บทที่4[80%]
1337 Words
ยูอามองแคร์อย่างอึ้งๆ กับสิ่งที่เด็กสาวพูด ใบหน้าสวยคมพยักหน้าให้พร้อมกับดันหลังเขาให้เดินไปสู้กับนักพนันพวกนี้ และถึงแม้แคร์ไม่พูดว่าจะมีของรางวัลให้ เขาก็ต้องจัดการคนพวกนี้อยู่ดี ยูอาส่ายหน้าไปมาก่อนจะตั้งการ์ดขึ้นมาทันทีอย่างนิ่งๆ พร้อมกับพวกพ้องที่กำลังยืนจัดการคนอื่นอยู่
“ไอ้หนุ่ม แน่ใจแล้วนะว่าจะสู้กับพวกฉัน... คิดดีๆ ถึงแม้แกจะหนุ่มแต่พวกฉันสิบคน แกคงไม่รอด”
“ผมไม่อยากทำร้ายพวกคุณ แต่ถ้าพวกคุณมาสร้างความวุ่นวายที่คาสิโนของเจ้านายผม... ผมก็ยอมไม่ได้”
“หึแล้วไง? ไอ้ซีโร่มันไม่อยู่ แล้วแกเป็นใครถึงจะเสนอหน้ามาช่วยมันว่ะ 5555”
“ผมคือหุ้นส่วนของคาสิโนคุณซีโร่...”
“!!!”
“แบบนี้พอจะเสนอหน้ามาจัดพวกคุณได้หรือยัง?” แคร์ถอยหลังออกมาก่อนจะมองตาแก่คนนั้นที่ด่ายูอาจะเดินเข้ามาชกยูอา แต่เขาก็เอี้ยวตัวหลบและชกไปที่ใบหน้าของเขาจนเซทันที
“เย้!! พี่ยูของแคร์เก่งที่สุด” ยูอาหันไปมองแคร์แต่ในจังหวะนั้นทำให้นักพนันคนนั้นชกเข้าไปที่หน้าของยูอาจนล้มลงไปทันที ก่อนจะให้พวกมารุมยูอาจนแคร์ตกใจทันทีจะเข้าไปช่วยยูอา แต่สักพักคนพวกนั้นก็กระเจิงและล้มกันไปตามๆ กัน ใบหน้าหล่ออ่อนโยนตอนนี้มีแต่เลือดและมุมปากก็แตกเพราะโดนต่อย แคร์ที่เห็นแบบนั้นก็โล่งใจกุมมือตัวเองแน่น ซึ่งตอนนี้เหตุการณ์กำลังวุ่นวายแล้วจริงๆ ยูอาจัดการพวกนักพนันจนเกือบจะหมดแล้ว ร่างหนาก็ยังคงสติไว้เพราะเจอแบบนี้มาบ่อยจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่ยูอาจะไม่รู้สึกเจ็บหรืออะไรเลย
หมับ!!
“กรี๊ดดด... พี่ยู!!”
“แคร์!!” ร่างเล็กถูกล๊อคคอจากด้านหลังด้วยนักพนันอีกคนที่ถูกยูอาซ้อมจนสะบักสะบอม ยูอาเดินก้าวตรงมาหาแคร์ที่ตอนนี้กำลังมองเขาด้วยสายตากลัวๆ
“ปล่อยน้องสาวผมเดี๋ยวนี้...”
“ปล่อย? เหอะพูดง่ายดีนะ เอาเป็นว่ามาตกลงกันดีกว่า... แกไอ้หน้าอ่อน จัดการยกหนี้ให้พวกฉันให้หมดและฉันจะปล่อยตัวน้องสาวแก นี่เซ็นซะ!!” นักพนันคนนี้โยนกระดาษกับปากกาลงพื้นแต่ยูอาก็ไม่สนใจเพราะที่สนคือแคร์ที่ดิ้นไปมากับอ้อมแขนที่แข็งแกร่งของนักพนันคนนั้น
“เซ็น ก่อนที่ฉันจะหักคอน้องสาวแก!!”
