บทที่7[30%]
1975 Words
Ur & Care
7
แคร์มองยูอาที่พูดออกมาเต็มปากว่าอยากจูบเธอ เธอควรจะดีใจใช่ไหมเนี้ย? ที่จู่ๆ คนที่เคยบอกว่ามันไม่เหมาะแบบนั้น แบบนี้กำลังอยากจะจูบเธอ... แคร์ยิ้มออกมาก่อนจะดึงต้นคอหนาลงมาประกบจูบทันที ลิ้นเล็กกวาดเลียเข้าไปในโพรงปากของเขากวัดเกี่ยวลิ้นร้อนทันทีอย่างรุนแรง ยูอาที่ไม่ได้ตั้งตัวก็รู้สึกใจเต้นทันทีก่อนจะบดขยี้จูบของแคร์จนร่างเล็กแอ่นอกหาร่างหนาด้วยความเสียวซ่าน ใบหน้าสวยคมขยับไปมาแลกลิ้นกับยูอาแบบนั้น... ปล่อยตัวและหัวใจของตัวเองให้ยูอาเป็นคนนำทาง มือหนาลูบไล้ไปตามร่างกายสาวที่เว้าส่วนเอวเพราะแคร์สวมแค่เสื้อยืดธรรมดาเอวลอยเท่านั้น ยูอาผละริมฝีปากออกมาก่อนจะระดมจูบไปที่ตามซอกคอหอมบรรจงจูบไปเบาๆ แต่สร้างความสยิวให้แคร์จนเธอขนลุก มือหนาเลื่อนเข้าไปกอบกุมทรวงอกของแคร์ มองใบหน้าสวยที่บิดไปมากับการที่เขาบีบเค้นทรวงอกเธอ...
“อ๊ะ อา... พี่ยู”
“ทำไมครับ?”
“แคร์ อื้อ... พี่บีบแรง”
“ลงโทษเด็กดื้อไงครับ? ลงโทษให้จำว่าควรทำตามที่พี่บอกทุกอย่าง” ยูอายิ้มอย่างอ่อนโยน ก่อนจะค่อยๆ ถอดเสื้อแคร์ออกมาและร่างเล็กก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี เมื่อร่างกายพ้นจากเสื้อ ร่างหนาก็กวาดตามองไปที่หน้าอกอวบที่ดันขึ้นมาจากบราสีแดงสด ใบหน้าหล่อก้มลงลากลิ้นไปที่ตามเนินเนื้อจูบซับเบาๆ จนแคร์หน้าร้อนไปหมด เพราะทุกครั้งที่ริมฝีปากร้อนของยูอาแตะลงที่เนินอกของเธอ แคร์จะรู้สึกว่าตัวเองกำลังโบยบินยังไงไม่รู้... ถึงแม้จะเคยดูหนังแบบนี้มาบ้าง แต่เจอกับตัวเองแล้วมันเสียวจนบอกไม่ถูก ยูอาไล่ริมฝีปากมาประกบจูบแคร์อีกครั้งก่อนจะค่อยๆ เลื่อนมือไปที่ด้านหลัง ปลดตะขอที่เกี่ยวกันออกขยับมาด้านหน้าแทรกมือเข้าไปกอบกุมมันด้วยมือหนา สัมผัสแรงที่เขารู้สึกถึงเนื้อที่ใหญ่และนุ่มนิ่มจนเขาออกแรงบีบจนคนตัวเล็กสะดุ้งกับมือร้อนๆ ของเขา ยูอาผละจูบออกมองลงมาที่ทรวงอกของแคร์ ขยับบราสีแดงให้ออกทางแต่มือเล็กก็จับมือหนาไว้พร้อมกับใบหน้าที่แดงกร่ำ ให้ตายเหอะ!! ทำไมเธอถึงได้รู้สึกประหม่าแบบนี้นะ
“มีอะไรครับ?”
“กะ ก็พี่จะทำอะไรเล่า...”
“ดูแคร์ไง ดูว่าเรานะโตหรือยัง?”
