บทที่4[70%]
1785 Words
“วู้ววว... ชนะๆ จุ๊บ!!” เวลาผ่านไปสองชั่วโมงที่แคร์ชนะยูอาและใช่... แก้มนุ่มนิ่มของเขาถูกร่างเล็กหอมซ้ำๆ อยู่แบบนั้นจนเขาได้แต่ตกใจและรู้สึกแปลกๆ ขึ้นมาทันที กับสิ่งที่แคร์ทำ แต่เขาก็สะบัดหัวไปมา... จะมารู้สึกอะไรแบบนี้ล่ะ ก็แค่แคร์ติดธรรมเนียมฝรั่งมาก็เท่านั้น ยูอาหันไปมองแคร์ที่ตอนนี้กำลังส่งยิ้มให้อย่างเหนือกว่า
“มาเถอะพี่ยู... คราวนี้พี่ยูแพ้แคร์อีกแน่”
“ไม่มีทาง พี่จะไม่มีทางแพ้เราอีกแน่ คอยดู!!”
“เหรอ อยากจะหอมแก้มแคร์ก็บอกมาเถอะ... ตัวเองโดนหอมแก้มจนช้ำแล้วนี้ อิอิ”
“พี่เปล่าสักหน่อย แค่อยากจะจบเกมส์นี้เร็วๆ ต่างหาก เราจะได้เลิกพนันอะไรแบบนี้”
“ไม่มีทาง พี่ยูนะ... เสร็จแคร์แน่ เมี๊ยวว!!” แคร์ทำหน้าเจ้าเล่ห์จนยูอาส่ายหน้าไปมาแล้วเล่นเกมส์ต่อทันที ถึงแม้จะเพิ่งเคยเล่นแต่ก็พอจะจับทางได้แล้วล่ะ ทั้งสองคนเล่นเกมส์ฟุตบอลกันจนถึงตาสุดท้ายและผู้ชนะก็คือ...
WIN!!
“พี่... ชนะเหรอ?”
“เป็นไปไม่ได้อ่ะ?”
“เหอะพี่ชนะแคร์เหรอเนี้ย...” ยูอาหันไปมองแคร์ที่วางจอยเกมส์ลงก่อนจะทำหน้าบูดๆ ทันที ไม่เคยมีใครเอาชนะเธอสักคนเลยนะ เพราะเกมส์นี้เธอเซียนมากจริงๆ แต่ยูอากลับชนะเธองั้นเหรอ? ไม่จริงอ่ะ
“อ้าวล่ะพี่ชนะเราแล้วเพราะงั้น เลิกเล่นได้แล้ว”
“ได้ไงกัน พี่ยูชนะก็ต้องทำโทษแคร์สิ?”
“ทำโทษ? เออพี่ว่ามันไม่...”
“เร็วสิพี่ยู แคร์ไม่ชอบผิดคำพูดนะ!!” แคร์ยื่นแก้มขวาไปหายูอาที่ตอนนี้กำลังตกใจอยู่ เอาจริงๆ ที่เขาชนะก็ไม่ได้ต้องการลงโทษแคร์หรอก แต่อยากจะหยุดแคร์ต่างหากที่เล่นหอมแก้มเขาจนเจ็บไปหมดแล้ว แคร์ที่เห็นยูอาเงียบไปก็เลยได้ที
“ทำไมเหรอ กลัวหวั่นไหวกับแคร์หรือไง?”
“ไม่ใช่ แต่พี่ว่า...”
