หวังเยี่ยนหลงมองหน้าหลิงซีคาดคั้นเอาคำตอบ “เจ้าหมายความว่าอย่างไร”
“เรื่องนั้นข้าเพียงคาดเดา ไม่อาจรู้ได้หรอกว่าความจริงเป็นเช่นไร” หลิงซีส่ายหน้าถอนหายใจ “บิดาของเจ้าเคยเล่าเรื่องนางให้ฟังบ้างหรือไม่” นางมองหวังเยี่ยนหลง เอ่ยต่อ “คงไม่สินะ”
“เจ้าบอกว่าจะช่วยข้า มีวิธีแล้วหรือ” หวังเยี่ยนหลงถามขึ้น
“แน่นอนว่ามี เพียงแต่ว่าเจ้าจะอดทนทำมันได้หรือไม่ก็เท่านั้น”
“รีบบอกข้ามา”
หลิงซียื่นตำราเล่มหนึ่งให้เขา หน้าปกเก่าจนแทบขาดหลุดลุ่ย พอพลิกเปิดดูด้านในจะเห็นตัวหนังสือเขียนด้วยลายมือฉวัดเฉวียนกับรูปภาพเล็ก ๆ และข้อความสีแดงกำกับอยู่
“คุณชายควรจะรักษาตัว ฝึกฟื้นฟูพลังปราณที่นี่จะดีกว่า อย่างไรเสียคนในสำนักจะได้ไม่สงสัย” หลิงซีกล่าวขึ้น แผนการของนางจะต้องสำเร็จลุล่วง กว่าจะถึงวันนั้น ทุกอย่างต้องเป็นความลับ
“ไม่ต้องบอกข้าก็รู้” หวังเยี่ยนหลงบอกนางแล้วนั่งอ่านตำราขะมักเขม้น หลิงซีจึงปล่อยเขา
