24.รู้ความจริง
1052 Words
อีกด้านของพิทยาที่ตั้งใจมารับคนตัวเล็กเพราะรู้ว่าคนตัวเล็กไม่มีเวรในวันนี้เขาลงจากรถแล้วเห็นหญิงสาวกำลังคุยโทรศัพท์ด้วยท่าทางเคร่งเครียดจึงยืนฟังอยู่นิ่ง ๆ
ปารดีหลังจากที่วางสายจากมารดาแล้ว รีบหันหลังเพื่อเข้าไปบอกผู้ใหญ่เรื่องเดินทางฉุกเฉินโดยไม่ได้สนใจว่ามีใครยืนรออยู่
@ห้องพักแพทย์
ก๊อก ก๊อก ก๊อก แล้วจึงเปิดประตูเข้าไป อาจารย์คะ หนูขออนุญาตลากิจฉุกเฉินค่ะ คือหนูต้องไปเยี่ยมคุณลุง ตอนนี้เข้าโรงพยาบาลรอผ่าตัดเลือดคลั่งในสมอง น่าจะหลอดเลือดสมองแตกค่ะ ไม่รู้รายละเอียดเท่าไร
อ้าวเหรอ เดินทางวันนี้เลยเหรอ ได้ เดี๋ยวอาจารย์เคลียร์เวรให้ เดินทางปลอดภัยนะลูก (ซึ่งอาจารย์แพทย์ผู้นี้รักและเอ็นดูเธอเหมือนลูกหลานอยู่แล้ว)
ค่ะ ขอบคุณอาจารย์มากค่ะ งั้นหนูลาเลยนะคะ
ไปเถอะลูกเดินทางปลอดภัยนะ
.................................................
หลังจากแจ้งผู้ใหญ่แล้ว ปารดีรีบออกมาห้องพักแพทย์ เก็บข้าวของและลงมาที่ใต้อาคารแต่สิ่งที่เธอเห็นคือคนตัวโตที่ยืนรออยู่ก่อนแล้ว
"ให้พี่ไปด้วยนะ พี่เป็นห่วงมีแต่ผู้หญิง" พิทยาเอ่ยขึ้นหลังจากที่สาวเจ้ามายืนต่อหน้าแล้ว
"ไม่ได้ค่ะ แล้วใครจะดูแลคุณตาคุณยายคะ หนูอาจจะไปหลายวัน ยังไม่รู้เลยว่าจะเป็นยังไง
ในขณะที่อีกคนต่อสายโทรศัพท์หาใครบางคน
ทันทีที่ปลายสายรับสาย พิทยารีบกรอกเสียงเข้าไปทันที สวัสดีครับพี่ภัทรา ผมมีเรื่องด่วนต้องเดินทางไปภูเก็ตวันนี้เลย รบกวนพี่ภัทรมาอยู่เป็นเพื่อนคุณพ่อกับคุณแม่สักพักนะครับ ผมไม่รู้ว่าจะไปกี่วัน….., ญาติน้องเกิดเรื่องครับ ลุงของน้องเข้าโรงพยาบาลด้วยโรคหลอดเลือดสมองแตกครับ ต้องรีบผ่าตัดด่วน น้องรักลุงคนนี้เหมือนพ่อคนที่สองครับ ไม่รู้ว่าหนทางข้างหน้าจะเป็นยังไง……..,ขอบคุณครับ เดี๋ยวผมคงเข้าบ้านไปเก็บกระเป๋าสักหน่อยครับ…..,สวัสดีครับ กดวางสาย และหันมาคว้าข้อมือคนตัวเล็กทันที
"ไปบ้านพี่ก่อนขอไปเก็บกระเป๋าแล้วก็บอกคุณพ่อคุณแม่แป๊บเดียว" จากนั้นคนตัวโตก็ออกแรงดึงมือคนตัวเล็กให้เดินตามไปที่รถยนต์ของเขาทันทีซึ่งเป็นครั้งแรกที่เขาขัดคำสั่งเธอ
@บ้านบริรักษ์คุณากร
"อ้าว ตาพิท มาแล้วเหรอลูก รีบไปเก็บของเถอะ พี่สาวเราโทรมาบอกแม่แล้ว เดี๋ยวเย็น ๆ คงมาแหละเห็นว่าคนโตจะมานอนกับคุณตาด้วย" คุณนายพิชญากล่าว ส่วนอีกคนยกมือกระพุ่มไหว้ผู้ใหญ่ของบ้านและนั่งรออย่างสงบเสงี่ยมแต่ในตาดูร้อนรนพอประมาณ
"เหรอครับ ดีครับงั้นผมไปเก็บของก่อน"
อีกด้านของคนที่เพิ่งเดินเข้ามาจากสวนกล้วยไม้