“คะ แคร์โตแล้ว ไม่ต้องดูก็ได้...” แคร์หันหน้าหนีใบหน้าหล่อที่ตอนนี้ส่งสายตาแปลกๆ มาให้เธอ แคร์หันกลับมามองยูอาอีกครั้งเขาก็ยังคงมองอยู่ ก่อนจะหลุบตาลงแล้วเลื่อนมือหนาให้เปิดบราออก ยูอายิ้มออกมามองทรวงอกตรงหน้าก็ได้แต่นิ่งไปทันที มองทรวงอกที่มียอดอกสีสวยกำลังรอให้เขาดูดดึง ร่างหนาบีบเค้นทรวงอกแคร์ก่อนจะก้มลงจูบไปที่ทรวงอกร่างเล็กทันทีอย่างคนที่มีความต้องการสูง ความจริงเขาอดทนมานานแล้วที่จะไม่ทำแบบนี้... แต่แคร์ก็ทำให้เขารู้สึกว่าไม่ควรทนอีกต่อไป ริมฝีปากร้อนครอบงำยอดอกสวยทันทีจนแคร์บิดหน้าไปมา ได้ยินเสียงยูอาที่กำลังดูดดึงยอดอกเธอจนดังลั่นห้อง มืออีกข้างก็บีบเค้นทรวงอกของเธอสร้างให้ร่างเล็กบิดตัวเร้าไปมาอย่างรุนแรง มือเล็กผลักใบหน้าหล่อออกและเป็นฝ่ายคร่อมร่างหนาก่อนจะประกบจูบยูอาทันที มือเล็กแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตออก เผยให้เห็นแผงอกกว้างที่สวยจนแคร์ค่อยๆ ไล่ริมฝีปากจูบไปตามหน้าอกเปลือยเปล่า ไล่มาถึงซอกคอก่อนจะดูดดึงจนเป็นรอยแดงทันที
“อือ แคร์...” ยูอาลุกนั่งกอดเอวเล็กไว้และก้มหน้าลงดูดดึงยอดอกสวยทันที มือหนาอีกข้างก็บีบเค้นทรวงอกแคร์ทันทีจนร่างเล็กจิกนิ้วลงกับไหล่หนา เงยหน้ามองเพดานด้วยสายตาที่พร่ามัว...
“อ๊ะ พี่ยู... แคร์ไม่ไหว...”
“อืมมม... ไม่ไหวอะไรครับเด็กดี?”
“คะ แคร์... ไม่รู้ พี่ทำแบบนี้แคร์ไม่ไหวแล้ว...” ร่างเล็กเหงื่อแตกไปทั้งตัวทำให้ยูอายิ้มออกมาทันที ก่อนจะดึงร่างเล็กให้นอนลงข้างๆ ดึงผ้าห่มคลุมตัวร่างเล็กพร้อมกับเอื้อมมือไปลูบผมบางทันที แล้วขยับตัวไปกอดแคร์ที่ซบหน้าลงกับอกแกร่งที่ใจเต้นรัวจนเธอเองก็อดที่จะใจเต้นตามไม่ได้
“ไม่ไหวก็ต้องไหวนะ... พี่ไม่อยากทำ... ให้แคร์เสียใจ”
“ไม่ว่าพี่ยูจะทำอะไรแคร์? แคร์จะไม่เสียใจ ถ้าคนๆ นั้นคือพี่ยู” ร่างหนาก้มมองใบหน้าเด็กสาวที่ยิ้มออกมาก่อนจะจูบปลายคางเขาเบาๆ ร่างเล็กไม่รู้ว่าตอนไหนกันที่เธอลืมภารกิจของตัวเองไป และมีความสุขที่ได้อยู่กับยูอา เธอมีความสุขถ้าได้อยู่กับเขา... ยูอาเองก็ลำบากใจ เพราะตัวเขาไม่อยากจะทำให้ร่างเล็กที่เขาห่วงและหวงต้องเจ็บปวดเพราะเขา หัวใจของเขามันไม่เปิดรับใคร และสิ่งที่เกิดขึ้นมันก็เป็นเพราะอารมณ์ที่เขาเองยับยั้งมันไว้ไม่อยู่ มันจะเห็นแก่ตัวถ้าเขาทำอะไรแคร์โดยที่มันไม่ได้เกิดจากความชอบพอกัน เขาไม่อยากทำให้ร่างเล็กต้องเสียใจไปมากกว่านี้ เขาไม่อยากเป็นคนเลวในสายตาของแคร์ มือหนากอดร่างเล็กแน่นพรมจูบลงไปที่ผมหอมทันที
“พี่ขอโทษนะแคร์... พี่ขอโทษ”
“ขอโทษแคร์ทำไม? พี่ยูไม่ได้ทำอะไรผิด แคร์ชอบพี่ยู มันก็ยังเป็นแบบนั้นนะ”
“...”
