EP 47
1238 Words
“หนึ่งลงมาแล้วเหรอคะ มิ้นท์กำลังจะไปตามพอดีเลยค่ะ”
“เหรอ ตื่นมาไม่เห็นมิ้นท์ผมก็เลยลงมาก่อน แล้วทำไมลงมาเร็วจังล่ะปกติจะรอผมนี่”
พลาธิปยิ้มน้อยๆ ให้ก่อนถาม ขณะเดินเข้ามาในห้องอาหาร มีเมียจัดโต๊ะเสร็จพอดิบพอดี พิไลพรรณกับพาทิศก็ตามลงมาไม่ห่าง รัตติกาลเห็นว่าได้โอกาส
“นอนไมค่อยหลับค่ะ เลยรีบลุกอาบน้ำลงมา กะว่าจะหากาแฟสักแก้วดื่ม แต่ภรรยาแสนสวยของหนึ่งสิคะ ไม่ยอมทำให้ บอกว่าจัดโต๊ะยังไม่เสร็จ แถมยังไล่ให้มิ้นท์ไปชงเอาเองด้วยนะคะ มิ้นท์ไม่ยอมจริงๆ ด้วย”
ฟ้องคู่ขาทันที ก่อนจะยิ้มด้วยความชอบใจ ที่จะได้เห็นแม่เมียแต่งถูกว่าสามีตำหนิให้หน้าหลาย
“แต่ตอนนี้โต๊ะจัดเสร็จแล้ว อีกหน่อยก็มีคนจัดให้มิ้นท์เองล่ะ”
แต่ผิดถนัด พลาธิปเพียงแค่บอกขณะเหลือบตาไปมองเมีย กำลังประคองหม้อกาแฟที่ใส่แก้วเหมือนทุกเช้า พอเสร็จก็จะส่งให้ทุกคนจนรอบตัว ทว่าเช้านี้คู่ขาของเขากลับไม่ได้รับน้ำใจจากเมียเขาเลย
แถมยังนั่งรอข้าวต้มจากสุดาหน้าตาเฉย ท่าทีนิ่งสงบ ท่านั่งสง่างามราวนางพญา พลาธิปมองไปหาเหมือนอยากจะทวงถาม แต่ก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น
พิไลพรรณแอบยิ้มด้วยความชอบใจ ไม่เว้นแม้แต่พาทิศกับสุดา แต่ไม่นานทุกคนก็ตีหน้าเรียบเฉย กระนั้นรัตติกาลก็ยังสังเกตเห็น จนอยากจะเต้นออกมาเสียตรงนั้นให้ได้ หากไม่ควบคุมอารมณ์เอาไว้ก่อน
พลาธิปไม่อยากให้บรรยากาศบนโต๊ะอาหารต้องเสีย เลยจัดการยกกามารินให้คู่ขาเสียเอง เมื่อรู้แน่ชัดแล้วว่าเมียไม่ทำหน้าที่นี้อย่างแน่นอน
“มิ้นท์เอากาแฟดำ ไม่เอาครีม ไม่เอาน้ำตาลใช่มั้ย”
นั่นค่อยทำให้รัตติกาลยิ้มออกมาได้ แต่มันก็เป็นรอยยิ้มที่ซุกซ่อนความขุ่นเคืองไว้เท่านั้น
“เจ็บใจนัก! คอยดูนะ พลาดเมื่อไหร่แม่จะเหยียบซ้ำให้ดู นังนี่เห็นเงียบๆ หนิมๆ ติ๋มๆ พิษสงรอบตัวนัก”
และทันทีที่ไปถึงห้องทำงานเพื่อนสนิท ก็ถือโอกาสพ่นสิ่งอัดอั้นอยู่ในใจออกมาอย่างไม่ภาพพจน์ใดๆ เลย เพื่อนรู้ไส้รู้พุงกันอยู่ถึงกับยิ้ม ออกมาด้วยความอารมณ์ ขณะส่งบัตรวีไอพีให้เพื่อน
“อารมณ์เสียทำไมแต่เช้า เดี๋ยวก็แกเร็วหรอก ฉันบอกแกแล้วว่าอย่าไปยุ่งกับผัวชาวบ้านก็ไม่เชื่อ แล้วบัตรพวกนี้เขาไม่เอาไปให้แม่เมียแต่งด้วยเหรอ จะได้ควงออกงานเย้ยหล่อนไง แล้วหล่อนยังจะมาขอไปให้เขาอีกเหรอ”
“เรื่องอะไรฉันจะให้มันล่ะ หล่อนต้องระบุชื่อในบัตรให้ครบทุกใบ ไม่งั้นจะเรียกว่าวีไอพีเหรอ เอาไปใส่ชื่อให้หมดๆ เลย แล้วให้เลขายกกาแฟแก่ๆ อีกแก้วด้วย เจ็บใจนังเมียแต่งนั่นไม่หาย ทำยังไงมันถึงได้ใจคนใช้ในบ้านไปซะหมดนะ ดีหน่อยที่แม่ของหนึ่งไม่ค่อยจะชอบมัน ไม่งั้นฉันคงไปเหยียบบ้านนั้นไม่ได้แน่ๆ”
รัตติกาลส่งบัตรกลับให้เพื่อน แล้วนั่งไขว้ห้างทำหน้าบูดบึ้งไม่หาย