“...”
“ไม่เชื่อใช่ไหม ได้...”
“โอเค ผมยอมแล้ว” แคร์ที่เห็นยูอายกมือยอมแพ้ค่อยๆ ก้มลงหยิบกระดาษขึ้นมาแล้วเตรียมจะเซ็น แต่นักพนันคนนี้ดันปล่อยแขนตัวเองเพราะกำลังยิ้มกับสิ่งที่ยูอาทำ เลยทำให้แคร์ไหวตัวทันกัดไปที่แขนของนักพนันคนนี้อย่างแรง
กึด!!
“อะ โอ๊ยยย...”
“มาหาพี่แคร์!!” ร่างเล็กวิ่งไปหายูอาทันทีก่อนจะเป็นร่างหนาที่เข้าไปแล้วชกหน้าชายคนนั้นจนล้มลงไปทันที ก่อนจะกระทืบซ้ำจนเขาสลบลงไป ใบหน้าหล่อหันไปมองแคร์ที่ตัวสั่นนิดๆ แล้วดึงร่างเล็กมากอดทันทีอย่างห่วงใย
หมับ!!
“เป็นไงบ้างครับ? เจ็บตรงไหนเปล่า”
“มะ ไม่พี่ยู... แคร์ไม่เจ็บ” แคร์อึ้งอยู่ในอ้อมกอดที่อบอุ่นของยูอา มือบางค่อยๆ ยกขึ้นกอดตอบร่างหนาซบหน้าลงกับอกอุ่นที่หัวใจเต้นแรงจากการต่อสู้ สักพักยูอาก็สั่งพวกพ้องให้จับคนพวกนี้ไปขังไว้ที่ห้องใต้ดินเพราะเขาจะไปจัดการให้เข็ดหลาบจะได้ไม่โอหังแบบนี้ ร่างหนาจูงมือเล็กให้เดินตามเข้าในคาสิโนที่ตอนนี้ต้องปิดชั่วคราวเพื่อให้เรื่องเคลียร์ ก่อนจะเดินมาที่ห้องทำงานส่วนตัวของตัวเอง ยูอาให้แคร์นั่งลงที่โซฟาและเดินไปหยิบปืนที่ลิ้นชักมาถือไว้
“เดี๋ยวพี่ยูจะไปไหน?”
“พี่จะไปจัดการคนพวกนั้นก่อน แคร์รอพี่อยู่ที่นี่ ห้ามไปไหนจนกว่าพี่จะกลับมา โอเคไหม?”
“ตะ แต่จะฆ่าเขาเลยเหรอ?”
“แค่สั่งสอนครับ ไม่ต้องกลัวนะ...” ยูอายกมือลูบหัวคนตัวเล็กเบาๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องแต่ก็ถูกคว้ามือไว้จนทำให้เขาหันไปมองร่างเล็กอีกครั้ง แคร์เดินไปใกล้ๆ ยูอาพร้อมกับยกมือลูบไปตามแก้มของเขาที่เป็นรอยช้ำและเลือด
“กลับมา แคร์จะทำแผลให้นะ...”
“...”
“อย่าเงียบสิ ก็แคร์เป็นห่วง พี่คงเจ็บมาก” แคร์ทำหน้าบูดๆ แล้วมองยูอาที่ยิ้มให้ก่อนจะพยักหน้ารับแล้วเดินออกจากห้องไปทันที แคร์ถอนหายใจออกมา... นั่งลงที่โซฟาอย่างเหนื่อยล้าก่อนจะหยิบมือถือมากดเล่นเพื่อรอยูอา สักพักใหญ่ๆ ผ่านไป ยูอาก็ยังไม่มา แคร์เลยนอนเล่นที่โซฟา ดวงตาก็เริ่มจะหลับลงแล้วเพราะดึกมากแล้วไง...
