3.ห่วงนอน
587 Words
ทั้งคู่เดินมาถึงทีจอดรถ
"เออดาจะกลับเลยหรือไปเที่ยวไหนต่อหรือเปล่า"
"เอ่อไม่ดีกว่าฉันง่วงนอนกลับไปพักผ่อนเลยดีกว่า... พรุ่งนี้มีเรียนแต่เช้่่า"
"เอ่อ... จ้าแม่คนห่วงนอน.กลับก็กลับว่าจะชวนไปปาร์ตี้สักหน่อย"
"ไปคนเดียวเลยแก่.เธอก็รู้ว่าเราไม่ชอบไปที่แบบนั้น"
"อื่มรู้แล้วน่า.. เผื่อเพื่อนอยากเปลี่ยนบรรยากาศ"
" เสียใจด้วยน่ะยังไม่สนใจ.. ออกรถได้แล้ว"
" จ้าจะรีบไปไหนหนักหนา"
" ก็กลับไปนอนไง"แล้วหนูเล็กก็ออกรถทันทีขับไปคุยไปอย่างสนุกสนานหนูเล็กก็พูดขึ้น
" ดาถ้าง่วงก็นอนได้เลยน่ะ"
" อืมไม่เป็นไร.ฉันจะนั่งเป็นเพื่อนแก่นี่แหละแต่วันนี้รถติดมากเลย"
" ใช่จะติดอะไรหนักหนาไม่รู้"หนูเล็กก็บ่นออกมาตามประสา
" ดา.. "
" ว่าไง.. "ดาริกาก็มองเพื่อนอย่างงงๆ
"ฉันขอบใจแก่มากเลยน่ะที่ยอมมาคบเพื่อนนิสัยแย่ๆแบบเรา"
"จะมาดราม่าอะไรตอนนี้หะเพื่อนรัก"
"ฉันพูดจริงๆนอกจากเธอแล้วเราก็ไม่มีเพื่อนที่จริงใจสักคนมีแต่เข้ามาแล้วหวังผลประโยชน์ทั้งนั้นเลย" ดาริกาส่ายหัวยิ้มๆกับความคิดของเพื่อน
" อย่าคิดอะไรมากซิฉันซิต้องขอบคุณแก"
" ขอบคุณอะไรฉัน"
" ก็คุณหนูไฮโซอย่างเธอยอมมาคบเพื่อนธรรมดาอย่างเราไง"แล้วทั้งคู่ก็หัวเราะให้กัน
" ดานึกถึงวันแรกที่เราเจอกันแล้วก็ขำน่ะสภาพฉันดูไม่ได้เลย"
"ใช่ อย่างกับลูกแมวตกน้ำเลย"
"ตอนนั้นถ้าไม่ได้เธอช่วยฉันคงแย่.. เพื่อนเราตอนนั้นหนีหายกันไปหมดเลยไม่มีใครช่วยเราเลยสักคนทั่งๆที่พวกมันชนเราตกท่อ"
" ช่างมันเถอะน่าหนูเล็กเรื่องมันก็ผ่านมาตั้งนานแล้วและมันก็ทำให้เราสองคนได้เป็นเพื่อนรักกันไง"
" อื่ม..มันก็จริงของเธอน่ะดาเราดีใจน่ะที่ได้รู้จักเพื่อนดีๆอย่างเธอ"ดาริกายิ้มให้เพื่อนเหตุการณ์วันนั้นทำให้ทั้งคู่ได้รู้จักกันได้เรียนรู้นิสัยซึ้งกันและกันจงถึงวันนี้ทั้งคู่ขับรถไกล้จะถึงที่พักของดาริกา
" หนูเล็กไม่นอนค้างหอเราจริงๆหร่อ"
" ไม่ดีกว่า"
" ลืมไปคุณหนูเล็กนอนห้องแคบๆแบบนี้ไม่ได้หรอก"
" ไม่ใช่แบบนั้นซะหน่อย"แล้วหนูเล็กก็คิดอะไรออกจึงพูดขึ้นมา
"ฉันคิดอะไรออกแล้วดา"
"อะไร"
"นี่แกไปอยู่คอนโดกับฉันไหม.น่ะเราอยู่คนเดียวเหงาอยากมีเพื่อน"
"ไม่ดีกว่าไม่อยากรบกวน"
" รบกวนอะไรของแกเราเป็นเพื่อนกันน่ะ"
" ไว้เดียวเราคิดดูก่อนล่ะกันขอบใจมากน่ะ"
"ไปอยู่กับเราแกจะได้ประหยัดค่าห้องด้วยไง"
หนูเล็กพยายามโน้มน้าวให้ดาริกาตกลงๆ
" ไว้เดียวเราจะพิจารณาดูละกัน"
" พิจารณาเร็วๆหน่อยก็ดีน่ะเพื่อนรัก"
" ถึงแล้วเราไปก่อนละกันน่ะแน่ใจน่ะว่าไม่ลงมานอนกับเรา"
" แน่ใจแกรีบๆไปนอนเลยไป.ขอบใจน่ะที่อยู่เป็นเพื่อนทั้งวัน"
" ยินดีอยู่แล้ว.ขับรถดีๆละ"
" อืม... บายบ๊าย" ทั้งคู่โบกมือให้กันจนหนูเล็กขับรถออกไปดาริกาจึงเดินขึ้นห้องพัก
- Writer