“ให้แคร์ได้ชอบพี่ต่อไปนะพี่ยู... อย่าผลักไสแคร์ได้ไหม? แคร์อยากสัมผัสความอบอุ่นจากตัวของพี่ อยากสัมผัสพี่ พี่ที่แคร์ชอบตั้งแต่เด็กๆ” ยูอามองใบหน้าสวยที่เงยหน้ามองเขาอย่างยิ้มแย้ม ความรู้สึกที่เขาไม่อยากรู้สึกกับใคร... ความทรงจำของเธอที่เขาไม่อยากลืมไป แม้ว่าจะมีคนผ่านเข้ามาในชีวิตของเขามากมายแค่ไหน แต่เขาก็อยากจะเก็บเธอไว้ในหัวใจตลอดไป เพราะงั้นเขาถึงได้ปิดตัวเองมาตลอดจนถึงตอนนี้
“พี่จะมีใครอยู่ในใจ แคร์ไม่สนหรอกนะ... แคร์อยากให้พี่ได้รู้ว่า พี่เองก็มีคนที่พร้อมจะอยู่ข้างๆ พี่ แม้ว่าแคร์อาจจะไม่ใช่คนนั้น แต่แคร์ก็มั่นใจว่าสิ่งที่แคร์ทำ แคร์ทำเพราะแคร์รู้สึกแบบนั้นจริงๆ” ร่างเล็กพูดออกมาจากใจจริง หวังว่าความรู้สึกที่ออกมาจะทำให้ยูอาตอบตกลงที่จะรักเธอไหม? แผนของเธอจะพังลงไม่ได้ มันจะจบไม่ได้... ไม่งั้นยัยเพื่อนสองคนนั้นล้อเธอเละแน่ อีกอย่างรางวัลที่เธอรอคอย... จะต้องหลุดมือไปไม่ได้เด็ดขาด!!
“แคร์...”
“นอนเถอะ แคร์ง่วงแล้วพรุ่งนี้ต้องไปถ่ายแบบอีก”
“เดี๋ยว?”
“อะไรเหรอ?”
“ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร...” ยูอามองแคร์ที่เงยหน้ามองเขาก่อนจะยิ้มในใจกับคำถามของยูอา อะไรกัน? อย่าบอกนะว่าหึงเธอกับทีเดย์อ่ะ
“คุณทีเดย์ เขาเป็นผู้บริหาร”
“เหรอ? อย่าเข้าใกล้เขามากล่ะ”
“เอ๋? ทำไมเหรอ...”
“ก็นั่นแหละ พี่บอกอะไรก็ฟังกันบ้าง เข้าใจไหม?” ร่างเล็กยิ้มมุมปากทันทีก่อนจะเท้าคางบนอกยูอาที่ตอนนี้ทำหน้านิ่งอยู่ อันที่จริงเขาไม่ค่อยชอบหน้าคนๆ นั้นสักเท่าไหร่ เพราะอะไรก็ไม่รู้... สายตาที่หมอนั่นมองแคร์ มันเป็นสายตาที่พร้อมจะตะครุบเหยื่อไว้ในกำมือเลย
“คุณทีเดย์เขาเป็นคนดีนะ ดูแลนางแบบทุกคนดีด้วย...”
“ดูยังไงว่าดี? รู้จักเขาดีหรือไงฮึ”
“ก็เปล่า เห็นเขาดูใส่ใจงานดี และก็ดูเป็นผู้ใหญ่พี่ยูรู้ป่ะว่าคุณทีเดย์อายุยี่สิบหกแล้วนะแก่กว่าพี่ยูตั้งสามปี แต่หน้ายังเด็กอยู่เลย...”
“...”
“แต่รอยสักนี่สิที่ทำให้แคร์กลัว เพราะว่าเขาเหมือนพวกมาเฟียยังไงไม่รู้... แต่โดยรวมแล้วหล่อดีนะ รวยด้วย ><”
“...”
