ร่างแบบบางตรงหน้าเขายืนนิ่ง นัยน์ตาคู่โศกมองสบตาเขาอย่างรวดร้าวจนชายหนุ่มเจ็บยอกไปทั้งใจ ก่อนที่น้ำใสๆ จะรินไหลอาบแก้มนวลเนิ่นนานโดยไร้เสียงสะอื้นไห้ เนิ่นนาน... กว่าพันธนาการจะก้าวไปหาสาวน้อยตรงหน้าด้วยหัวใจอ่อนยวบยาบ นึกอยากดึงเธอมากอดปลอบโดยไม่อายสายตาผกาแม้แต่น้อย
แต่มนตรากลับก้าวถอยหลังหนีเนิบช้า ก่อนที่คนตัวบางจะหันหลังให้ผู้ชายใจร้ายที่ย่ำยีหัวใจเธออย่างเลือดเย็น แต่ไม่ทันได้ก้าวหนีสักก้าว พันธนาการก็ฉวยข้อมือเธอดึงไว้มั่น มนตราหันกลับมา พยายามสะบัดมือออกเต็มกำลัง พยายามผลักตัวเขาออกไปให้ไกลเธอมากที่สุด แม้จะรู้ดีว่าสู้แรงเขาไม่ได้
“ผมขอโทษ...” เขาบอกเสียงอ่อน “ผมไม่รู้จริงๆ นะ ว่าคุณเป็นคนปลูกมะลิพวกนั้น...”
ในวินาทีแห่งความหนักอึ้งในหัวใจของทุกฝ่าย พันธนาการพยายามอธิบายเหตุผลมากมาย แต่ดูเหมือนอธิบายอะไรไป มนตราก็ไม่ได้ยินได้ฟัง เธอทำอยู่อย่างเดียวคือพยายามสะบัดมือให้หลุดจากมือเ
