“ค่ะ ข้าวซอยบ่นคิดถึงคู่ซ้อมมวยนะคะ”
โยษิตาเอ่ยตอบเสียงเบาแต่ก็รู้สึกผ่อนคลายลงมากกว่าบรรยากาศตึงเครียดเมื่อครู่ ไม่ได้หรอก ไม่อยากถูกไล่ออกทั้งที่ทำงานได้ไม่ถึงเดือน พยายามคิดถึงกฎร้อยแปดพันเก้าข้อที่พี่ปุ้มปุ้ยสอนไว้ บุคลิกของพนักงานที่ดีส่งผลให้เห็นภาพลักษณ์ของสินค้าที่ดีด้วย
“ซ้อมมวย?” ชายหนุ่มเลิกคิ้วสูงอย่างฉงนในสิ่งที่ได้ยิน
“ผมก็คิดถึงทุกคนในค่ายมวยเหมือนกัน” อเล็กซ์ยิ้มกว้างอย่างจริงใจ “คุณตาเพิ่งเลิกงานเหรอครับ” เขาถามเอียงคอมองอีกฝ่ายและเรียกชื่ออีกฝ่ายอย่างสนิทสนม
“ค่ะ”
“ปกติวันเสาร์เราให้พนักงานทำงานครึ่งวัน” ฮาคีมบ่นพึมพำแต่ยังวางสายตาคมกริบที่หญิงสาวตรงหน้า
“เอ่อ...คือ…” จะบอกยังไงดีละ ถ้าพูดว่างานไม่เสร็จก็เหมือนกับเราไม่มีความสามารถแต่ถ้าบอกว่างานที่ทำเกินเวลาเพราะคนอื่นโยนมาให้…มันไม่ยิ่งทำให้คนอื่นๆ ในแผนกมองว่าเธอ ‘ขี้ฟ้อง’ เหรอมันจึงกลายเป็นสีหน้ากังวลแล
