้มาใหม่พร้อมกับยิ้มอย่างน่ารัก

"อ้าว..พี่กันสวัสดีค่ะ..วันนี้ไม่มีงานเหรอคะ..." ต้องตาเอ่ยถามด้วยความสงสัยเพราะไม่อยากให้ชายหนุ่มเสียการเสียงาน

"อะไรกัน เห็นหน้าก็จะให้พี่ไปทำงานเสียให้ได้รึไง" กันตพงษ์พูดอย่างนึกน้อยใจ

"ไม่ใช่อย่างนั่น หนูก็แค่ถามดูเอง...อะไรก็ไม่รู้ขี้ใจน้อยจัง..หัวก็ไม่ได้ล้านซ๊ะหน่อย" ต้องตาพูดพลางป้อนขนมต้องรักไปพลาง

"พี่จะน้อยใจและจะงอนจริง ๆ แล้วนะ คนเค้ามาหาเพราะคิดถึงแต่อีกคนไม่ยอมต้อนรับขับสู้เนี่ย" กันตพงษ์แกล้งแหย่เล่น

"อุ่ย...เดี๋ยวหนูขอไปล้างมือก่อนนะคะ มือเปื้อนขนมน้อง ขอตัวแป๊บ...เดี๋ยวมา"....แต่...ทันใดนั้นชายหนุ่มรั้งร่างบางมากอดแนบอก "มานี่...พี่ไม่ได้รังเกียจเธอเพราะว่ามือเลอะ พี่รักเธอเพราะเธอเป็นเธอ พร้อมจะเป็นของพี่หรือยัง เรียนจบแล้วน๊ะ แต่งงานกัน?"

(......) "ทำไมเงียบไป หืม ตอบพี่หน่อยคนดี" ไม่พูดเปล่า เขาซุกไซร้จมูกไปตามติ่งหู ซอกคอหญิงสาวอยู่อย่างนั้น ทำเอาหญิงสาวยืนตัวแข็งทำอะไรไม่ถูก

"หึ หึ ตาโตเชียว ตกใจอะไร ก็เคยโดนมากกว่านี้ไม่ใช่ไง?"

"ก็...หนูเขิน" "ว่าไงจะแต่งกับพี่ได้ยัง?" กันตพงษ์ถามย้ำ

"ก็ต้องแล้วแต่ผู้ใหญ่ซิคะ ต้องให้คุณแม่กับพี่ต่ออนุญาตก่อน อีกอย่างหนูอยากให้พี่ต่อมีครอบครัวก่อน เพราะพี่ต่อเป็นพี่"

"โอเคได้พี่จะทำให้ถูกต้องทุกอย่าง แล้วพี่จะคุยกับมันเอง"

-ตัดมาที่บ่านแม่ยายต่อพงษ์

"สวัสดีครับคุณน้า ผมเป็นเพื่อนต่อครับ" "อ้อ ไหว้พระเถอะจ้ะ จำได้ค่ะ เชิญเข้ามาข้างในก่อนค่ะ เดี๋ยวน้าไปตามต่อให้ น่าจะเฝ้าลูกอยู่ข้างบน พอดียัยแป้งกำลังไปชงนมให้ยัยหนูน่ะค่ะ" "อ้อครับ ขอบคุณครับ"

"ไงว๊ะเพื่อน ลมอะไรหอบผู้บริหารใหญ่มาถึงนี่ได้?"

"มึงอย่ามาทำเป็นพูดดี มึงโยนไฟมาใส่กูมึงรู้ตัวบ้างมั๊ย สัด" จุ๊จุ๊จ๊ พูดไม่เพราะเดี๋ยวลูกกูได้ยินแล้วจำเอาไปพูด

"ลูกมึงยังเล็กมั๊ย ยังพูดไม่ได้เลย"

"หึหึ..รีบพูดธุระของมึงมา มัวแต่ลีลา เดี๋ยวมีหนุ่ม ๆ สัตวแพทย์ตี๋ ๆ ขาว ๆ มาแอ่มน้องกุไปจะหัวเราะให้ฟันหักเลยคอยดู" ต่อพงษ์แกล้งเย้า

"แม่งไอ้สัด กุยิ่งนอยอยู่...มึงยังจะมาพูด" "เออ..ใจเย็นเพื่อน..อะไรที่เป็นของเรา..มันก็เป็นของเราวันยังค่ำ..อะไรที่ไม่ใช่ของเรา..ต่อให้พยายามแค่ไหนมันก็ไม่มีวันเป็นไปได้" "นั่นแหละที่ทำให้กูยิ่งนอย"

"มั่นใจในตัวเองหน่อยดิว๊ะเพื่อน.." ต่อพงษ์พูดพร้อมกับตบบ่าเพื่อนเบา ๆ

"น้องแกบอกว่าไม่อยากแต่งงานก่อนแก น้องแกปฏิเสธฉันกลาย ๆ"