“ว่าอะไรเล่าพี่ยู ไหนว่าคิดกับแคร์แค่น้องสาวไง แล้วจะมาอ้ำอึ้งทำไมเนี้ยฮึ? เอ๋... หรือว่าคิดกับแคร์มากกว่านั้น”
“...” ยูอาส่ายหน้าไปมาก่อนจะกดริมฝีปากไปที่แก้มนุ่มของแคร์จนร่างเล็กนิ่งไปทันที ใบหน้าของแคร์ถึงกับร้อนทันทีที่แก้มถูกริมฝีปากอุ่นๆ ของยูอาประทับอยู่แบบนั้น ทำไมหน้าร้อนแบบนี้? ปกติโดนเพื่อนผู้ชายที่ไฮสกูลหอมไม่เห็นรู้สึกอะไร แต่ทำไมกับพี่ยูถึงได้...? ยูอาค่อยๆ ถอนริมฝีปากออกมามองแคร์ที่หันหน้ามามองเขา ใบหน้าทั้งสองคนต่างมองกันไปมา ยูอากวาดสายตามองใบหน้าสวยที่ไม่ได้แต่งแต้มอะไรอย่างนิ่งๆ ไม่ต่างจากแคร์ที่มองใบหน้าหล่ออ่อนโยนที่ทำให้เธอรู้สึกดีที่มองสบตากับเขา ไม่รู้ว่าอะไรกันแน่ที่ดลใจให้ยูอามองลงไปที่ริมฝีปากของแคร์ ใบหน้าหล่อโน้มเข้าไปใกล้ๆ ริมฝีปากของแคร์และใช่... ร่างเล็กกำมือตัวเองแน่นหลับตาลงรับจูบของยูอาที่กำลังกดลงมา
ตืดๆ...
!!! ทั้งสองคนสะดุ้งและเป็นยูอาที่ดึงสติตัวเองกลับมาทันที แคร์เองก็ไม่ต่างกันที่ตกใจมองสบตากับยูอาที่ตอนนี้กำลังมองเธออยู่อย่างนิ่งๆ
“เออ พี่...”
“ฮั่นแน่ อยากจูบแคร์อะดิ?”
“ไม่ใช่ คือพี่ขอโทษนะแคร์ พี่ไปรับโทรศัพท์ก่อนแล้วกัน” ยูอาลุกขึ้นไปรับโทรศัพท์ทันทีก่อนจะหันไปมองร่างเล็กที่เก็บเครื่องเล่นเกมส์อยู่ แต่หารู้ไม่ว่าตอนนี้ร่างเล็กถึงกับแสยะยิ้มทันทีกับสิ่งที่ยูอาทำ... สักวันพี่จะต้องจูบแคร์แน่นอนพี่ยู แซน ลิ พวกแกคอยดูเถอะ!! พี่ยูจะบอกรักฉันและหลงฉันไม่เกินอาทิตย์แน่นอน ยูอารับโทรศัพท์จากที่คาสิโนว่ามีเรื่องวุ่นๆ ก็เลยแต่งตัวเตรียมขับรถมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์ของตัวเองไป
“ไปไหนเหรอพี่ยู?”
“ที่คาสิโนมีเรื่องวุ่นนิดหน่อย พี่ไปก่อนนะ... ส่วนเราก็อยู่แต่ในห้องนะ เข้าใจไหม?”
“ไม่เอา แคร์ไปด้วยสินะๆ” แคร์เดินไปจับแขนยูอาเขย่าไปมาแต่ยูอาก็ส่ายหน้าไปมา ทำให้แคร์หยุดนิ่งและหันหน้าหนีร่างหนาทันทีอย่างงอนๆ
“ได้ งั้นแคร์จะไม่อยู่ในห้องหรอกคอยดู!!”
“แคร์ครับ...”
