8.ชีวิตที่เปลี่ยนไป เสียไปได้มา (2)
1298 Words
-บ้านต้องตา
กันตพงษ์ขับรถมาส่งต้องตาที่บ้านตามปกติ "ขอบคุณค่ะ" หญิงสาวกล่าวขอบคุณพร้อมยกมือไหว้อย่างน่ารัก และเปิดประตูลงจากรถไปเงียบ ๆ โดยไม่ได้สังเกตเลยสักนิดว่าคนที่มาส่งเธอขับรถออกไปหรือยัง
...แม่คะหนูกลับมาแล้วค่ะ... ต้องตาร้องเรียกหาแม่ (เงียบ)
...แม่คะ.....พี่ต่อ....มีใครอยู่บ้างคะ...แม่คะ...ฮึ่ก...พี่ต่อ...ฮึ่ก...ไม่มีใครอยู่เลยเหรอ...หญิงสาวร้องเรียกแม่และพี่ชายแต่ไม่มีแม้แต่เสียงตอบรับแม้แต่คนเดียว
กันตพงษ์ที่ยืนฟังอยู่รู้สึกสงสารเธอแทบขาดใจแต่ก็เข้าใจสถาณการณ์ดีทุกอย่างเขาจึงเลือกที่จะอยู่ข้างเธอในวันนี้
"อ้าวพี่กันยังไม่กลับเหรอคะ" ต้องตาเอ่ยถามอย่างสงสัยพลางปาดน้ำตาอย่าลวก ๆ เพราะกลัวคนอื่นเห็นความอ่อนแอ
"พี่กันกลับเลยนะคะหนูอยู่ได้เดี๋ยวแม่คงกลับมาหนูมีต้องรักอยู่เป็นเพื่อนแล้ว..กลับไปเลยค่ะ...เธอหันไปบอกกันตพงษ์อย่างเกรงใจ
"ไม่ พี่จะอยู่กับหนูจนกว่าคุณแม่จะกลับมา หรือไม่หนูก็ไปนอนกับพี่คืนนี้เลือกเอา" ต้องตาชะงักแต่ไม่กล้าหักหาญน้ำใจอีกฝ่ายถ้าเป็นเมื่อก่อนคงไล่ไปแล้วแต่ตอนนี้เธอรู้สึกเกรงใจเขามากขึ้นกว่าเดิม
"พี่ไม่กลับไปเคลียร์งานต่อเหรอคะ หนูไม่อยากหะ"...ปึ่ก คำพูดสุดท้ายถูกกลืนหายไปเพราะใบหน้าของเธอได้แนบอยู่กับอ้อมอกหนันแน่นของอีกฝ่ายแล้ว กันตพงษ์กอดเอวหญิงสาวอย่างแนบแน่นและยกมือข้างหนึ่งลูบหลังร่างบางเบา ๆ อย่างปลอบโยน
"อย่าดื้อกับพี่ได้มั๊ย พี่รักเธอนะ ห่วงที่สุด หวังดีที่สุด เชื่อพี่นะ" ชายหนุ่มยื่นหน้าเข้าไปใกล้สาวเจ้าเพียงคืบ ทำเอาต้องตาไปไม่เป็น
"อย่ามาใช้วิกฤติเป็นโอกาสของตัวเองซิ่ เดี๋ยวคุณนายแม่คงมา ไม่ต้องห่วง ส-บ-ม-ย-ห." กันตพงษ์ถึงกับมองบนถอนหายใจพรื่ด...