“เนอะพี่ยูว่าไง...?”
“พี่ไม่รู้” ยูอาหันหลังหนีแคร์ทันทีที่ร่างเล็กพูดชมผู้ชายคนอื่น ทั้งๆ ที่แต่ก่อนอะไรก็ชมแต่เขา... และเขาเป็นอะไรเนี้ยทำไมต้องทำเหมือนน้อยใจแคร์ด้วยเนี้ย!! แคร์ที่เห็นแบบนี้ก็ยิ้มออกมาทันทีโอบกอดร่างหนาทันทีพร้อมกับชะโงกหน้าไปมองเขาที่หันมามองเธอ
“แต่ใครก็สู้พี่ยูของแคร์ไม่ได้หรอก...”
“...”
“จริงนะ พี่ยูของแคร์ทั้งแสนดี อ่อนโยน และใจดี... ไม่มีใครเทียบได้สักคน” แคร์ยิ้มออกมาแล้วหอมแก้มหนาทันทีแล้วกอดเขาแน่นจนยูอาเผลอยิ้มออกมากับคำพูดของเด็กสาวที่เขาคิดว่าเราสองคนต้องเป็นพี่น้องกันเท่านั้น เพราะคุณครอปห่วงน้องสาวคนนี้มาก และตัวเขาก็สัญญาว่าจะดูแลแคร์ให้ดีที่สุด... แต่ความรู้สึกตอนนี้มันคงมีแต่เราสองคนเท่านั้นที่รู้ดี ยูอาหมุนตัวมามองใบหน้าสวย
“แล้วถ้าพี่ไม่เป็นแบบที่แคร์พูดล่ะ แคร์จะชอบพี่อยู่ไหม?”
“ไม่มีทางหรอก แคร์รู้จักพี่ยูมานานพี่ยูไม่มีทางเปลี่ยนแน่นอน แคร์มั่นใจ...”
“ครับ พี่จะเป็นพี่ยูของแคร์ตลอดไป... แต่แคร์เองก็ต้องเป็นแคร์คนใหม่ที่ไม่เอาแต่ใจ ดื้อกับพี่นะ สัญญาได้ไหม?”
“ได้สิ ถ้าทำให้พี่ยูอยู่กับแคร์ตลอดไป แคร์จะทำ... และสักวันแคร์จะทำให้พี่รักแคร์ให้ได้” มือเล็กโอบเอวหนาทันที ยูอาที่ได้ฟังก็ถอนหายใจออกมาทันที... สักวันงั้นเหรอ? พี่จะรักเธอได้เหรอแคร์ พี่จะรักเธอได้งั้นเหรอ... เอาเถอะ ตอนนี้อาจจะไม่รู้สึกอะไร แต่สักวันถ้าเรามีความรู้สึกที่ตรงกัน... วันนั้นอาจจะเป็นวันที่แคร์จะมีความสุขที่สุด
หลายวันต่อมาแคร์ก็ออกมานั่งรอเพื่อนทั้งสองคนที่แอบหนีเธอไปเที่ยวโดยที่ไม่ชวนเธอสักนิด ร่างเล็กนั่งไขว่ห้างมองไปรอบๆ ห้างอย่างนิ่งเฉย เมื่อเช้ายูอาก็มาส่งเธอที่ห้าง อีกอย่างความสัมพันธ์ของเราสองคนดูเหมือนจะมีอะไรคืบหน้าขึ้นมานิดหน่อยแล้วล่ะ เอาเป็นว่าต่อให้รุกหนักแค่ไหนเธอก็จะยอมล่ะนะ... แผนต่อไปก็คือการรุกและทำให้พี่ยูของเธอตายใจและสงสารเธอ
“ไฮ แคร์เพื่อนสาว”
“กว่าจะมาได้นะ รอเป็นชั่วโมงแล้ว -3-“
“โอ๋ๆ ขอโทษยัยลินะดิช้า... ว่าแต่นางแบบวัยทีนกำลังมาแรง ออกมาแบบนี้ไม่มีคนมาขอถ่ายรูปบ้างเหรอ?” แซนนั่งลงพร้อมกับลิมองแคร์ที่ส่ายหน้าไปมา พร้อมกับสั่งเครื่องดื่มมานั่งกินกัน
- Writer
