“…ขอคุยกับน้องฟ่างสองคนก่อนได้ไหมคะ” แองจี้กลั้นใจเอ่ยออกมาแม้ความกล้าในตอนนี้จะมีเพียงน้อยนิด ผู้จัดการสาวลอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ หลบสายตาของคนที่กำลังมองมาแล้วมองหน้าเด็กในสังกัดของตัวเองแทน
ข้าวฟ่างถอนลมหายใจออกมาเบาๆ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยอมหันหน้าเข้าหาคนข้างๆ แล้วบอกออกไป
“ลันเข้าไปรอฟ่างด้านในก่อนได้ไหมคะ คุยกับพี่แองจี้เสร็จฟ่างจะรีบตามเข้าไป”
“เรื่องกล้องวงจรปิดฟ่างจะเอายังไงครับ ผมโทรสั่งให้คนของผมจัดการให้ได้เลยนะ” ฝ่ามือหนาเลื่อนเข้าไปประคองแก้มนุ่ม นิ้วยาวเหยียดลูบไล้ไปมาอย่างอ่อนโยน ไม่ได้สนสายตาใครหน้าไหนที่กำลังเสนอหน้ามอง
“เดี๋ยวฟ่างบอกอีกทีก็แล้วกันนะคะ” ฝ่ามือแตะเบาๆ ที่ข้อมือหนา อลันพยักหน้ารับและยอมผละมือออกมาแต่โดยดี
“ผมรอฟ่างด้านในนะครับ”
“ค่ะ” ความสนิทสนมและเป็นกันเองส่งผลให้คนที่แอบมองเริ่มหายใจไม่ทั่วท้อง หลายความรู้สึกมันหลุดผ่านทางใบหน้า กำลังคิดว่าการรับมือ