"ฮ่า ๆ" อีกคนถึงกับขำกลิ้ง ต้องตาก็คือต้องตาเธอเข้มแข็งได้เสมอ นี่แหละแม่ของลูก ชายหนุ่มคิดในใจและโยกหัวทุยสวยได้รูปอย่างเบามือ
"เอาจริง ไปอยู่บ้านพี่ก่อน พี่เป็นห่วงหรือจะพาต้องรักไปด้วยก็ได้"
"อืม ก็ได้ แต่แค่แป๊บเดียวนะคะ ถ้าคุณแม่มาแล้วพี่กันต้องมาส่งหนูที่บ้านด้วยน๊า" "โอเค"
หลังจากได้ไฟเขียวจากเพื่อนรัก กันตพงษ์ก็เดินหน้าเต็มพิกัด
เขาปรึกษาครอบครัวขอให้พ่อและแม่ของเขาไปขอทาบทามสาวเจ้าไว้ก่อนโดยหมั้นไว้ก่อนแล้วแต่งงานกันทันทีหลังสาวเจ้าเรียนจบโดยที่สาวเจ้าไม่ทันรู้เนื้อรู้ตัว โดยมีพี่ชายตัวดีเป็นผู้ออกความคิด และโอกาสนี้กันตพงษ์ขออนุญาตแม่น้องคบหาและขอพาน้องไปนอนที่บ้านและที่คอนโดของเขาบ้าง ทำเอาคนเป็นแม่ถึงกับอ้าปากค้างในความกล้าบ้าบิ่นของว่าที่ลูกเขย แต่ก็เห็นความจริงใจและเข้าใจความอดทนอดกลั้นของชายหนุ่มมีจำกัดเนื่องจากการฝึกงานต้องมีการพบเจอกันทุกวันยิ่งยากในการห้ามความรู้สึกจึงจำใจอนุญาติไป
-บ้านกันตพงษ์
"หน้าบานเป็นจานดาวเทียมเลยนะไอ้เสือ" ผู้เป็นพ่อเอ่ยแซว
"พ่อครับ อย่าแซวดิ่" กันตพงษ์ลูบท้ายทอยตัวเองไปมาหูแดงหน้าแดงกันไปใหญ่
"พาน้องมากินข้าวที่บ้านซิลูก บอกว่าแม่ชวนมาทำกับข้าว" คุณนายกานดาออกไอเดีย
เป๊าะ เสียงดีดนิ้วจากลูกชาย "เจ๋งครับคุณนายกานดา เป็นความคิดที่สุดยอดมาก" กันตพงษ์เอ่ยชมมารดาเปราะ
"มันแน่อยู่" ผู้เป็นแม่พูดอย่างมั่นหน้า
"หึ/หึ" เสียงหัวเราะในลำคอของสองหนุ่มต่างวันดังขึ้นพร้อมกัน
-ห้องท่านรอง
"เย็นนี้คุณแม่ชวนไปทำกับข้าวที่บ้าน กลับเร็วหน่อยนะ" กันตพงษ์ตัดจบ...??? ต้องตาได้แต่ทำหน้าเหวอ..."อ่า..ค่ะแต่ขอส่งไลน์บอกคุณนายแม่ก่อนนะคะ" พร้อมกดโทรศัพท์ยุกยิกอีกตามเคย ทำเอาชายหนุ่มแอบถอนหายใจอีกตามเคย ความรู้สึกคล้ายหลอกเด็กยังไงก็ไม่รู้
-บ้านกันตพงษ์
ชายหนุ่มเดินจูงมือหญิงสาวเข้าบ้านหน้าตาเฉย ตรงกันข้ามกับสาวเจ้าที่พยามยามดึงมือออกจากมือใหญ่
"อ้าว..มากันแล้วเหรอลูก..มามามา ทางนี้เลยลูกมาใส่ชุดกันเปื้อนก่อน ช่วยแม่หั่นผักอันนี้นะลูก...ดีดี.....สักพัก....หนู....ชิมแกงให้คุณแม่หน่อย....พร้อมกับยื่นช้อนให้สาวเจ้า......เป็นไงลูกต้องเพิ่มอะไรมั๊ย...
