หนึ่งชาติแค้นสองภพรัก ไยไม่คะนึงหา

หลักแหลม

“ไท่จือท่านปลอดภัยหรือไม่”องครักษ์ข้างกายประสานมือ

“ปลอดภัย กลับแคว้นใต้เดี๋ยวนี้ ข้ามีเรื่องเร่งด่วนจะต้องทำ”

“เรื่องใดกันไท่จือบอกว่าจะต้องชิงตัวองค์หญิงรองให้จงได้ ข้ากำลังส่งม้าเร็วให้ตามคนมาสมทบ แคว้นใต้ของเราทำสิ่งใดต้องทำให้สำเร็จ”

“ข้า จะต้องหาทางใหม่ ตู้กู้เจ้าจำแม่นางลี่ได้หรือไม่”ตู้กู้ขมวดคิ้ว

“นางตายไปแล้วไท่จือท่านยังไม่ลืมนางอีกหรือ”

“นาง ยังอยู่ที่นั่นอยู่ข้างกายต้าหมิงคุนองค์หญิงรองหลันเล่อคนนั้น”ตู้กู้เลิกคิ้วสูง

“ไท่จือท่านแน่ใจหรือว่าเป็นนาง” หยางซานชิงส่ายหน้าไปมา

“ข้าเองก็สงสัยนางไม่แก่ลงเลยหรือไร หรือว่ามีใครเล่นตลกอะไรกับข้า ไหนท่านน้าบอกว่าองค์หญิงรองเดินทางไปแคว้นหานกับต้าหมิงคุนแล้วทำไมกลับกลายเป็นลี่หลันเล่อแล้วหากเป็นลี่หลันเล่อทำไมนางจะต้องกระโดดม้าหนีไม่ยอมไปกับข้า”คำถามมากมายที่ยังหาคำตอบไม่ได้

“ไท่จือท่านควรกลับแว้นใต้เสียก่อนจึงดี”ตู้กู้เห็นบางอย่างในสายตาของหยางซานชิงเขาไม่ได้โกหกเพียงแต่กำลังสับสน

หยางซานชิงพยักหน้าจะต้องวางแผนเสียใหม่แผนที่จะชิงตัวหลันเล่อและจะต้องรัดกุมกว่านี้

ต้าหมิงคุนนั่งพิศมองใบหน้างามนิ่งนาน ปล่อยความคิดล่องลอยหลันเล่อ ไอเบาๆ ก่อนจะกระอักเลือดสดสดออกมา ต้าหมิงคุนรีบเข้าไปพยุง

“เจ้า จ้าเจ็บตรงไหนหรือไม่”ไม่เคยใส่ใจใครไม่เคยจะต้องดูแลใครที่ผ่านมามีเพียงเมิ่งเม่ยที่ต้องเอาใจเขา ตัวเขาเองทำตัวเย็นชาไม่สนใจใครตั้งแต่ลี่หลันเล่อตายไป

“ถามได้เจ็บไปทั่ว เจ็บอย่างที่สุด ตกจากหลังม้าไม่ได้ตกจากแท่นนอน”ต้าหมิงคุน ทำสีหน้าเรียบเฉยเสีย

“อย่าบอกนะว่าท่านอาห่วงใยข้า จนไม่เป็นอันทำอะไร”

“ใครบอกเจ้า”เบือนหน้าหนีสายตาซุกซน กับยิ้มกว้างที่เขาเกือบจะเผลอยิ้มตาม

“เสวยเที่ยงหรือยังเห็นได้ชัดว่าท่านอายังไม่ได้เสวยเที่ยง เพราะมัวแต่เฝ้าหลันเล่ออยู่ใช่ไหม”รีบดึงซาลาเปาที่วางไว้ข้างๆ หลบสายตาหลันเล่อเสีย

จื่อจื่อพาหานจงกลับมาพร้อมสมุนไพรในมือ

“องค์หญิงรองท่านฟื้นแล้ว ใบหน้ามีสีเลือดขั้นเยอะคงไม่เป็นอะไรมากอย่างที่เป็นกังวลตั้งแต่แรกหากท่านฟื้นมาได้แบบนี้”

“นางกระอักเลือด”ต้าหมิงคุนรีบบอกกับหานจงด้วยความห่วงใย

“กระอักเลือด”หานจงเลิกคิ้วสูงก่อนจะจับชีพจรดูอีกครั้ง จมูกสวยมีรอยแดงช้ำจนน่ากลัว

“เจ้า กลืนน้ำลายลงคอหน่อย”หลันเล่อกลืนลงทันที

“อือทำไมคาวจริง”

“ฝ่าบาทวางใจ นางเลือดกำเดาไหลแต่ไหลลงคอจึงกระอักเลือดออกมา”

“เจ้าได้ยาสนมุนไพรที่จำเป็นมาหรือไม่”

“ข้าสืบเสาะเสียนาน ดีที่ท่านองครักษ์จื่อจื่อช่วยข้าเสาะหาจึงได้มันมา”

“ฝ่าบาท ยานี่ให้คนเคี่ยวใส่น้ำสามส่วนเคี่ยวจนเหลือหนึ่งส่วนให้องค์หญิงรองกินก่อนอาหาร”

“แล้วเจ้าเล่าหานจง”

“ข้าหมดหน้าที่แล้วองค์หญิงรองก็ไม่ได้บาดเจ็บมากมายอะไร ข้าควรจะถูกจองจำต่อไป” ต้าหมิงคุนถอนหายใจ

“หากไม่รังเกียจ ร่วมเดินทางไปยังแคว้นหานกับเรา ข้าจะยอมเชื่อใจเจ้าดูสักครั้ง”หานจงยิ้ม

