บทที่4[30%]
1383 Words
Ur & Care
4
เช้าวันรุ่งขึ้นร่างเล็กของแคร์ก็บิดไปมาที่เตียงนอนทันทีอย่างขี้เกียจ ก่อนจะลุกขึ้นมองนาฬิกาที่ตอนนี้เลยเวลามาเกือบสามโมงเช้าแล้ว แคร์เดินเข้าห้องไปน้ำไปอาบน้ำทันทีพร้อมกับกุมท้องตัวเองเพราะหิวมากสุดๆ ร่างเล็กสวมแค่เสื้อกล้ามสีขาวและกางเกงยีนขาสั้นขาดๆ ก่อนจะเดินเกาหัวตัวเองออกมาจากห้อง ร่างเล็กถึงกับชะงักทันทีมองร่างหนาของยูอาที่กำลังวุ่นกับการทำอาหารเช้าที่ครัว ใบหน้าสวยกอดอกมองพี่ชายแสนดีของเธอที่ตอนนี้ไม่ได้รู้เลยว่ามีสายตาเจ้าเล่ห์ของน้องสาวแก่แดดมองอยู่ เพราะมัวแต่ยุ่งทำอาหารเช้ากลัวคนในห้องจะหิว แคร์ที่เห็นยูอายืนหันหลังแบบนั้นก็เลยเดินตรงไปหาร่างหนาช้าๆ และ...
หมับ!!
“อ่ะ...”
จุ๊บ!!
“หอมจังเลย ทำอะไรให้แคร์กินเนี้ยฮึ?” ร่างหนาของยูอาถึงกับตกใจทั้งแรงรัดที่กอดเอวอยู่กับริมฝีปากอุ่นๆ ของคนตัวเล็กที่ประทับลงที่แก้มพร้อมกับชะโงกหน้ามามองว่าเขาทำอาหาร ยูอาวางมีดลงแล้วหันไปมองแคร์ด้วยสายตาที่ดุๆ
“พี่บอกว่ายังไงแคร์ ว่าอย่าทำแบบนี้?”
“ทำไมอ่ะ ก็พี่ยูอยากทำตัวน่ารักเองทำไม แคร์ก็อยากหอมสิ” แคร์ทำหน้าบูดๆ คนเย็นชา ไม่รู้สึกอะไรเลยหรือไงกัน? นี่ถ้าเป็นคนอื่นที่โดนเธอหอมแบบนี้นะ หลงรักเธอกันหมดแล้ว... แต่นี้อะไร? ไม่หลงรัก ไม่สนใจ ยังจะมาทำหน้าตาดุเธออีก อีพี่ยูตายด้าน!!
“เฮ้อ มันไม่ดีนะครับ”
“ไม่ดีอะไร ก็... น้องสาวหอมแก้มพี่ชาย”
“นั่นแหละครับที่ไม่ดี พี่ไม่ใช่คุณครอปหรือเชคนะ เพราะฉะนั้นอย่าทำแบบนี้อีก เข้าใจไหมครับ?” ยูอายิ้มแล้วโยกหัวคนตัวเล็กก่อนจะหันไปหั่นผักต่อเพื่อทำสลัดผัก แคร์เดินหน้ามุ่ยไปนั่งที่โต๊ะ... กอดอกมองร่างหนา ฝันไปเถอะพี่ยู แคร์นี่ล่ะจะทำให้พี่หลงรักแคร์ให้ได้ จากที่ดุด่าแคร์... ก็จะเปลี่ยนเป็นตกหลุมรัก ไม่เชื่อคอยดู!! ยูอาจัดโต๊ะอาหารเสร็จก็นั่งกินอาหารเช้ากับร่างเล็กที่ทำหน้าบูดๆ อยู่
ปิ๊งป่องๆ... เสียงออดดังขึ้นทำให้ยูอาขมวดคิ้วทันทีอย่างสงสัยว่าใครมา ว่าแล้วร่างหนาก็ลุกขึ้นไปเปิดประตูทันทีพร้อมกับร่างสูงที่ยิ้มทะเล้นอยู่ ใบหน้าหล่อกวนประสาทยกมือขึ้นทักทายยูอาแบบเป็นกันเอง
“โย่วพี่ยู...”