อร่อยแล้วค่ะ..อื้ม..อร่อยจริงค่ะคุณป้า" ต้องตาตอบอย่างจริงใจ....."หืม....เรียกใหม่ซิคะ คุณแม่...ไหนลองเรียกซิ๊" คุณนายกานดาย้ำ
"แฮ่...คุณแม่"...."ดีมากลูก....น่ารักจัง โอ๊ย หลงลูกสาวไม่ไหว จะน่ารักไปไหนเนี่ย...มีแต่ลูกชายมันไม่อิน" พลางส่งสายตาไปให้ลูกชายตัวดี
หลังจากทำอาหารเสร็จทุกคนนั่งล้อมวงกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อย
"สวัสดีคร้าบบ วู้..ลาบปากของไอ้เกียรติมาก ๆ เลย ผมมาทันเวลาใช่มั๊ยเนี่ย...เสียงเกียรติพงษ์ ลูกชายคนเล็กของบ้านเดินมาตั้งแต่หน้าบ้านจนมาถึงโต๊ะอาหารแต่ต้องชะงัก...ชะอุ่ย..ใครเหรอครับน่ารักจัง" กันตพงษ์มองด้วยสายตาเชือดเฉือน "ชะอุ้ย! มองแรง"
"น้องต้องครับนี่พี่เกียรติ น้องชายของพี่ครับ แต่ก็อายุเยอะกว่าน้องต้องตั้ง10 ปีแน่ะ" คนพี่เอ่ยแนะนำน้องชาย
"สวัสดีค่ะ" ต้องตายกมือไหว้อย่างน่ารัก
"ใครเหรอ" เกียรติพงษ์เข้าไปนั่งข้าง ๆ พี่ชายกระซิบถามคนพี่พอรู้กันแค่สองคน
"ว่าที่เมียกุเอง มึงห้ามหลี"..
"เร๊อะ..ยังเด็กอยู่เลย" ..."อืมกำลังเรียนบริหารปีสี่ ตอนนี้ฝึกงานที่บริษัทเราเป็นผู้ช่วยกู พอใจยัง จะถามไรอีกมั๊ย" คนพี่ตอบอย่างเหนื่อยหน่าย
คนน้องได้แต่พยักหน้าให้อย่างกวน ๆ
"สเป็คผมเลย น่ารักฉิบหาย" เกียรติพงษ์พึมพำ
"ไอ้เกียรติ..มึง" กันตพงษ์สบถ
"อ๊ะ ๆ อย่าทำน้อง...แม่พี่กันจะทำน้องอ่ะแม่...." เกียรติพงษ์แกล้งเย้า
"พอเลยไอ้ลูกคนนี้...หยุดแกล้งพี่เค้าได้แล้ว...เรานี่จริง ๆ เลย ชอบเล่นกับความรู้สึกของคนอื่นเค้า..นิสัยไม่ดี..." คุณนายกานดาปรามลูกชายคนเล็กของเธอ
"ใช่ซี๊ ผมมันลูกเก็บมาเลี้ยง เก็บมาจากกองขยะ.." "เออ..." กันตพงษ์สำทับ
"กินข้าวไปทั้งสองคนเลย โตจนหมาเลียตูดไม่ถึงทะเลาะกันอยู่ได้ไม่อายเด็กอย่างหนูต้องรึไง" คนเป็นพ่อปราม
หลังจากกินข้าวเสร็จ กันตพงษ์ชี้ชวนหญิงสาวเดินย่อยอาหารชมสวนดอกไม้ยามค่ำคืนของคุณนายกานดา มีดอกไม้กลิ่นหอมฟุ้งไปทั่วบ้าน
กันเดินจูงมือต้องตาไปเรื่อย ๆ แล้วหยุดลงนั่งที่เก้าอี้ยาวตัวหนึ่งสักพักเค้าตัดสินใจพูดมันอีกครั้ง "ต้องตาแต่งงานกับพี่นะ" อีกคน (....)
"ต้องอย่าเงียบ" ชายหนุ่มรู้สึกใจแป้วยังไงชอบกล เค้าตัดสินใจก้มลงเพื่อมองลงไปที่ดวงตาของคนตัวเล็กในอ้อมกอด อ้าว..หลับซะงั้น ^~^...เฮ๊อ..เขาได้แต่ถอนหายใจ แต่ไม่เคยถอนใจได้เลย 5 ปีที่อดทนรอมันคุ้มค่าเสมอ
"นอนที่นี่นะคนดีของพี่...ไม่ต้องกลับบ้านล๊ะ พี่จะดูแลหนูเอง"....เขาจุมพิตเบา ๆ ที่หน้าผากมน แล้วช้อนอุ้มร่างบางเข้าไปในบ้านของเขาอย่างมั่นใจที่สุดในชีวิต
- Writer