“กลับมาก็ไม่เจอแคร์แน่ และแคร์ก็จะไม่ไปบ้านแซนกับลิด้วย” ร่างหนามองร่างเล็กที่ยืนกอดอกอยู่แบบนั้นพร้อมกับกุมหัวตัวเองแล้วถอนหายใจออกมาทันที
“อ่ะๆ โอเคครับ... งั้นไปแต่งตัว พี่ให้เวลาห้านาที”
“เย้ จริงนะ จุ๊บ!!” แคร์ที่ได้ยินหันมากอดคอยูอาและหอมแก้มเขาทันที ก่อนจะวิ่งสวนเขาออกไป ยูอาส่ายหน้าไปมาแล้วออกมายืนรอร่างเล็กที่หน้าประตูห้านาทีผ่านไปแคร์ก็ออกมาจากห้อง ด้วยการแต่งตัวที่เซ็กซี่จนยูอากุมขมับอีกครั้ง แคร์ไม่สนดูดกินอมยิ้มแล้วมองตัวเองที่สวมกางเกงยีนขาสั้นมากกับเสื้อกล้ามสีขาว แต่ดีตรงที่เธอสวมรองเท้าผ้าใบนะไม่ใช่ส้นสูง ยูอาก็ขี้เกียจจะพูดอะไรแล้วเลยเดินไปทันทีเพราะไม่มีเวลาแล้ว ที่คาสิโนมีเรื่องแบบนี้ไม่ดีแน่... คุณซีโร่ต้องเป็นห่วงแน่ ทั้งสองคนเดินมาถึงรถมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์คู่ใจของยูอา แต่เป็นแคร์ที่ตกใจทันที
“ทำไมไม่เอารถปอร์เช่ของพี่ไปล่ะ?”
“ไม่ทันหรอก ช่วงนี้รถเยอะอีกอย่างพี่รีบด้วย...” ยูอาขึ้นคร่อมรถแล้วสตาร์ทเครื่องทันที แคร์ที่เห็นแบบนั้นก็เลยกระโดดขึ้นไปซ้อนท้ายด้านหลังยูอา พร้อมกับมือบางที่กอดเอวหนาแน่น ทำให้ร่างหนาหันไปมองแคร์ที่ยิ้มระรื่นพร้อมกับดูดกินอมยิ้มอย่างอารมณ์ดี แต่ยูอาก็เอี้ยวตัวหันไปหาร่างเล็กแล้วหยิบหมวกกันน๊อคมาจะสวมให้แคร์
“พี่ยูจะทำอะไร?”
“สวมหมวกให้แคร์ไงครับ เพื่อความปลอดภัย...”
“ไม่เอา พี่ยูเป็นคนขับก็ต้องสวมสิ อีกอย่างแคร์จะกินอมยิ้มไม่ได้นะ!!”
“แต่แคร์จะไม่ปลอดภัย พี่ขับเร็ว...”
“ก็ช่างสิ แคร์อยากรับลมเย็นๆ ด้วย”
“แคร์ครับ พี่ห่วงเรานะ ถ้าเกิดอุบัตเหตุขึ้นมาแคร์จะได้ปลอดภัย”
“...” ร่างเล็กนิ่งไปทันทีกับสายตาที่อ่อนโยนและท่าทางของยูอาที่คิดอะไรรอบคอบเสมอ อีกอย่างแคร์เพิ่งเคยนั่งรถแบบนี้ไม่ปลอดภัยแน่และยิ่งเขาเป็นสิงห์นัดบิดด้วยแล้ว ความปลอดภัยของคนตัวเล็กก็ต้องมาก่อน
“นะครับ เด็กดีของพี่...”
“กะ ก็ได้ แต่แคร์ฝากอมยิ้มให้พี่อมด้วย”
“อ่ะ พี่ไม่... อืม!!” แคร์หัวเราะออกมาที่ยัดอมยิ้มที่ออกจากปากตัวเองยัดเข้าไปที่ปากของยูอา ซึ่งแน่นอนเขากำลังจะปฏิเสธแต่ก็ไม่ทันแล้ว เลยได้แต่เลยตามเลยไป รสของอมยิ้มที่แคร์ให้เขากินนั่นมันอร่อยจริงๆ นะเป็นรสชาติของผลไม้และมันหวานมาก หรืออาจจะเป็นเพราะมันออกมาจากปากของคนตัวเล็กกันแน่นะ...
“พี่ยู เฮ้... ไปได้ยัง ไหงบอกว่าที่คาสิโนมีเรื่องไง?”