“เรื่องอื่นพอจะเชื่อใจข้าได้ แต่เรื่องชิงตัวองค์หญิงฝ่าบาทกล้าไว้ใจข้าหรือ”

“ข้าก็จะบอกเจ้าไว้เช่นกันหากกล้าที่จะชิงตัวฮองเฮาของข้า ไม่ว่าเจ้าจะหนีไปไกลแค่ไหนข้าก็จะตามไปเอาชีวิตเจ้า”หลันเล่อหันซ้ายทีขวาที

“ข้าหิวแล้วกินก่อนได้ไหม”หยิบซาลาเปามายัดเข้าไปในปาก หานจงดึงซาลาเปาไว้ได้ทัน

“ยานี่ยังไม่ได้เคี่ยวแล้วจะต้องกินยาก่อนอาหาร องค์หญิงท่านจะต้องอดทน เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ชาวปาเอ่อถัวได้ชื่อว่ามีความอดทนยิ่ง”

หลันเล่อยืดอกยิ้มกว้าง

“แน่นอนอยู่แล้ว ชาวปาเอ่อถัวไม่ได้อ่อนแอเพียงนั้น”ยอมหันหลังให้ซาเปาเสีย หานจงถือสนมุนไพรไปยังกองไฟก่อนจะลงมือเคี่ยวยา

“ท่านอาฝ่าบาท”ต้าหมิงคุนกำลังจะก้าวขาจากไป

“มีสิ่งใดอีก”

“ท่านอาหิวจนตาลายทำไมไม่กินเสียก่อน นี่มันเลยเวลาเที่ยงมาเกือบชั่วยามแล้ว”

“เจ้าอดข้าอด ข้ากินอวดเจ้า เจ้าจะยอมทนอดได้หรือ”หลันเล่อยิ้มกว้าง

“เช่นนั้นข้าคิดว่าเราไม่ควรกินยาในตอนนี้ไว้เย็นค่อยกินทีเดียวตอนนี้ กินซาลาเปาก่อน”ต้าหมิงคุนรู้ทันอาการบ่ายเบี่ยงของหลันเล่อ

“บอกมาเจ้าตั้งใจจะไม่กินยาตั้งแต่แรกแล้วใช่ไหม ที่พูดมาทั้งหมดเพราะไม่อยากดื่มยา”

“โสมซานซีนั่นข้ารู้จักมันดี มีรสเฝื่อนข้าไม่ค่อยจะชอบรสชาติของมัน ข้าหลักแหลมเพียงนี้รู้จักวิเคราะห์ท่านอายังกล้าแดกดันข้าอีกหรือ”ต้าหมิงคุนถอนหายใจ

“ไม่ชอบก็ต้องกิน โสมซานซีแค่เพียงเฝื่อนๆ ไม่ขม เจ้าดื่มเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บหากดีขึ้นข้าจะสั่งให้เขางดยากับเจ้า”

“ขะขะข้าไม่ชอบรสเฝื่อน ปกติข้าอยู่ที่ปาเอ่อถัวเวลากินยาข้าจะนำมันไปเททิ้งเสียสิ้น ปล่อยให้อาการป่วยหายเอง”

“ อย่าหวังว่าข้าจะกระดกยาแล้วป้อนเจ้าทางปาก เจ้าจะดื่มหรือไม่ข้าหาสนใจไม่ แต่จะบอกอะไรให้ หากเจ้าไม่ดื่มหานจงก็จะรู้ว่าชาวปาเอ่อถัวอย่างเจ้าขี้แพ้ และขลาดเขลาเพียงใดแค่เพียงดื่มยาก็ถึงขั้นกลัว”

เมิ่งเม่ยขยับกายช้าๆ รับถ้วยยาจากมือต้าหมิงคุนด้วยใบหน้าเหยเก ลี่หลันเล่อยืนดูอยู่ไม่ไกล

“ไท่จือข้าไม่ดื่มได้ไหมข้าไม่ชอบรสขม”ต้าหมิงคุนยิ้มอ่อนโยน

“ไม่มีใครชอบแต่เจ้าป่วยไข้”

“เมิ่งเม่ยหากข้าดื่มแทนเจ้าแล้วทำให้เจ้าหายได้ข้าจะดื่มแทน”ลี่หลันเล่อพูด อย่างเอาใจ

“ข้า ไม่ชอบรสขมเจ้าก็รู้”

“มานี่”

ต้าหมิงคุนกระดกยาเข้าไปในปากก่อนจะกดริมฝีปากกับปากของเมิ่งเม่ยส่งยาลงไปในลำคอท่ามกลางความตกตะลึงของ เมิ่งเม่ย ลี่หลันเล่อเบือนหน้าหนีจากภาพตรงหน้า ต้าหมิงคุนหันมองใบหน้างามของลี่หลันเล่อที่แดงระเรื่อด้วยความเขินอาย แต่เมิ่งเมยกลับก้มหน้านิ่ง

“ขะขะข้า กะกะกลับก่อนดีไหม”ลี่หลันเล่อ หันหลังก้าวขาชนเอากับเก้าอี้ล้มลงระเนระนาด

เมิ่งเม่ยหัวเราะคิกคัก

“เจ้าทำอย่างกับว่าโดนป้อนยาเสียเอง”อดที่จะเย้าลี่หลันเล่อไม่ได้

“เมิ่งเม่ยดีที่เป็นเจ้าหากเป็นข้าคง สิ้นสติไปแล้ว” ต้าหมิงคุนยิ้มมุมปาก นางช่างกล้าป่าวประกาศว่าตัวเองเดียงสาไม่เคยต้องมือชาย ทั้งๆ ที่เขาเห็นว่านางพลอดรักกับ หยางซานชิงไท่จือแคว้นใต้เมื่อคืนที่ผ่านมาตรงหน้าบ้านตระกูลลี่