“ยู... ยู อะ อ้าว? ขอโทษค่ะ” เสียงเล็กดังๆ ขึ้นทำให้แคร์ลุกขึ้นจากโซฟาใช้สายตามองผู้หญิงคนหนึ่งที่เดินเข้ามาในห้องทำงานของยูอา ผู้หญิงคนนี้สวยทีเดียวแต่งตัวก็เรียบร้อย...
“คุณเป็นใคร? มีธุระอะไรกับพี่ยู”
“พี่ยู? คุณเป็นน้องสาวยูเหรอ...” แคร์ไม่ตอบแต่ลุกขึ้นยืนมองผู้หญิงคนนี้ที่ยังคงทำหน้ามึนงงอยู่แบบนั้น ใบหน้าของแคร์เริ่มจะขมวดคิ้วแล้วเพราะปกติพี่ยูไม่เคยมีผู้หญิงที่ไหนมาหาแบบนี้นะ มันยังไงกันเนี้ย!?
“ฉันถามว่าคุณเป็นใคร ไม่ใช่ให้มาย้อนถามว่าฉันเป็นใคร?”
“เออ ฉันเป็นเพื่อนของยูอานะ... ได้ข่าวว่าเขามีเรื่องก็เลยเป็นห่วง”
“เหรอ ไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ พี่ยูเขาทำงานอยู่ คุณชื่ออะไรล่ะฉันจะได้บอกพี่ยูให้ว่าคุณมาหา?”
“อ่อ ฉันชื่อนีมค่ะ... ถ้าเขาไม่เป็นอะไรแล้ว งั้นฉันฝากอุปกรณ์ทำแผลให้เขาด้วยนะ แล้วฝากบอกเขาด้วยว่าให้โทรหาฉันหน่อย” ผู้หญิงที่ชื่อนีมยิ้มให้แคร์ก่อนจะวางอุปกรณ์ทำแผลลงกับโต๊ะแล้วหมุนตัวเดินออกไปทันที แคร์เบ้ปากก่อนจะนั่งลงกับโซฟาทันที ให้ตายเหอะแบบนี้พี่ยูจะมีทางสนใจเธอได้ไง ในเมื่อพี่ยูมีผู้หญิงเข้าหาแบบนี้... อีกอย่างประเด็นสำคัญคือผู้หญิงอีกคนที่ทำให้พี่ยูไม่รักใครและไม่สนใจใคร? ยัยนั่นมันเป็นใครกันนะ
“อ้าว กุมหัวแบบนั้น เป็นอะไรเปล่าครับน้องแคร์?”
“อะ ปะ เปล่า... พี่ยูมาแล้วเหรอ ไปนานจัง” ยูอาเดินเข้ามานั่งที่โซฟาข้างๆ แคร์ก่อนจะยิ้มให้ร่างเล็กแล้วเอาปืนวางไว้ที่โต๊ะก่อนจะมองอุปกรณ์ทำแผลที่ก่อนหน้านี้มันไม่มีนี่น่า...
“อุปกรณ์ทำแผล? ของใคร”
“เออ ของเพื่อนพี่ยู...”
“เพื่อนพี่? ใครกัน” แคร์มองยูอาที่ขมวดคิ้วพลางนึกว่าเขามีเพื่อนที่ไหน? พลันใบหน้าหล่อผุดยิ้มขึ้นมาทันที ไม่ผิดแน่ต้องเป็น...
“นีมใช่ไหม?”
“เอ๋? พี่รู้”
“ก็มีอยู่คนเดียวล่ะเพื่อนพี่ที่สนิทกันนะ... ว่าแต่กลับไปแล้วเหรอ?”
“อืม เธอกลับไปแล้วล่ะ” ร่างหนาพยักหน้ารับแต่แคร์กลับเลือกที่จะเงียบไม่บอกยูอาว่านีมบอกให้โทรหา ร่างเล็กจำต้องโกหกและปิดบังเรื่องนี้
- Writer
