ถงหมิ่นพร้อมกับ แม่ทัพจากด่านชายแดนของ แคว้นหานมุ่งหน้ามายังที่พำนักชั่วคราวของขบวนเสด็จต้าหมิงคุน
“ฝ่าบาท ตี่หลุงน้อมบัญชาส่งเสด็จจนถึงวังหลวง”
เสียงห้าวหาญของขุนศึกตี่หลุง ที่คุกเข่าประสานมือตรงหน้า หลันเล่อยืนมองชุดเกราะเต็มยศของขุนศึกรู้สึกชื่นชมในความห้าวหาญ
“ดี เมื่อวานหลางซานชิงไท่จือแคว้นใต้ ชิงตัวฮองเฮาของข้า ดังนั้นสิ่งที่พวกเจ้าต้องจำขึ้นใจคืออารักขาฮองเฮาก่อนเรื่องอื่นใด”
ขุนศึกร่างใหญ่เหลือบตามองหลันเล่อ
“น้อมบัญชาฝ่าบาท”
เกี้ยวใหญ่เคลื่อนออกจากที่พำนักไปทันทีตามด้วยเหล่าทหารมากมาย
“ท่านอา หากถึงวังหลวงแคว้นหานทั้งยังจะต้องส่งคนอารักขาข้าแบบนี้หรือไม่”
“ เจ้าถามทำไมกัน”
“ข้าก็แค่อยากจะมีอิสระได้เที่ยวชมแค้วนหานตามใจ ความจริงมีเพียงอาจารย์ข้าก็คิดว่าน่าจะพอแล้ว”
“ยังไม่ทันจะถึงแคว้นหานเจ้าก็ตั้งใจจะหนีออกนอกวังหลวง ข้าไม่แปลกใจเลยที่ค่ำคืนนั้นเจ้าพบข้า จำไว้ที่แคว้นหา