ต่อพงษ์นิ่งงัน

"น้องแกบอกว่าอยากให้มีคนที่รักแกจริงมาคอยดูแลแก ไม่อยากมีความสุขคนเดียวแล้วปล่อยพี่ชายทำงานงก ๆ เป็นโสดอยู่อย่างนี้ แต่น้องแกไม่รู้ความจริงทั้งหมดไงไอ้ต่อ ฉันขอเหอะ แกเลิกคิดดูถูกน้ำใจน้องสาวแกได้แล้ว น้องโตแล้ว น้องคิดวิเคราะห์แยกแยะได้หลานทั้งคนเลยนะเว้ย น้องไม่ใช่คนใจร้ายใจดำ น้องจิตใจอ่อนโยนรักสัตว์ แกคิดได้ไงว่าน้องจะรังเกียจพี่สะใภ้ ห๊ะ ไอ้...เฮ๊ออ...กุขอโทษ กุอาจจะเห็นแกตัวไป แต่มึงไม่รู้หรอก ทุกครั้งเวลาที่กุมาส่งต้องตาที่บ้านมึง แล้วไม่มีใครอยู่เลยซักคนเนี่ยมันต้องทำใจให้เข้มแข็งขนาดไหนถึงฝืนยิ้มออกมาได้ แต่ก็แค่ฝืนไง..กูดูออก..มึงก็มีเหตุผลของมึง..แต่กูก็มีเหตุผลของกูเหมือนกันไง...เหตุผลของเราคือไม่อยากให้คนที่เรารักเสียใจใช่มั๊ยว๊ะเพื่อน หวังว่ามึงจะกล้าเผชิญหน้ากับปัญหาไม่ใช่หนีปัญหานะเพื่อน..กุไปหล่ะ"

"ขอบใจว่ะเพื่อน ขอบใจที่ทำให้กูตาสว่าง..แล้วกูจะไป" ต่อพงษ์กล่าว

"อืม" กันตพงษ์ตอบรับเบา ๆ พร้อมกับหันหลังกลับไปออกจากบ้านไป

หลังจากกลับมาจากบ้านแม่ยายเพื่อนรัก กันตพงษ์รบเร้าให้พ่อแม่ของเค้าไปสู่ขอต้องตา พร้อมกับหาฤกษ์แต่งงานที่เร็วที่สุด เค้าจะไม่รออะไรอีกแล้วเค้าคิดและจะทำแบบนั้น

-บ้านต้องตา

เอ่อเข้าประเด็นเลยแล้วกันนะคะดิฉันมาสู่ขอลูกสาวคุณแม่ตรีทิพย์ให้ลูกชายคนโตของดิฉันหวังว่าคุณแม่คงไม่ขัดข้องนะคะ" พร้อมกับนำสินสอด โฉนดที่ดินทำเลทองกลางกรุง ทองคำแท่ง เงินสดเครื่องเพ็ชรประจำตระกูล

"เอ่อ มันมากไปค่ะคุณแม่กานดา ดิฉันไม่ได้.." "ไม่มีอะไรมากไปน้อยไปหรอกค่ะ เราทำมาตามที่เราเห็นคุณค่าของน้อง ส่วนทรัพย์สินเงินทองนอกจากที่ดินและเครื่องเพ็ชรประจำตระกูลก็เป็นน้ำพักน้ำแรงของพ่อลูกชายที่เค้าเตรียมไว้ให้ภรรยาในอนาคตของเค้า แม่ไม่ได้มีส่วนร่วมเลยสักนิดเดียว" คุณนายกานดาอธิบายยืดยาว

"ทางเราไม่ขัดครับ ตรงกันข้ามกลับยินดีมากเสียอีก" ทุกคนหันไปในทิศทางเดียวกันกับเสียงจากผู้มาใหม่

"ตาต่อ /พี่ต่อ ฮึ่ก" ต้องรักเรียกชื่อพี่ชายพร้อมกับวิ่งไปกอดด้วยความคิดถึงสุดหัวใจ ฮื่อ ๆ หายไปไหนมา น้องคิดถึงทุกวันเลย พอได้แล้วน๊าเลิกทำงานหนักได้แล้ว น้องเรียนจบแล้วนะ น้องจะช่วยพี่ทำงานเอง พี่จะได้ไม่เหนื่อยจนเกินไปไง ดีมั๊ย" ต้องตาร้องไห้ไปบ่นไปตามประสาทำเอาแขกที่มาน้ำตาซึมไปตาม ๆ กัน

"โถ่แม่คุณของพี่แค่นี้พี่ก็ชื่นใจล๊ะ..ขอหอมหน่อย..(ไม่พูดเปล่า..ต่อพงษ์หอมแก้มน้องสาวสองฟอดใหญ่) พอล๊ะ มีบางคนมองตาขวางเลย หึ 《ทำให้บรรยากาศไม่ตึงเครียดจนเกินไป》

ต้องจ๊ะ พี่มีอะไรจะบอก พี่มีพี่สะใภ้ให้เราแล้วนะชื่อพี่แป้งร่ำ พี่เค้าเพิ่งคลอดน้องน่ะ หลานเราไง เป็นหลานสาวน่ะ น่ารักเชียว หน้าตาเหมือนคุณอาตอนเด็ก ๆ เลยนะ อยากเห็นหลานมั๊ย พี่จะพาไปดูพี่พามาด้วยนะอยู่บนห้องพี่" ต่อพงษ์พยายามเกลี้ยกล่อมน้อง

ต้องตา (....) เงียบ