“เชค? มีอะไรเปล่า”
“ครับ พอดีผมจะแวะมา... อะ อ้าวยัยแก่แดด มานั่งทำหน้าเอ๋ออยู่ที่ห้องพี่ยูได้ไงเนี้ย?” เชคแสยะยิ้มทันทีที่มองร่างเล็กของน้องสาวตัวเอง ปกติเขาจะเป็นคนที่ชอบทำอะไรสนุกๆ และท้าทาย และสิ่งที่กำลังทำและชอบมากที่สุดคือการที่ได้กวนประสาทยัยเด็กแก่แดดน้องสาวของเขาคนนี้ แคร์ลุกขึ้นเท้าเอวทันทีอย่างเชิดๆ
“มาทำไมเฮีย?”
“มาทำไม? ไม่รักก็คงไม่มา อ่ะๆ”
“เฮียเชค!!”
“เรียกทำไม อยู่ใกล้แค่นี้... อ้าวกินข้าวอยู่เหรอ กินด้วยนะพี่ยู หิวพอดีเลย”
“เอาสิ”
“ไม่นะพี่ยู แคร์ไม่กินร่วมโต๊ะกับเฮียเชคเด็ดขาด!!”
“ตามใจ ไม่กินก็ไปดิ ง่ำๆ”
“เฮียนั่นมันสลัดที่พี่ยูทำให้แคร์นะ!!” ยูอามองสองพี่น้องที่ยื้อแย่งจานสลัดกันไปมาจนเขาต้องหยิบจานมาถือไว้ทันทีจนทั้งสองคนนิ่งไป
“แบ่งกันสิครับ จะทะเลาะกันทำไม?”
“แบร่ ยัยเด็กแก่แดดขี้หวง!!”
“เฮียเชคหัวเหม็น!!”
“ใครหัวเหม็น ตัวเองนั่นแหละ... ทำไมถึงมาอยู่ที่ห้องพี่ยู บอกมาว่าทำอะไรผิด!?” เชคมองแคร์ที่ทำตาโตทันที ก่อนจะไม่พูดอะไรเงยหน้ามองยูอาที่ตอนนี้นั่งลงข้างๆ เชค
“เปล่าหรอก พี่เพิ่งไปตามแคร์มาทานข้าวที่ห้อง?”
“แน่ใจนะ!!”
“นะ แน่สิ เฮียจะมาจับผิดอะไรแคร์เนี้ย!!” แคร์หยิบน้ำส้มมาดื่มพร้อมกับสายตาของเชคที่กำลังจับผิดแคร์อยู่ ความจริงเชคเป็นพวกที่จับผิดเก่งที่สุด และหาข้อมูลลึกๆ ได้เก่งที่สุด และสำคัญที่สุดคือการจับโกหก ยูอาที่เห็นแบบนั้นเลยกลัวว่าเชคจะเอาเรื่องที่แคร์ทำผิดไปบอกครอป ก็เลยเลือกที่จะหยิบจานสลัดให้เชคทันที
“ไม่มีอะไรหรอกเชค เชื่อพี่สิ...”
“เหอะ เข้าข้างกันไปเถอะ พี่ยูระวังจะโดนยัยเด็กแก่แดดเนี้ย... หลอกเอา!!”
“เฮีย!! แคร์หลอกอะไรพี่ยู เฮียอย่ามามั่วนะ”
“แล้วจะร้อนตัวทำไม? เฮียแค่พูดเล่น... มีพิรุธอะไรเปล่าเนี้ยห๊ะ!!” ยูอามองสองพี่น้องที่จ้องหน้ากันไปมาก็กุมหัวทันทีก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบน้ำเย็นมากิน ทั้งสองคนนั่งกินอาหารด้วยบรรยากาศที่มาคุสุดๆ จนกระทั่งเชคได้รับโทรศัพท์จากผับของครอปก็เลยขอตัวกลับก่อน
“งั้นผมกลับก่อนนะ พี่ยูก็แวะไปที่ผับบ้าง... ส่วนเรื่องคาสิโนเฮียซีผมจะตามสืบเรื่องคนที่ติดหนี้พนันให้เอง”
“โอเค”
“ไปนะยัยแก่แดด แบร่!!”
