10.รักแหละดูออก
975 Words
ทั้งสี่คนต่างวันกินมื้อเที่ยงที่ร่นมาเป็นเวลาบ่ายหน่อย ๆ อย่างเอร็ดอร่อย โดยคนตัวโตไม่ลืมที่จะโทรไปรายงานผู้ใหญ่ของหญิงสาวให้ทราบก่อนเพื่อจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง เมื่อได้เวลาอันสมควรจึงพาหญิงสาวไปส่งที่คอนโดของหญิงสาวเพื่อพักผ่อนและไม่ลืมก๋วยเตี๋ยวลุยสวนแสนอร่อยไปฝากผู้ใหญ่ของอีกฝ่าย
@คอนโดปารดี
...มากันแล้วค่ะพี่แก้ว...ไหน..หิ้วอะไรมาละนั่น..
อีกด้าน
"สวัสดีครับป้าแก้ว แม่ดวงใจ นี่ก๋วยเตี๋ยวลุยสวนฝีมือคุณนายพิชญากับคุณพัฒนาช่วยกันทำครับ เอามาให้ชิม"
"โอ้ ขอบคุณมากคุณพิทยา"
"แล้วนายแดนไตรปล่อยป้าแก้วมาได้ไงครับเนี่ย"
"ก็เขียนใบลาพักผ่อนล่วงหน้าตั้งแต่เนิ่น ๆ แล้วค่ะ ไม่รู้แหละไม่ให้ลาก็จะมาเฉย ๆ นี่แหละค่ะ คิดถึงหลาน"
อีกด้าน
"ปริมลูก มีพัสดุถึงหนูนะห่อกล่องมาซ๊ะสวยเชียวบอกว่ามาจากห้างM น่ะเห็นเจ้าหน้าที่ที่มาส่งบอกว่าเป็นครอบครัวหมีอะไรนี่แหละลูก"
"ไหนคะแม่ ครอบครัวหมีเหรอ?" ปารดีนึกเอะใจ
"ฝีมือพี่พิทใช่มั๊ยคะ มันหลายตังค์มากเลยนะคะ ทำไมต้องซื้อมาด้วย แค่เจ้าตัวเล็กก็พอแล้ว" คนใช้เงินเป็นบ่นกระปอดกระแปดเสียดายตังค์อย่างมากมาย
"บ่นเป็นยายแก่ไปได้ ยัยงกเอ๊ย นานทีปีหนหรอก คิดซ๊ะว่าค่าตอบแทนที่ทำให้คนแก่หายเหงาล๊ะกัน"
ทางด้านแก้วตาและดวงใจต่างมองหน้ากันอย่างมีนัยยะ
หลังจากคุยกับคนของใจเสร็จชายหนุ่มจึงหันมาคุยกับแก้วตาต่อ
"หึหึ เห็นเค้าบ่นอยู่เหมือนกันว่างานท่วมหัวท่วมหูไปหมด ไหนจะสอนงานภรรยาอีกแต่คงสุขใจเค้าหละครับที่มีคนของใจอยู่ใกล้ ๆ เหนื่อยแค่กาย แต่ใจกระชุ่มกระชวยแหละ"
"นั่นซิคะ ไม่ยอมให้ภรรยาออกมาเดินเที่ยวเล่นนอกห้องบ้างเลยค่ะ ไอ้เราจะเข้าห้องไปยื่นแฟ้มแต่ละทีก็จะต้องตรวจตราจนแน่ใจล่ะคะ ถึงได้ไปยื่นจะได้ไม่รบกวนเวลาของท่าน"
แก้วตาเล่าไปยิ้มไป
"อิจฉานายดามจังที่มีเลขาเก่งงานและแสนดีแบบนี้ หาแบบนี้ให้ผมซักคนซิครับ หึหึ"
"แหม คุณพิทยาก็ชมป้าแก้วเกินไปแล้วค่ะ"
"งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ กลัวจะรบกวนเวลาหัวหน้าครอบครัวหมีชื่นชมสมาชิกหมีตัวใหม่น่ะครับ" ชายหนุ่มบอกลาผู้อาสุโสแต่แอบเหล่ตาไปมองคนของใจที่กำลังชื่นชมพ่อหมีแม่หมีและลูก ๆ หมีที่ตอนนี้กำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว
"ยี่สิบสองแล้วนะนั่น อีกปีเดียวก็จะจบแล้ว ยังเล่นตุ๊กตาอยู่เลย เฮ๊อ.. เจ้าปริมเอ๊ย/ปริมเอ๊ย พี่เค้าจะกลับแล้วลูก มาลาพี่เค้าซ๊ะหน่อย" แก้วตาบ่นหลานสาวกระปอดกระแปดและบอกเรียกบอกหลานสาวให้รู้มารยาท ส่วนคนที่กำลังชื่นชมกับของเล่นใหม่รีบเงยหน้าขึ้นมายิ้มแป้นพร้อมกับเดินมายกมือกระพุ่มไหว้คนพี่อย่างน่ารักแล้วกลับไปชื่นชมของเล่นที่ถูกใจต่ออย่างไม่สนอะไรอีกเลย
"ได้ของเล่นถูกใจไม่สนอะไรแล้วหละค่ะคุณพิทยา หลานสาวตัวดีของป้าแก้ว ส่วนดวงใจผู้เป็นมารดาของสาวเจ้าได้แต่ยิ้มมองคนนั้นทีคนนี้ทีอย่างเป็นสุข
"ไม่เป็นไรหรอกครับ ปล่อยเค้าไปเถอะ อยู่แต่ในวอร์ด เจอแต่คนไข้ผมละสงสารให้เค้าได้ปลดปล่อยบ้างเถอะ ผมลาละครับ สวัสดีครับ"
พิทยาจับรถกลับบ้านด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
@บ้านบริรักษ์คุณากร
พิทยากลับถึงบ้านในเวลาค่ำ ๆ ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม แถมผิวปากอารมณ์ดี
อีกด้าน
"..แม่ แม่ ดูลูกชายแม่ซิ ถ้าจะคนนี้แน่นอน เห็นสายรายงานว่าสั่งครอบครัวหมีให้กันด้วยน๊า..."
"อะไรน่ะพ่อ ครอบครัวหมี.."
"ก็ตุ๊กตาหมีสีเหลืองไง ที่เด็กชอบร้องให้ผู้ปกครองซื้อให้น่ะแหละ" คุณพัฒนาอธิบายไปยิ้มไป
"เหรอ...นี่ถ้าจะรักเขาเข้าเต็มเปาแล้วใช่มั๊ยนี่..ลูกชายคุณน่ะ" คุณพิชญาแกล้งเย้าสามี
"ของพ่อคนเดียวที่ไหนล่ะ..ก็ลูกชายของแม่ด้วยเหมือนกันแหละ..นู่นเค้ามานู่นแล้วเงียบก่อนแม่เดี๋ยวเค้าจะเขิน"
"ออ" คุณพิชญารีบรับมุขสามี
อีกด้าน
พิทยารู้สึกแปลก ๆ เหมือนบิดามารดาคอยจับผิดอะไรตัวเองอยู่ยังไงไม่รู้
"คุยอะไรกันอยู่เหรอครับคุณพัฒนาคุณพิชญา นินทาผมอยู่หรือเปล่า"
"เปล๊า/เปล่านี่ลูก" พัฒนาและพิชญาตอบลูกชายขึ้นพร้อมกัน
"แน่ะ ไม่จริงอ่ะ ผมได้ยินพูดถึงผมอยู่นะ บอกมาเลย" พิทยาแกล้งคาดคั้น
"รู้ใจตัวเองรึยังว่าคิดยังไงกับแม่หนูปริมของเรา" เป็นพัฒนาที่ถามขึ้น ตามด้วยพิชญาที่พยักหน้าเป็นภาคสมทบ
"ก็หวังดี คิดถึง อยากเห็นหน้า ห่วงสารพัด ไม่อยากให้เหนื่อย ไม่อยากให้หิว ไม่อยากให้มีภัยอันตราย..ประมาณนี้ครับ"
"พี่ชายซินะ ถ้างั้นพ่อจะแนะนำลูกชายเพื่อนพ่อให้รู้จักกับหนูปริมแกจะว่ายังไงล่ะ" คุณพัฒนาหยั่งถาม
"น้องยังเรียนไม่จบเลย จะหาอะไรมารบกวนน้องทำไม อยู่แบบนี้ก็ดีแล้ว ไม่ต้องมีใครมายุ่งหรอก" คนปากแข็งพูดแก้ต่างให้ตัวเอง
"หวงก็บอกมาเถอะ" พัฒนาจี้ต่อ
"พ่อคร้าบ น้องไม่มีเวลาหรอก ต้องเข้าเวร เลิกดึกดื่นออกบ่อยใครจะมาอดทนกับคนที่ไม่มีเวลาให้"
"ก็แกไง ถามใจแกดูว่าคิดยังไงก่อนเจ้าพิทบูลเอ๊ย"
- Writer