"อ้าวหนูปริม (คนตัวเล็กยกมือกระพุ่มไหว้ผู้ใหญ่ของบ้าน) หวัดดีลูก ต้องเดินทางวันนี้ซินะ ให้พี่เค้าไปด้วยแหละดีแล้ว มีอะไรจะได้ช่วยกัน ทางโน้นก็พอมีพรรคพวกเป็นมดเป็นหมอบ้าง มีอะไรจะได้ช่วยกัน นี่ตาพิทคงกำลังไปเก็บของซินะ เดี๋ยวคงลงมาแหละ" คุณพัฒนากล่าว
"ค่ะ คุณตา" สักพักคนตัวโตก็ลงมา
"คุณพ่อครับ คุณแม่ครับผมลานะครับ ต้องไปรับแม่ดวงใจที่คอนโดอีก กว่าจะถึงสนามบิน ผมจองไฟล์ด่วนสุดได้วันนี้พอดีครับ" พิทยากล่าว
"ไปเถอะลูก เดินทางปลอดภัย ดูแลทุกคนด้วย" คุณพัฒนากล่าวราบเรียบ
@ท่าอากาศยานดอนเมือง
พิทยาพาร์ท
หลังจากไปรับว่าที่แม่ยายจากคอนเรียบร้อยแล้ว พิทยาพาทุกคนมุ่งตรงมาที่สนามบินทันที ส่วนดวงใจได้แต่นิ่งเงียบคงกังวลและห่วงใยอาการของคนป่วยที่รักเสมือนพี่ชายก็เป็นได้ ส่วนคนตัวเล็กก็พยายามกดอะไรยุกยิก ๆ ในมือถือ เหลือบมองไปเห็นรูปหัวสมอง และมีศัพท์แพทย์เต็มไปหมด คงกังวลเรื่องอาการของคนป่วยจริง ๆ ซึ่งเขาคงช่วยอะไรไม่ได้มากนอกจากเป็นกำลังใจและคอยสนับสนุนในทุก ๆ เรื่องที่สามารถทำได้ แล้วความรู้สึกเขาก็ดับวูบไปในเวลาต่อมา และมารู้สึกตัวตื่นอีกทีตอนพนักงานต้อนรับเสิร์ฟเครื่องดื่มและผ้าเย็น ส่วนคนตัวเล็กได้หลับอุตุไปแล้ว เขาจึงรับเครื่องดื่มและผ้าเย็นไว้แทนโดยไม่ให้พนักงานปลุกเพราะอยากให้คนตัวเล็กได้พักผ่อนบ้าง
ส่วนแม่ดวงใจได้แต่มองดูลูกสาวยิ้ม ๆ เอ็นดู สักพักก็ได้สัญญาณว่าเครื่องบินจะเตรียมลงสู่ภาคพื้นสนามท่าอากาศยานภูเก็ตให้ผู้โดยสารเตรียมตัว และลงจอดอย่างปลอดภัยในเวลาต่อมา หลังจากออกจากสนามบินพิทยาพาสุภาพสตรีทั้งสองมาขึ้นรถตู้คันหนึ่งซึ่งได้รับความอนุเคราะห์จากบอสใหญ่ เปรมมนัส เพื่อนรักที่เป็นแพทย์เฉพาะทางอยู่ที่โรงพยาบาลเอกชนในจังหวัดนี้และเคลื่อนรถตรงมาที่โรงพยาบาลที่รักษาลุงชัยทันที
@โรงพยาบาลกลางเมืองที่ใหญ่ที่สุดของเมืองภูเก็ต
ดวงใจต่อสายหาพี่สาวทันที ทันทีที่พี่สาวรับสายดวงใจรีบกรอกเสียงเข้าไปที่โทรศัพท์ทันที
พี่แก้ว ตอนนี้พี่ชัยอยู่ห้องไหนคะ…., ค่ะ….,ค่ะ……มากับยัยปริมแล้วก็คุณพิทยาค่ะ...,ค่ะพี่ เดี๋ยวจะขึ้นไปเดี๋ยวนี้ค่ะ….,ค่ะ….สวัสดีค่ะ แล้วกดวางสายแล้วหันมาพูดกับทุกคน
"ไปกันเถอะลูก ลุงชัยอยู่ในห้องผ่าตัด ป้าแก้วอยู่หน้าห้อง ปะไปกัน หมออนุญาตให้เฝ้าได้ไม่เกินสองคน แต่ป้าแก้วขออนุญาตให้พวกเราขึ้นไปได้แป๊บเดียว"
"ค่ะแม่" แล้วทั้งสามก็พากันขึ้นไปและเป็นเรื่องบังเอิญที่ปารดีได้พบกับเพื่อนที่จบรุ่นเดียวกันที่มาใช้ทุนที่จังหวัดนี้พอดีจึงได้รับความอนุเคราะห์จากเพื่อนให้ทั้งหมดนั่งอยู่ด้วยได้ ส่วนพิทยาได้เดินออกมาอีกด้านเพื่อคุยเรื่องอาการของผู้ป่วยกับเพื่อนเป็นการบอกเล่าเก้าสิบและเพื่อหนทางการรักษาถ้าผู้ป่วยรอดจากวิกฤตชีวิตในครั้งนี้
- Writer