“ขนม นม เนย หล่อนก็ซื้อๆ ไปฝากพวกนั้นบ้างสิยะ จะมัวมานั่งงกอยู่ได้กับเงินไม่กี่ร้อย เอ้านี่! ดร๊าปสูจิบัตรในงาน เอาไปอ่านก่อน จะได้ไม่พูดมาก แต่อย่าพากันมาขโมยลูกค้าเจ้านายฉันไปหมดซะล่ะ หรือถ้าจะขโมย ฉันได้ต้องคอมมิชชั่นงามด้วย”
“เอ่อน่า! ไม่ขโมยหรอก แค่อยากจะไปดูว่าจัดงานเปิดตัวยังไงแค่นั้นล่ะ แต่ความจริง แกจะมาหวงทำไมไม่ทราบ เจ้านายงกๆ อย่างนี้ ก็ขโมยลูกค้ามาให้ฉันซะเลยสิ ขายได้แค่ยูนิตเดียว หล่อนก็มีค่าคอมใช้สบายๆ ไปหลายเดือน”
รัตติกาลรับเอกสารมาจากมือเพื่อน ตาก็ดูปากก็ยังคงพูดกับเพื่อน จนสะดุดอยู่กับการแสดงหนึ่งในหลายๆ รายการ จนต้องมองหน้าเพื่อนด้วยความสงสัยก่อนจะเอ่ยถามรายละเอียด
ตอนศึกสองบ้าน
“จริงๆ นะหนึ่ง แม่ว่าอีกไม่นาน รับรองยัยเอได้เลิกกับผัวแน่ๆ เห็นงอนผัวทีไร ก็แล่นมาอยู่กับแม่นั่นบ่อยจะตายพักนี้ แรกๆ พ่อผัวก็รีบมาง้ออยู่หรอก พอนานๆ เข้าก็ปล่อยไปข้ามคืนเช้าหรือเย็นค่อยมาง้อมาพากลับ งอนบ่อยๆ ใครจะไม่เบื่อล่ะ”
ปานไม่วายย้ำประโยคเดิม คำเดิม ที่บอกเล่าให้ลูกฟังตั้งแต่เข้าบ้านมาจนจะกลับยังไม่ยอมหยุด กอบได้แต่ส่ายหน้าระอาในความชอบสอดรู้สอดเห็นของเจ้านายมากกว่าตัวเองหลายเท่านัก
ที่ถ้าไม่ได้ข่าวจากเพื่อนคนใช้ด้วยกันก็เป็นอันจบเกม แต่เจ้านายกลับมีน้ำอดน้ำทน เฝ้าจ้องเฝ้ามองเฝ้าสอดส่องหาข่าว จนได้เอามาเล่าให้ฟังเป็นฉากๆ
“ก็ช่างเขาเถอะค่ะคุณแม่ มัวแต่ไม่นั่งรอเฝ้าว่าเขาทำอะไรกัน ก็พอดีคุณแม่เหนื่อยหมดแรงกันพอดี”
ปราณปริยาวดีท้อแท้ต่อการเตือนแม่เต็มที ยังไม่วายเตือนออกมาอีกจนได้ เพราะห่วงในสุขภาพของแม่ไม่น้อย
“เหนื่อยเหนิยอะไรกันล่ะ แม่ยังแข็งแรงดีไม่เห็นอะไรสักหน่อย”
ปานเผลอเลอเรื่องมะเร็งที่ดึงมาโกหกลูกเสียถนัด ดีหน่อยลูกไม่ได้เอะใจ แถมเข้าใจว่าแม่แก้ตัวไปเรื่อยเลยรีบเตือนอีกครั้ง
“ดีแล้วล่ะค่ะที่แข็งแรง แล้วคุณแม่อย่าลืมกินน้ำหญ้าปักกิ่งที่หนึ่งทำมาให้ด้วยนะคะ”
“จ้าๆ ลูกสาวแม่ย้ำจริง พูดแต่เรื่องหญ้านี่ตั้งแต่มาถึงแล้วนะ กลับบ้านไปดูแลสามีไป้”
แค่คิดถึงของที่ลูกเอามาฝากแต่ละอย่างแล้ว แม่ก็แทบอยากจะอาเจียนออกมาให้ได้ เพราะหาความอร่อยไม่เจอเลยแม้แต่อย่างเดียว กอบรู้ทันเจ้านายเลยอดยิ้มออกมาไม่ได้ ปราณปริยาวดีหันไปเห็นพอดีเลยสั่งกอบอีกคน
“ป้ากอบดูคุณแม่ด้วยนะคะ ถ้าเกเรไม่ยอมกิน ป้ากอบโทรไปบอกหนึ่งได้ตลอดค่ะ หนึ่งจะมาป้อนคุณแม่เองกับมือเลย แล้วป้ากอบก็อย่าลืมหมั่นทำน้ำผักที่หนึ่งซื้อมาให้ด้วยนะคะ แต่อย่าทำทีละมากๆ สารอาหารจะได้ไม่หาย ทำสดๆ กินทุกวัน งาดำ ลูกเดือยหรือเต้าหู้ต้องหมั่นเอามาทำอาหารให้คุณแม่กินบ่อยๆ นะคะ และห้ามเผลอหรือใจอ่อนให้คุณแม่กินเนื้อสัตว์เป็นอันขาด ไม่ถูกกับโรคค่ะ แล้วป้ากอบจะต้อง...”
“พอได้แล้วลูกสาวแม่ ไหนบอกจะรีบกลับไปช่วยแม่บ้านทำกับข้าวไงล่ะ”
ปานต้องรีบสวนกลับลูกไว้ก่อน ไม่งั้นคงจะเตือนอีกยาวเฟื้อย
- Writer
