เมื่ออาหารเย็นสิ้นสุดส่วนเกินของบ้านก็ถูกขับไล่ไสส่งในทันที และเพราะไม่มีข้ออ้างอะไรที่จะอยู่ต่อจิณจึงยอมถอยกลับ แต่ก็ไม่วายหันกลับมามองแม่ของลูก หมายมั่นว่าหล่อนอาจจะเดินออกไปส่ง
ซึ่งคณานางค์เองก็ต้องการเช่นนั้น แต่เธอกลัวพ่อสามีจะว่า ถึงได้แต่ชะเง้อมองตามร่างสูงไปจนเขาหายลับสายตาไป ถึงได้ค่อยหันกลับมามองอีกคนด้วยแววตาละห้อย คล้ายจะขอร้องท่านแต่ก็ไม่กล้า
“จะออกไปเดินเล่นสักหน่อยก็ได้ พ่อไม่ว่า อีกอย่างหนูควรบอกเรื่องนั้นกับมันด้วยตัวเอง มันจะได้ไม่มาโวยวายทีหลังตอนที่รู้จากปากคนอื่น” อีกฝ่ายพูดราวกับจะรู้ใจกัน นั่นทำให้เธอยิ้มให้ท่านอย่างขอบคุณก่อนจะรีบลุกขึ้นเดินตามอีกคนออกไปในทันที ซึ่งเมื่อมาถึงเธอก็พบว่าเขายืนรออยู่ที่หน้าบ้านเพียงลำพัง
“ลูกฉันเป็นยังไงบ้าง” คำถามง่าย ๆ แต่กลับทำให้คนฟังรู้สึกอบอุ่นอย่างที่สุด อย่างน้อยเขาก็ยังห่วงลูก ไม่ได้ทอดทิ้งห
