“คงคิดจะจัดใส่โปรแกรมทัวร์” เสียงสิริมาพึมพำเบาๆ แต่ฮาคีมก็ตื่นจากห้วงความคิดที่สับสนในใจ “ก็ดูเข้าท่ากว่าพาลูกทัวร์ไปค่ายมวยนิดหนึ่ง”
“ค่ายมวย?”
สิริมาเอียงคอมองหน้าพี่ชายนิดหนึ่ง “ค่ายมวยแถวบ้านโยษิตาไงค่ะ”
“อเล็กซ์สนิทกับโยษิตามากเหรอ” เหมือนต้องรวบรวมความกล้าข่มน้ำเสียงให้ปกติถามออกไป
“ตั้งแต่ที่คุณฮาคีมให้ไปตามหาบ้านโยษิตาแล้วตอนนั้นคุณอเล็กซ์ก็ตามไปด้วย” สิริมานิ่งไปครู่หนึ่งเหมือนจะทวนความทรงจำ “วันนั้นคุณยายของโยษิตาเป็นลมแล้วพวกเราไปพาไปส่งที่โรงพยาบาล ตั้งแต่วันนั้นมา คุณอเล็กซ์ก็แวะไปแถวนั้นบ่อยๆ เห็นว่าสนใจวิถีชีวิตชุมชนอะไรพวกนี้”
หัวใจของหญิงสาวไหววูบขึ้นมาเสียเฉยๆ เมื่อเห็นใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มและเสียงหัวเราะอย่างเป็นธรรมชาติของโยษิตากับ อเล็กซ์พูดคุยหยอกล้อกัน เหมือนเพื่อนสนิททั้งที่อายุห่างกันหลายปี รอยยิ้มและเสียงหัวเราะแบบนั้นที่เธอทำไม่เป็น ทั้งสดใสและจริงใ
