พันธนาการลุกเดินไปหยิบกล่องยาสามัญประจำบ้านมาวางข้างเตียงพร้อมกับน้ำสะอาดหนึ่งแก้ว ก่อนเขย่าตัวมนตราเบาๆ
“คุณมน”
สาวน้อยทอดถอนลมหายใจอย่างอึดอัดกับพิษไข้ หากแต่ก็ไม่ยอมลืมตาตื่น
“คุณมน ทานยาหน่อยนะครับ”
นัยน์ตาแดงช้ำหรี่ปรือขึ้นมองคุณหมอด้วยความรวดร้าวไปทั้งศีรษะและร่างกาย ก่อนปิดลงแน่นอีกครั้งพักใหญ่กว่าจะลืมตาขึ้นใหม่และพยายามลุกขึ้นจากเตียง พันธนาการจึงช่วยพยุงให้เธอนั่งพิงหัวเตียงโดยจับหมอนตั้งไว้ด้านหลัง
“คุณไม่สบาย เป็นลมอยู่ในสวน” เขาบอก เมื่อใบหน้างดงามฉายแววงุนงงและมองไปรอบตัว “คุณต้องทานยาและนอนพัก ผมจะดูแลคุณเอง โอเคนะ”
คนป่วยส่ายศีรษะเบาๆ เป็นสัญญาณว่า ‘ไม่โอเค’ ก่อนทำท่าจะลุกจากเตียงจนพันธนาการต้องกดตัวเธอไว้
“จะไปไหนน่ะคุณ!” เขาเอ็ดราวกับว่าเธอเป็นเด็ก
มนตรานั่งนิ่ง กะพริบตาปริบ ก่อนเอ่ยบอกเสียงแหบพร่า
“ฉันต้องไปเฝ้าน้องอิฐค่ะ”
คำบอกนั้นทำให้ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะกลอ
