“ข้าก็ไม่ได้หวังจะให้ท่านอาจูบปากป้อนยา ถ้าจะต้องให้ท่านป้อนยาทางปากมิสู้จุ๊บปากกับอูฐ เหม็นเน่าตัวนั้นดีกว่า”ชี้มือไปที่อูฐที่นอนสบายอยู่ตรงนั้น ต้าหมิงคุนสาวเท้าจากไป หลันเล่อเบ้ปาก
“คนอะไรร้อยวันพันปีไม่เคยแย้มยิ้ม ปวดท้องขับถ่ายลำบากรึไร จึงได้แต่ทำหน้าบึ้งตึง”
“ข้าหรือ”หานจงชี้มือมาที่หน้าอกของตัวเอง
“เจ้านั่นล่ะ”
“อ้าว เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าขับถ่ายไม่สะดวก”
“ข้า มีญาณทิพย์”หานจงยิ้ม
“ดูหมิ่นเบื้องสูงเกรงว่าจะหากใครมาได้ยินเข้า”เอ่ยปากยิ้มๆ
“ท่านก็ไม่ชอบเขาไม่ใช่หรือ” หานจงยิ้ม ต้าหมิงคุนใต้หล้าล้วนไม่มีใครชอบ ใครบ้างจะไม่รู้
“เจ้าเล่าชอบเขาหรือไม่ อืมข้าลืมไปเสียสนิท เจ้าก็คงชอบเขาไม่อย่างนั้นก็คงไม่ แต่งเป็นฮองเฮา” หลันเล่อป้องปากกระซิบ
“นี่อย่าเล่าให้ใครฟังนะความจริงข้าไม่ได้ชอบเขาหรอก คนอะไรก็ไม่รู้ ตั้งแต่รู้จักกันมาข้าเคยเห็นเขายิ้มแค่ครั้งเดียวแล้วอีกอย่าง ก่อนหน้านั