“อ่ะครับ กอดเอวพี่แน่นๆ นะ” รถของยูอาขับออกไปทันทีอย่างรวดเร็ว แต่สิ่งที่ทำให้ยูอาต้องก้มหน้าลงคือมือบางที่กอดเอวเขาแน่นจนเขาอยากจะขับให้ช้าลงแต่ก็ไม่ได้เพราะมีเรื่องเร่งด่วนแบบนี้ ด้านร่างเล็กก็มองออกทางหมวกกันน๊อคและรับรู้ว่ายูอาขับรถได้เร็วมาก แต่ก็ไม่ได้สนใจเพราะตอนนี้สิ่งที่เธอจะต้องทำคือแผนการที่จะทำให้พี่ชายคนนี้หลงรักเธอ เพราะงั้นเธอจะต้องงัดทุกอย่างที่ตัวเองเคยทำมาใช้กับพี่ชายคนนี้ให้ตกหลุมรักเธอให้ได้ เพราะสิ่งที่เป็นรางวัลในการพนันมันคือสิ่งที่เธอรอคอยมานานแสนนานแล้วจริงๆ รถมอเตอร์ไซค์ของยูอามาจอดที่คาสิโนของซีโร่ที่ตอนนี้กำลังวุ่นวายไปหมด ยูอาลงจากรถมองดูเหตุการณ์ที่พวกพ้องของเขากำลังชกต่อยและมีเรื่องกับนักพนัน
“เฮ้ยหยุด!!” เสียงเข้มดังขึ้นทำให้ทุกคนหันมามองเขาเป็นสายตาเดียวกัน แต่กลับมีนักพนันคนหนึ่งที่มองยูอาแล้วหัวเราะทันทีจนเขางง
“5555 อะไรไอ้หน้าอ่อน กลับไปดูดอมยิ้มเถอะไป” ยูอาขมวดคิ้วทันทีกับสิ่งที่นักพนันคนนี้พูด ทำให้ทุกคนถึงกับขำทันทีกับสิ่งที่นักพนักแก่ๆ คนนี้พูด
“นี่!! ไม่ใช่นะย่ะ นี่มันอมยิ้มฉันต่างหากล่ะตาแก่... พี่ยูจัดการเลย” แคร์ที่ได้ยินตาแก่คนนี้ว่ายูอาก็ปรี๊ดขึ้นมาทันทีแล้วเดินไปดึงอมยิ้มออกมาจากปากของยูอา แล้วเอาเข้าปากตัวเองทันทีจนยูอาได้แต่อึ้งอีกครั้งกับสิ่งที่แคร์ทำ
“คะ แคร์นั่นมัน... อยู่ในปากพี่แล้ว แคร์กินต่อไม่ได้นะ”
“ทำไมจะไม่ได้ แคร์บอกว่าฝากไว้ที่พี่ยู... เพราะงั้นแคร์เอาคืน!!” ยูอามองแคร์ที่ดูดกินอมยิ้มแล้วเท้าเอวมองนักพนันหลายคนที่มองยูอากันอย่างนิ่งๆ แต่สายตากับมองแคร์กันอย่างหื่นกระหาย
“โธ่เอ๋ยตาแก่... แก่ก็แก่ คิดจะมาสู้กับพี่ยูของฉันงั้นเหรอ ฝันไปเถอะ!!”
“ยัยเด็กนี้ กล้าดียังไงมาว่าฉันแก่ว่ะ!!”
“ก็จริงปะล่ะ เดี๋ยวเจอพี่ยูของฉันซัดไปก็ลงไปกองกับพื้นแล้ว... โธ่เอ๋ยกระจอก แน่จริงก็เข้ามาทีเดียวเลยดิ พี่ยูของฉันเก่งมากนะ พวกคนแก่ๆ อ่ะไปนอนโลงได้แล้วไป ชิ้วๆ”
“แคร์...”
“ทำไม? พี่ยูจัดการเลย แคร์ให้กำลังใจ... ชนะตาแก่พวกนี้ได้นะ แคร์มีรางวัลให้”
“...”
“เอาสิ ไหนว่าจะมาจัดการพวกตาแก่นี้ไม่ใช่เหรอไง? เอาน่า ชนะแคร์ให้จูบเลย”
“!!!”
“ตาแก่พวกนี้มีสิบคน... พี่ชนะ แคร์ให้พี่จูบแคร์สิบทีเลย J”
- Writer