“ชิ้วๆ เฮียเชคบ้า แบร่!!” สองพี่น้องแลบลิ้นใส่กันจนยูอาปิดประตูลงมองแคร์ที่ตอนนี้ทำหน้าบูดๆ แล้วเดินไปนั่งที่โซฟาก่อนจะหยิบหนังสือมาอ่าน ยูอาเดินไปล้างจานเพราะวันนี้เขาไม่ได้ไปไหน อีกอย่างทำโทษเด็กดื้อด้วยก็เลยเลือกที่จะอยู่ที่ห้องมากกว่า
“แคร์ขอกลับห้องแป๊บนึงได้ไหม?”
“มีอะไรเหรอ?”
“คือแคร์เบื่ออ่ะ จะไปเอาอะไรมาเล่นหน่อย... พี่ยูเล่นกับแคร์นะ” แคร์ลุกขึ้นเดินไปเกาะแขนล่ำของยูอาที่กำลังคว่ำจานที่ล้างแล้วส่งยิ้มให้ร่างเล็กทันที
“เอาสิ เราจะเล่นอะไร?”
“ก็... ไม่บอกขอไปเอาที่ห้องก่อนนะ” ยูอามองแคร์ที่ดูมีลับลมคมในจนเขาได้แต่ส่ายหน้าไปมา แต่ก็ตามใจร่างเล็กเพราะเธอก็ไม่ได้โวยวายที่จะต้องอยู่แต่ในห้อง อีกอย่างจะเล่นอะไรก็ไม่รู้? มีอะไรแพลงๆ อีกหรือเปล่าเนี้ย... ยูอานั่งรอแคร์อยู่พร้อมกับสวมแว่นสายตาเพื่อตรวจรายรับรายจ่ายของคาสิโน สักพักห้องก็ถูกเปิดออกมา ยูอาขมวดคิ้วทันทีที่ร่างเล็กยกเครื่องเล่นอะไรบ้างอย่างมาวางที่หน้าทีวี
“อะไรนะครับ แคร์?”
“เครื่องเล่นเกมส์ PS3 แคร์อุตส่าห์ขนมาจากที่บ้านเลยนะ... พี่ยูเล่นกับแคร์นะ”
“เครื่องเล่นเกมส์? PS3...”
“ใช่ แคร์ชอบเล่นเกมส์นี้” แคร์หยิบแผ่นเกมส์ชูให้ยูอาดูพร้อมกับจอยเกมส์สีน้ำเงิน ยูอารับมาอย่างมึนงง? แต่ที่งงคือแผ่นที่แคร์จะเล่นมันคือ...?
“นี่มันเกมส์ฟุตบอล แคร์... เล่นเป็นด้วยเหรอ? ไม่สิ เล่นเกมส์แบบนี้เป็นด้วยเหรอครับ”
“อือ เพราะฉะนั้นพี่ยูต้องเล่นกับแคร์นะ อีกอย่างใครแพ้โดนหอมแก้ม... ใครชนะก็ให้คนนั้นหอม โอเคนะ”
“อะ แคร์พี่ว่า...”
“เกมส์เริ่มแล้วพี่ยู กดตัวนี้นะ” ยูอามั่วแต่อึ้งกับสิ่งที่แคร์ทำ ใช่มันน่าตกใจที่เด็กเปรี้ยว เอาแต่ใจและดื้อ จะมานั่งเล่มเกมส์ฟุตบอลแบบเด็กผู้ชายแบบนี้ ร่างหนากดปุ่มในมืออย่างเก้ๆ กังๆ จนแคร์ยิ้มมุมปากทันทีและคิดแผนที่จะทำให้พี่ยูอาจอมเย็นคนนี้ต้องตกหลุมรักเธอและหลงเธอให้ได้ คิดได้ดังนั้นเธอเลยจะต้องทำวิธีนี้ ให้มันรู้ไปสิว่าจะตายด้านไปสักกี่ทีถ้าโดนหอมซ้ำๆ อีกอย่างเกมส์นี้เธอเซียนมาก ฝันไปเถอะว่าคนข้างๆ จนชนะเธอ หึ
“Win เย้... ชนะอีกแล้ว จุ๊บ!!”
“อ่ะ...”
- Writer
