มารยาหญิง
1287 Words
เหนือภูผากับเมยยืนพูดคุยกันอย่างถูกคออยู่นานสองนาน จนอิงนรีเริ่มมั่นใจแล้วว่าอีกฝ่ายนั้นต้องแอบชอบว่าที่เจ้าบ่าวของเธออยู่อย่างแน่นอน
"อิงขอตัวไปถ่ายรูปเล่นตรงนั้นก่อนนะคะ ถ้าคุณเหนือจะกลับก็ไปตามอิงด้วยนะคะ" อิงนรีแกล้งพูดแทรกขึ้นก่อนจะเดินออกมาจากวงสนทนา 'ตามมาสิ!! ตามมา' เธอคิดในใจ แต่เปล่าเลยเหนือภูผาเพียงแค่หันมองเธอเดินออกไป ก่อนจะหันกลับมาพูดคุยกับเมยต่อ เพราะเข้าใจว่าอิงนรีคงอยากจะออกไปถ่ายรูปเล่นจริงๆ อีกอย่างเขากับเมยก็คุยกันแต่เรื่องเกษตรกร การทำไร่ทำสวน อิงนรีคงไม่เข้าใจเท่าไหร่ และมันก็คงน่าเบื่อสำหรับเธอมากๆ
"เหนือ!! เมยถามจริงๆ นะ ผู้หญิงคนนี้เป็นอะไรกับเหนือกันแน่" เมยรู้สึกได้ถึงพลังงานบางอย่างเวลาที่ผู้หญิงคนนั้นมองมาที่เธอ อิงนรีไม่ใช่ผู้หญิงคนแรกที่ป้าสายบัวแม่ของเหนือภูผาพยายามจับคู่ให้เขา เมยจึงค่อนข้างที่จะคาดเดาว่า สาวสวยคนนี้ก็คงจะเป็นคนที่ถูกจับคู่กับเหนือภูผาเช่นกัน
"ก็..."
"อีกแล้วใช่ไหม? ทำไมคุณป้าถึงได้ใจร้ายจังเลย รู้ทั้งรู้ว่าเหนือไม่อยากมีใคร เหนืออยากจะอยู่คนเดียว ก็ยังบังคับอยู่ได้ ถ้าเราเป็นเหนือ เราจะหนีไปไกลๆ เลย" เมยพูดขึ้นด้วยความไม่พอใจ เพราะตัวเธอเองก็แอบชอบเหนือภูผาอย่างสุดหัวใจ เธอได้แต่หวังว่าผู้หญิงที่แม่ของเหนือภูผาพามาแนะนำให้กับเขา จะไม่มีคนไหนที่สามารถพรากเขาไปจากเธอได้
"ที่เมยพูดถึงน่ะ แม่เรานะ" เหนือภูผาแกล้งว่า
"ก็มันจริงนี่ การจะแต่งงานกับใครสักคน มันควรจะเป็นคนที่เราเลือกเองหรือเปล่า อย่างน้อยก็ควรจะเป็นคนที่เรารู้จัก ไม่ใช่เอาใครก็ไม่รู้มาแบบนี้"
"แต่เราว่าเราจะยอมแพ้แล้วนะ" เมยพลันชะงัก เมื่อได้ยินสิ่งที่คนตรงหน้าพูด รู้สึกชาวืดไปทั้งตัวราวกับถูกสายฟ้าฟาด
"เหนือพูดอะไรอะ"
"เราว่า...ถึงเราไม่ยอมแต่ง แม่ก็คงไม่ยอมแพ้ง่ายๆ แล้วก็ไม่เลิกหาผู้หญิงมาแนะนำให้เราหรอก แต่งๆ ไปจะได้จบ"
"เหนือ...การแต่งงานมันคือทั้งชีวิตเลยนะ เหนือคิดดีแล้วเหรอ ให้เราช่วยพูดกับป้าสายบัวไหม"
"อย่าเลย เรารู้จักแม่เราดี"
"หรือไม่งั้น ให้เราแกล้งเป็นแฟนเหนือเอาไหม ไปบอกผู้หญิงคนนั้นเลยว่าเหนือมีแฟนแล้ว บอกคุณป้าไปเลย หรือจะแกล้งแต่งงานกันก็ได้..."
"เมย...เมยเองก็รู้นี่ พ่อเมยไม่ชอบเรา ถ้าทำแบบนั้นคนที่ลำบากก็จะเป็นตัวเมยเองนะ" ที่เมยไม่เคยได้เป็นหนึ่งในตัวเลือกของแม่เลี้ยงสายบัว ก็เพราะว่าผู้ใหญ่ของสองบ้านนี้ไม่ลงรอยกัน เนื่องมาจากเรื่องที่ที่พ่อของเมยเคยโกงบ้านของเหนือภูผาไปตอนที่พ่อของเขาเสียชีวิต แต่เหนือก็ทำเรื่องเอาคืนมาได้หลังจากเรียนจบ ที่นับร้อยไร่ต้องถูกส่งคืนเจ้าของ จึงไม่แปลกที่พ่อของเมยจะไม่ชอบขี้หน้าของเหนือภูผา
"แค่ได้ช่วยเหนือ เราไม่สนหรอกว่าเราจะเป็นอะไร"
"เราไม่ได้เห็นแก่ตัวขนาดนั้นหรอกนะเมย เราตัดสินใจแล้ว และเราก็คิดดีแล้วด้วยว่าสิ่งที่เราตัดสินใจทำมันถูกต้อง"
"ที่เหนือยอมแต่งงาน ก็เพราะว่าผู้หญิงคนนี้สวยใช่ไหมล่ะ"
"เมย..."
"เมยไม่น่ายุ่งเรื่องของเหนือตั้งแต่แรกเลยเนอะ ดูเสือกยังไงก็ไม่รู้"
"มันไม่ใช่แบบนั้นนะเมย เมย..." ร่างเล็กเดินกลับไร่ตัวเองไปด้วยอารมณ์โกรธ อิงนรีที่แอบมองอยู่หลังพุ่มไม้แสยะยิ้มอย่างผู้ชนะ เธอแอบฟังทั้งสองคนคุยกันตั้งแต่ต้น และมั่นใจว่าผู้หญิงไร่ข้างๆ ชอบเหนือภูผาว่าที่เจ้าบ่าวของเธอแน่นอน และเธอก็ยังมั่นใจอีกว่าเหนือภูผาไม่ได้คิดอะไรกับผู้หญิงคนนี้เลยนอกจากคำว่าเพื่อนที่ดีต่อกัน เมื่อเห็นว่าเหนือภูผากำลังจะหันมาอิงนรีรีบวิ่งออกไปทันที ถ้าเขารู้ว่าเธอแอบฟังละก็ อาจจะโดนโกรธก็ได้
"โอ๊ย!!!"
"คุณอิง!!!" แต่ด้วยความรีบร้อนที่วิ่งออกมา บนพื้นที่ไร่ที่ดินไม่สม่ำเสมอ ทำให้ร่างระหงหกล้มก้นจ้ำเบ้า เหนือภูผาต้องรีบเร่งฝีเท้าเดินเข้ามาดูที่ต้นเสียง มาถึงก็เห็นอิงนรีนั่งอยู่บนพื้นสภาพหัวเข่าถลอก รองเท้าข้างหนึ่งขาดวิ่น
"เป็นอะไรมากไหมครับ" เขาย่อตัวลงนั่งข้างเธอแล้วเอ่ยถามไปพร้อมกับสำรวจดูขาขาวที่เปื้อนฝุ่น
"เจ็บ...นิดหน่อยค่ะ"
"ลุกไหวหรือเปล่าครับ?" คำถามของเหนือภูผาตัดกำลังขาของคนเจ็บจนไม่มีแรง ทั้งที่เธอไม่ได้เป็นอะไรมาก
"ลองดูค่ะ" ร่างบางค่อยๆ พยุงตัวลุกขึ้น แต่แล้วก็ล้มฟุบลงไปที่เก่า
"โอ๊ย!!!"
"ค่อยๆ ครับ" อิงนรีทำท่าไร้เรี่ยวแรง แสร้งทำน้ำเสียงออดอ้อน ส่วนอีกฝ่ายที่ไม่รู้อะไรเลยก็ได้แต่มองด้วยความเป็นห่วง
"เดี๋ยวผมช่วยพยุงดีกว่านะครับ น่าจะลุกเองไม่ไหวหรอกแบบนี้"
"ค่ะ" เหนือภูผาค่อยๆ จับประคองร่างบางให้ลุกยืนขึ้น มือสากที่สัมผัสกับผิวขาวเนียนนุ่มสร้างความรู้สึกร้อนผ่าวให้ร่างกายอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ต้องพยายามเก็บอาการเพราะต้องช่วยประคองอิงนรีกลับที่พัก สองคนเดินกลับกันอย่างทุลักทุเลเพราะอิงนรีไม่ยอมออกแรงเลย อกข้างที่อยู่ติดกับลำตัวของเหนือภูผาก็ถูไปไถมากับร่างกายของเขาจนปลุกความเป็นชายให้ตื่นตัว
"อิงรบกวนคุณเกินไปหรือเปล่าคะ" อิงนรีเอ่ยถาม เสียงกระเส่าของเธอมันยิ่งปลุกเร้าอารมณ์เหนือภูผาจนเขาแทบคลั่ง
"ไม่เป็นไรครับ ผมเองก็มีส่วนผิดที่ไม่ดูแลคุณอิงให้ดี" เขากัดฟันฝืนตอบ ตอนนี้สิ่งที่เหนือภูผาอยากจะทำมากที่สุดก็คือพาอิงนรีไปส่งให้ถึงที่ แล้วจะรีบปลีกตัวหนีออกมาจัดการกับอารมณ์ของตัวเอง
"ทำไมคุณเหนือเหมือนตัวสั่นๆ เลยล่ะคะ อิงตัวหนักเหรอ"
"เปล่าครับ ผม...ผมแค่....อยากจะเข้าห้องน้ำ...ผมหมายถึงเข้าห้องน้ำไปฉี่น่ะครับ" คนถูกถามเลิ่กลั่กและตอบไปด้วยความตกใจ อิงนรีได้แต่พยักหน้ารับและไม่ได้ถามอะไรจากเขาอีก เพราะเธอเองก็เริ่มเมื่อยจากบทคนพิการแล้วเช่นกัน
"ตายแล้ว!!!! ตาเหนือหนูอิงไปโดนอะไรมา!!" แม่เลี้ยงสายบัวที่มองเห็นสองหนุ่มสาวก่อน ร้องขึ้นด้วยความตกใจ เพราะภาพที่เห็นนั้นก็คือเหนือภูผาลูกชายของเธอจับประคองอิงนรีมาด้วยอาการขาเขยก
"คืออิงหกล้มน่ะค่ะ" อิงนรีรีบแก้ตัว เธอค่อยๆ ทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้
"ตาเหนือ!! ทำไมไม่ดูน้องเลย"
"คือ...คุณเหนือไม่ผิดหรอกค่ะ มันเป็นความผิดของอิงเอง"
"อ้าวตาเหนือ แล้วนี่จะรีบไปไหนน่ะห้ะ!! ตาเหนือ!!
"คุณเหนือบอกว่าอยากไปเข้าห้องน้ำค่ะ"
"จริงๆ เลยลูกคนนี้!!!"
- Writer
